Ποια Ευρώπη;

Η ελληνική κοινωνία, το ελληνικό κράτος και το ελληνικό
έθνος βιώνουν τους τελευταίους μήνες τον εξευτελισμό, την κοροϊδία και την απαξίωση της
εθνικής μας αξιοπρέπειας και
υπερηφάνειας εκ μέρους των συμμάχων και εταίρων μας, των πολιτιστικά και πολιτικά ομογάλακτών μας Ευρωπαίων.
Είναι προφανές, θα λέγαμε απολύτως σαφές, πως στο πρόσωπο της καταρρακωμένης τιμής της Ελλάδας δοκιμάζονται η ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και συνεργασία, δοκιμάζεται η ίδια η Ευρώπη ως πολιτικό μέλλον.
Δυστυχώς, αυτή η κρίση έχει καταδείξει όχι μόνο τις εδώ και πολλές δεκαετίες παθογένειες της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης, τις αγκυλώσεις και την αναποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους, αλλά κυρίως αναδεικνύει τις δομικές αδυναμίες της σημερινής Ευρώπης να προχωρήσει στην πολιτική ένωση, που σημαίνει κοινή οικονομία, σημαίνει κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, σημαίνει κοινούς πολιτειακούς και πολιτικούς θεσμούς των 27, ή τουλάχιστον των 15.
Η σημερινή κρίση ουσιαστικά αποδεικνύει πως τα ευρωπαϊκά κράτη, της Γερμανίας του Μπίσμαρκ και της Μέρκελ, αλλά και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, δεν σκέφτονται καθόλου ευρωπαϊκά, αλλά μόνο εθνικά, δηλαδή με βασικό κριτήριο την εσωτερική πολιτική νομιμοποίηση των όποιων
αποφάσεων, τη σχέση κόστους και οφέλους σε επίπεδο εθνικού κράτους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξεκίνησε από το ’57 ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και στη συνέχεια μετετράπη σε Ευρωπαϊκές Κοινότητες με τη συμπερίληψη και των υπολοίπων θεσμών που αφορούσαν την Ένωση για τον Άνθρακα και τον Χάλυβα (ΕΚΑΧ) αλλά και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΕ), υπήρξε εκείνο το σχήμα που αποσκοπούσε, μέσα από την οικονομική ενσωμάτωση του ευρωπαϊκού χώρου, στην αποτροπή πολέμων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, στη διεύρυνση και περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης με στόχο την πρόοδο και την ευημερία όλων, ενώ το Μάαστριχτ το 1992 ήρθε για να βάλει τα θεμέλια της πολιτικής ενοποίησης, με στόχο η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική να οδηγήσει στην ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης στο σύνολό της.
Αυτή όμως η ιδέα, το όνειρο, το όραμα, η προοπτική, αναδεικνύεται σήμερα σε οικοδόμημα κτισμένο στην άμμο, που με την πρώτη κρίση, που άπτεται του πυρήνα των κρατών μελών, δηλαδή του εθνικού τους συμφέροντος, απειλείται με κατάρρευση. Η Ελλάδα αποτελεί το σύμπτωμα και όχι την ουσία της κρίσης, διότι ακριβώς η χώρα μας ζητά στήριξη για να μην αδικείται, για να μη χρεώνονται κατά τρόπο εξωφρενικά απαράδεκτο και ανήθικο οι επόμενες γενιές της Ελλάδας και της Ευρώπης. Γιατί ακριβώς η Ελλάδα αποτελεί σήμερα το τεστ της αντοχής της Ευρώπης και κυρίως της θέλησης των ευρωπαϊκών κρατών να στηρίζουν εαυτούς και αλλήλους, να συνυπάρχουν, να κάνουν θυσίες και να προοδεύουν ως ενιαίο σύνολο, ως κοινότητα συμφερόντων.
Επομένως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα λογιστικά είναι ελληνικό πρόβλημα.
Εμείς οι Έλληνες όμως αντέχουμε, έχουμε ανεξάντλητες δυνάμεις από τη μακρά ιστορία και τον πολιτισμό μας, θα ζήσουμε λιτά και χωρίς την υπερκατανάλωση στην οποία μας συνήθισαν οι τελευταίες δεκαετίες, υπερασπιζόμαστε όμως την αξιοπρέπεια και την τιμή του έθνους μας έναντι όλων εκείνων που ξεχνούν πως χωρίς την Ελλάδα ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν θα υπήρχε με τη μορφή που τον ξέρουμε, αφού η
Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός εμπνεύστηκαν από την Κλασική Ελλάδα. Εκείνο που θα καταρρεύσει δεν θα είναι η Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη του αύριο.