Το φαινόμενο Γεωργίου

Η λέξη φαινόμενο δεν περιβάλλεται, ως είθισται, από εισαγωγικά, γιατί ο προσδιορισμός και ο χαρακτηρισμός αφορούν τη δημοσιογραφική πραγματικότητα, κυρίως την αθλητική, αλλά όχι μόνο.
Αν τύχαινε ν’ ακούσει κάποιος τα όσα ειπώθηκαν στην εκπομπή του Γεωργίου, στις 4 με 6 το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στον Real FM (όχι από τον ίδιο, αυτός… απουσίαζε), θα κατέφευγε στις γνωστές δικές του ατάκες:
– Ρε ήμαρτον!
– Έλεος!
– Ποιος είσαι ρε μεγάλε!
Κι όμως, επρόκειτο για έναν πρωτοφανή, πρωτόγνωρο καταιγισμό τηλεφωνικών παρεμβάσεων, SMS και e-mail με ασυνήθιστη εξωτερίκευση αισθημάτων εκτίμησης και, ναι, αγάπης.
Ο Γιώργος σίγουρα θα πρέπει να άκουγε. Και όσοι προσωπικά τον γνωρίζουν, είναι σε θέση να πιθανολογήσουν και τα δικά του συναισθήματα. Ο γράφων συμβαίνει να είναι μεταξύ αυτών, χωρίς να συγκαταλέγεται μεταξύ των φίλων και των κολλητών, χωρίς να κάνει παρέα μαζί του, χωρίς να έχει σχέσεις κοινωνικές. Τον συνδέει όμως με τον Γιώργο μια αμοιβαία σχέση εκτίμησης εδώ και τριάντα χρόνια, από τα πρώτα του σχεδόν βήματα. Γνωρίζει το «λούκι» που έκτοτε αντιμετωπίζει και πώς στάθηκε όρθιος και παλικάρι, όχι εκ του ασφαλούς, αλλά με ρίσκο μεγάλο, λόγω και της ανατρεπτικής, αντισυμβατικής θεώρησης των πραγμάτων μέσα από τον προφορικό και τον γραπτό του λόγο.
Σίγουρα θα πρέπει να άκουγε ο Γιώργος. Και όπως θα συνέβαινε, φαντάζομαι, και στον καθένα που θα βρισκόταν στη θέση του, θα πρέπει να βούρκωσε ακούγοντας τον κόσμο του! Άλλωστε πίσω από τον κατά κανόνα άκαμπτο λόγο του, τον ανατρεπτικό και αντισυμβατικό, τον όχι σπάνια απαξιωτικό, τον απρόβλεπτο και τολμηρό, τον διεισδυτικό και αναλυτικό, τον ενίοτε προκλητικό και από… εμμονές διακατεχόμενο, κρύβεται ένας άνθρωπος με ευαισθησίες. Με επιτυχίες αλλά και με αποτυχίες, πάντα όμως γνήσιος, αυθεντικός, καθημερινός.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι γραμμές αυτές, που γράφονται από καρδιάς, δεν επιχειρούν να πιστώσουν τον Γιώργο Γεωργίου με ιδιότητες και χαρίσματα που δεν έχει, ούτε και να τον εμφανίσουν ως το… αγλάισμα της αθλητικής δημοσιογραφίας και όχι μόνο αυτής. Προσπαθούν να προσεγγίσουν την αλήθεια πέρα και έξω από συναισθηματισμούς, αλλά και να μη χαριστούν στον Γιώργο!
Όμως η αλήθεια είναι αλήθεια, όπως τουλάχιστον πολλοί, πάρα πολλοί αντιλαμβάνονται. Δεν μπορεί λοιπόν να παραγνωριστεί ότι ο Γιώργος είναι ο άνθρωπός μας, ο φίλος ο καθημερινός, ο ανεπιτήδευτος, η παρέα μας, το φιλαράκι. Γιατί ακόμη κι όταν διαφωνούμε μαζί του, τον πάμε! Όχι τυχαία, συμπτωματικά, ευκαιριακά και πρόσκαιρα, αλλά μέσα από τη μέχρι σήμερα δημόσια διαδρομή του και βέβαια μέσα από το διαχρονικά επίκαιρο «Καφενείο των Φιλάθλων», που έχει μιλήσει στην ψυχή και στην καρδιά φίλων και «εχθρών», ανεξαρτήτως φίλαθλων και μάλιστα οπαδικών εξαρτήσεων. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Σ.