ΞΕΝΕ ΜΟΥ ΟΠΟΥ ΠΑΣ

Ξένε μου, όπου πας και περπατάς τη γη μας
να πατάς σεμνά και νʼ αλαφροδιαβαίνεις,
τʼ είναι ο τόπος μας αιματοποτισμένος,
κάθε πέτρα μας αιματοβαφτισμένη,
κάθε μέτρο γης κι από ʼνας σκοτωμένος,
ένας σύντροφος που ʼπεσε πολεμώντας
για το δίκιο μας και για τη λευτεριά μας:
Κάθονται οι ψυχές σε πέτρα, σε λιθάρι,
και μοιρολογάν και τον καημό τους λένε.

Βασίλης Ρώτας, περίπου 1910