Οι ιδανικοί αυτόχειρες

Το πώς κατανοείται, το πώς αντιμετωπίζεται ένα οικονομικό φαινόμενο, μια δεσπόζουσα οικονομική κρίση, δεν αποτελεί αντικείμενο μιας αποκλειστικά οικονομετρικής οπτικής. Αντίθετα, η αντιμετώπιση αυτή συνδέεται ευθέως -και τις περισσότερες φορές καθορίζεται- με τις κοινωνικές της παραμέτρους και κυρίως με τους πολιτικούς χειρισμούς και τις επιλογές που θα προταθούν.
Από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 μέχρι σήμερα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια αληθινή τραγωδία. Γιατί οι πολιτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών όχι μόνο μεγέθυναν και πολλαπλασίασαν τις διαστάσεις της οικονομικής κρίσης αλλά και την κατέστησαν σήμερα ΜΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΙΜΗ.
Η χώρα δεν απώλεσε μόνο «τμήμα της εθνικής της κυριαρχίας», όπως διακήρυξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά έχει μεταβληθεί σ’ έναν αναξιοπρεπή «επαίτη» που αιτείται πολιτικής προστασίας και οικονομικής βοήθειας μέσα από τις επικοινωνιακά «λουστραρισμένες» επισκέψεις του πρωθυπουργού στις «μεγάλες πρωτεύουσες»… Με ποιο αποτέλεσμα; Με την προσβλητική για τη χώρα μας προτροπή της κ. Μέρκελ να αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη…
Ποιους, άραγε, απειλεί ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου τοποθετώντας ένα «γεμάτο περίστροφο» στο τραπέζι; Φαίνεται ότι δεν κατανοεί πως η προσφυγή στο ΔΝΤ αποτελεί μια «ρώσικη ρουλέτα», που οδηγεί νομοτελειακά στην πολιτική αυτοκτονία της κυβέρνησης και στον εγκλεισμό της Ελλάδας στο «σιδερένιο κλουβί», στην πολιτικοοικονομική «μέγκενη» των υπερατλαντικών κέντρων εξουσίας.
Το πρώτο σοβαρό -και ίσως καθοριστικό- πολιτικό λάθος που διέπραξε η κυβέρνηση αποτέλεσε ο χειρισμός και η υπερδιόγκωση του ελλείμματος στο 12,7%, κινούμενη από μια μικρόνοη και καθαρώς μικροκομματική σκοπιά: Από τη μια πλευρά να επιρρίψει τις ευθύνες της σπατάλης και της «νόθευσης» των στατιστικών στοιχείων στην προηγούμενη κυβέρνηση και από την άλλη να μεταθέσει τις πληρωμές στον επόμενο προϋπολογισμό ώστε να φανεί αποτελεσματική μειώνοντας το έλλειμμα κατά 4%…
Όμως οι διαστάσεις του προβλήματος ακύρωσαν αυτόματα τι λογική αυτή και η κυβέρνηση έπεσε στη δική της παγίδα. Άλλωστε φρόντισε η ίδια γι’ αυτό, αφού διακήρυξε ότι η χώρα τελεί υπό χρεοκοπία, ότι οι στατιστικές μας είναι ψευδείς, ότι έχουμε εκχωρήσει τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, ότι ως χώρα είμαστε αναξιόπιστοι… Αυτές οι εξελίξεις αποτελούν πρωτοφανή γεγονότα στην πολιτική ιστορία της χώρας και σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχαν σοβαρότατες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες. Όμως σήμερα αντιμετωπίζονται ως στοιχεία ειλικρινούς αυτοκριτικής από τα ΜΜΕ και τους κύκλους των συμφερόντων, οι οποίοι επιδιώκουν να προωθήσουν ιστορικές αλλαγές που θα ενσωματώσουν στους μηχανισμούς του ανταγωνισμού τα έσχατα «υπολείμματα» του κοινωνικού κράτους.
