ΜΕ ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ ΤΟΥ ΔΝΤ ΣΤΟΝ ΚΡΟΤΑΦΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ναι μεν, αλλά… Η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να γίνει και ευρωπαϊκό το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά πέτυχε να ανοίξει διάπλατα και την πόρτα του ΔΝΤ…
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αμέσως μετά τις πρώτες ενδείξεις για τις αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών, δεν ήξεραν τι να κάνουν: να χαρούν ή να κλάψουν; Να χαρούν γιατί ο Τρισέ μάς έκανε δώρο την ευστάθεια του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος για το 2011 ή να λυπηθούν που το ΔΝΤ μάς βάζει το πιστόλι στον κρόταφο;
Αμέσως μετά τη λήξη της δοκιμασίας, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, στο υπόγειο του κτιρίου όπου συνέρχεται η Σύνοδος Κορυφής, εμφανίστηκαν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Δεν πανηγύριζαν, ούτε φυσικά ήταν απογοητευμένοι. Ανοίγει γι’ αυτούς ένα νέο κεφάλαιο δοκιμασίας, καθώς κάθε 6 μήνες τα πρωτοπαλίκαρα του ΔΝΤ θα ελέγχουν την Ελλάδα και θα αξιώνουν όλο και περισσότερα μέτρα, που κανείς μέχρι στιγμής δεν τα έχει ούτε καν… διαισθανθεί.
Ποια θα είναι δεν ξέρουμε, σίγουρα όμως, αν χρειαστεί να δανειστούμε από τον μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης, τα ανταλλάγματα θα είναι σκληρά. Κάτι τέτοιο όμως το αποκλείουν οι συνεργάτες του Παπανδρέου, αναφέροντας πως ο δανεισμός της χώρας περί τα τέλη Μαΐου θα γίνει και πάλι από τις αγορές, ανεξαρτήτως επιτοκίου. Επομένως προς τι η ικανοποίηση της ελληνικής κυβέρνησης; Ίσως γιατί το ΔΝΤ δεν κάνει μόνο του ντεμπούτο στη χώρα μας αλλά συνοδεύεται από την ΕΕ.
Αφού λοιπόν έτσι και αλλιώς θα δανειστούμε με τους ίδιους όρους, με τα επιτόκια στα ύψη με μια οικονομία καταρρακωμένη από κάθε άποψη και με ψυχολογία στο ναδίρ, ο έλληνας πρωθυπουργός βάζει στις συζητήσεις συνεταίρο του το ΔΝΤ, ανοίγοντας έτσι την όρεξη για νέους πελάτες.
Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δρούτσας, αποκαλύπτει πως τα μέτρα που ελήφθησαν πρόσφατα από την ελληνική κυβέρνηση αποφασίστηκαν σε συνεργασία με το ΔΝΤ, επομένως θέμα λήψης επιπρόσθετων μέτρων δεν υφίσταται. Το ΔΝΤ βασιλεύει ήδη στη χώρα μας και όλα τα άλλα είναι απλώς… καμουφλάζ για λόγους εντυπώσεων.
Όλοι πάντως στην κυβέρνηση, υπουργοί, συνεργάτες τού πρωθυπουργού, βουλευτές, στελέχη κρατικά, συνδικαλιστές, κομματικοί, σε ένα μόνο συμφωνούν.
Ότι αυτά που ζούμε σήμερα δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που έρχονται. Και αναφέρονται στις επιπτώσεις της βοήθειας που προσφέρει… αφιλοκερδώς το ΔΝΤ: φτώχεια, μιζέρια, πόνος, δυστυχία, απολύσεις, ανεργία, οικονομική δυσπραγία, μόνιμη λιτότητα. Και για να το κάνουν πιο σαφές φέρνουν το εξής παράδειγμα:
Ανατρέξτε στις παλαιές φωτογραφίες που έχετε στα συρτάρια σας οι παλαιότεροι. Μαυρόασπρη δυστυχία, εξασθενημένοι οργανισμοί, ψυχολογικά ράκη. Κάπως έτσι θα πορευτούμε από εδώ και πέρα και για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Ό,τι κάναμε μέχρι σήμερα, κάναμε. Ό,τι φτιάξαμε, φτιάξαμε, ό,τι δημιουργήσαμε σε λίγο θα αποτελεί παρελθόν.
Μ’ όλα αυτά, αναρωτιούνται πολλοί: τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά μας; Η απάντηση είναι μία: κανένα.