ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Σε μια εποχή που ταχύτατα εναλλάσσονται οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, σε μέσα και μεθόδους παραγωγής νέων προϊόντων, αλλά και νέων πολιτικών, συνεχώς μεγαλώνει το χάσμα των σύγχρονων αναγκών από τις παραδοσιακές αντιλήψεις, νοοτροπίες, τακτικές. Οι πολιτικοί παράγοντες, αλλά και η εξάρτηση των μικρών χωρών, επεκτείνονται και ισχυροποιούνται σταθερά, σε βάρος ακόμα και κυριαρχικών δικαιωμάτων, όχι βέβαια λόγω των ορθολογικών κοινωνικών και πολιτικών αναγκών, αλλά εξαιτίας του άκρατου και χωρίς φραγμούς και όρια ανταγωνιστικού περιβάλλοντος και της καταναλωτικής μανίας. Τα φαινόμενα αυτά γίνονται περισσότερο εμφανή στον οικονομικό κυρίως τομέα, που ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική μας πορεία και επηρεάζει ουσιαστικά τον καθημερινό τρόπο ζωής. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η απόρριψη με σπουδή –γενναίων και απαραίτητων πολιτικών θέσεων και εφαρμογών– ή για εσωτερική κατανάλωση και οπωσδήποτε η έλλειψη ορθού τρόπου σκέψης, δημιουργεί –κυρίως σε μικρές χώρες– μια σειρά από αλληλένδετα, αλλά και συγκρουόμενα προβλήματα. Έτσι η πολιτική εκτίμηση για τη λύση του ενός προβλήματος μπορεί να επιδεινώσει τα υπόλοιπα ή και να δημιουργήσει πρόσθετα, όταν μάλιστα από ένα πολιτικό ή άλλο λάθος, που μπορεί να προέλθει από ελλιπή επεξεργασία, από έλλειψη στρατηγικής, τακτικής κ.λπ. υπάρχει κίνδυνος εκμετάλλευσης από πλείστα όσα συμφέροντα.
Σε μια τέτοια εποχή, με πολλές δυσκολίες και σημαντικά για την πατρίδα μας προβλήματα, χρειαζόμαστε, όσο ποτέ άλλοτε, σύνεση, σωφροσύνη, μεθοδικότητα, αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, ευρύτερη συναίνεση και κυρίως απόρριψη αλαζονικών, υπεροπτικών και διχαστικών νοοτροπιών. Σʼ αυτή, δυστυχώς, τη δύσκολη, κρίσιμη και καθοριστική για το μέλλον της πατρίδας μας περίοδο, υπάρχει ανεπάρκεια εξουσίας, πιθανόν και σε παγκόσμια διάσταση. Η ανεπάρκεια αυτή προκαλεί πολιτική, αλλά κυρίως ηθική κρίση.
Αυτό όμως που κάνει τους πολίτες να αισθάνονται τουλάχιστον οίκτο, αν όχι αηδία, είναι οι διχαστικές κορώνες και νοοτροπίες των πολιτικών και ιδιαίτερα των κυβερνώντων που επιμένουν στο χθες που πεθαίνει και όχι στο σήμερα και στο αύριο που γεννιέται, προσπαθούν να αναμοχλεύσουν πάθη και συγκρούσεις, που έβλαψαν την πατρίδα μας.
Πέραν όμως αυτών, στα εθνικά θέματα, στα καθημερινά προβλήματα του πολίτη και κυρίως στη «δικτατορία» των διαπλεκόμενων περιμέναμε να δούμε κάποια υπολείμματα ευθιξίας σε κάποιους πολιτικούς, σε κάποιους δημόσιους λειτουργούς ή κάποια κυβερνητικά στελέχη τα τελευταία περίπου 30 χρόνια. Δεν βρέθηκε στʼ αλήθεια ούτε ένας να βγει μπροστά, να διαχωρίσει τη θέση του, να περισώσει την ηθική του ακεραιότητα. Σιγή τάφου, σιγή νεκρού στο «ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ». Αυτή η ομαδική σιωπή δεν μπορεί να είναι αποδοχή. Είναι φαινόμενο ολοκληρωτισμού, είναι απόκρυψη, είναι ΦΟΒΟΣ. Αλλά εάν πράγματι όλοι έχουν χάσει σε τέτοιο βαθμό την ελευθερία τους, τι μπορεί να περιμένει απʼ αυτούς η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Τι μπορεί να περιμένει ο ΛΑΟΣ;
Κατά συνέπεια, μέσα σʼ ένα τέτοιο περιβάλλον με τέτοιες νοοτροπίες, τι μπορεί να αναδομήσει από δω και πέρα η εξουσία; Τη σήψη; Τι να ανασχηματίσει; Το χάος; Το μόνο υλικό που πιθανόν της απέμεινε είναι «η λάσπη» και αναδεύει αυτή για να κερδίσει χρόνο και να μοιράσει ευθύνες. Δυστυχώς οι ασκούντες εξουσία είναι μάλλον στυγνοί υπολογιστές του δικού τους χρόνου, σε βάρος του εθνικού τοιούτου. Αποτελούν καθεστώς και προσπαθούν παντοιοτρόπως να το διατηρήσουν. Συνεπώς η περίοδος είναι κρίσιμη, οι εξουσίες ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ, τα προβλήματα ΜΕΓΑΛΑ και ΠΟΛΛΑ, η αξιοπιστία των πολιτικών και της πολιτικής ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ έως ανύπαρκτη, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς ΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ. Σε κρίσιμες όμως περιόδους οι επιλογές και οι ευθύνες του λαού μας ΠΥΚΝΩΝΟΥΝ και είναι ΜΕΓΑΛΕΣ. ΙΔΩΜΕΝ.