Το χρέος, τα ελλείμματα, η απουσία μιας αναπτυξιακής στρατηγικής, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού αποτελούν έναν «εκρηκτικό μηχανισμό» στα χέρια της κυβέρνησης. Όμως η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την πολιτική ικανότητα ούτε έναν επαρκή σχεδιασμό για να αντιμετωπίσει αυτόν τον «μηχανισμό» της κρίσης. Συνεχίζοντας να διαδραματίζει τον ρόλο του «ενδιάμεσου», επιχειρεί να μεταφέρει την ευθύνη πρώτα στην ΕΕ και στους μηχανισμούς της Ευρωζώνης, επικουρικά στις ΗΠΑ, και τώρα προκύπτει ως έσχατη λύση το ΔΝΤ.
Αυτή λοιπόν η εκδοχή διατυπώνεται ως εναλλακτική λύση από την κυβέρνηση. Επιδεικνύοντας η ίδια μια πρωτοφανή πολιτική μοιρολατρία και ανικανότητα, επιδιώκει να ρίξει σε άλλον το «αμάρτημα» για τα σκληρά μέτρα και τις τραγικές κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα αυτά.
Το ΔΝΤ είναι πράγματι ένα «σιδερένιο κλουβί» στο οποίο, ίσως, εύκολα μπαίνεις, αλλά από το οποίο πολύ δύσκολα βγαίνεις. Όσο για τους όρους που θα επιβάλει το ΔΝΤ, είναι καλύτερα να ρωτήσουν οι υπεύθυνοι εκείνους που είναι ήδη μέσα στο «κλουβί». Γιατί πρώτος όρος είναι οι απολύσεις από το Δημόσιο, όπου π.χ. στη Ρουμανία φθάνουν ή και ξεπερνούν τους 100.000 εργαζομένους. Έχει άραγε η κυβέρνηση τη δυνατότητα και την πολιτική αντοχή να συνυπογράψει παρόμοιου χαρακτήρα επιλογές ή μήπως δεν αντιλαμβάνεται ότι θα δρομολογήσει αυτόματα την πολιτική της αυτοκτονία;
Όμως η πολύπλευρη κρίση που διερχόμαστε δεν αποτελεί ένα κλασικό «γουέστερν» με τους «καλούς πολιτικούς» και τους «κακούς κερδοσκόπους», όπως επιχειρεί να το σκηνοθετήσει επικοινωνιακά η κυβέρνηση… Ολόκληρο το σύγχρονο οικονομικό σύστημα δρα κερδοσκοπικά και οι «κερδοσκόποι» βρίσκονται και δρουν νομίμως στην καρδιά της Ευρώπης, στο Λονδίνο, όπου έχει συγκεντρωθεί το 80% του «τιμ» των κερδοσκοπικών προϊόντων και των «παραγώγων». Ας μην ψάχνει λοιπόν για άλλοθι η κυβέρνηση, ας μην κυνηγά «φαντάσματα», αλλά ας συνειδητοποιήσει τις πολιτικές της ευθύνες που αφορούν όχι μόνο τη δική της προοπτική στην εξουσία αλλά και τη μοίρα και το μέλλον της χώρας και του λαού μας.
Οι κύκλοι των συμφερόντων διαβλέπουν την πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης, γιατί τη θεωρούν ευάλωτη στις κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες μάλιστα στο άμεσο μέλλον θα ενταθούν. Γι’ αυτό και έφθασαν στο σημείο να προτείνουν επίσημα (σε κύριο άρθρο «μεγάλης» εφημερίδας) στον Γ. Παπανδρέου τη συγκρότηση μιας νέας κυβέρνησης που θα συμπεριλάβει «ικανά» πρόσωπα από τα άλλα κόμματα, καθώς και «ανεξάρτητες» προσωπικότητες, ενώ σε ένα παρόμοιο πλαίσιο κινούνται «προτροπές» για ανασχηματισμό της κυβέρνησης…
Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι αυτοκαταδικάστηκε για ικανό χρονικό διάστημα και περιορίζεται σε δευτερεύοντα ρόλο. Όμως και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ -ως κυβέρνηση και ως κόμμα- ξόδεψε ένα σοβαρό τμήμα της αξιοπιστίας του, του πολιτικού του «κεφαλαίου», την ίδια την ελπίδα των πολιτών, και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με μια πολύπλευρη κρίση, την οποία όχι απλώς παρέλαβε αλλά και διόγκωσε υπέρμετρα με τις επιλογές του. Το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να διαθέτει δυστυχώς ούτε δρώσες δυνάμεις, ούτε καν εφεδρείες. Κι αυτή είναι η χειρότερη όψη της κρίσης.