Η ανεργία των νέων και οι συνέπειές της

Στη σύγχρονη Ελλάδα του 2010 κυκλοφορεί μια αίσθηση μαζικού πανικού στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η κατευθυνόμενη «έξοδος» των βιομηχανικών παραγωγικών μονάδων μας στις βαλκανικές χώρες, το «λουκέτο» πολλών από τις εναπομείνασες, η έλλειψη νέων ιδεών και παραγωγής υλικών, καθώς και η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος σε συνδυασμό με την άνευ προηγούμενου προκλητική διαφθορά, οδήγησαν τους νέους της χώρας σε μια περίοδο διαρκούς ανεργίας, η οποία κανείς δεν γνωρίζει πότε κι αν θα τελειώσει. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, είχαμε τη δημιουργία των προγραμμάτων stage από τους «προηγούμενους». Η πρωτότυπη αυτή μέθοδος της κυβέρνησης προωθούσε κι έκανε πράξη την επίσημη ανασφάλιστη εργασία από το ίδιο το κράτος.
Οι νέοι κυβερνώντες, αντί να προσλάβουν τους «stagers» με αξιοπρεπείς και ρεαλιστικές συμβάσεις εργασίας, τους έστειλαν στη δίνη της ανεργίας απολύοντάς τους όλους. Το αποτέλεσμα; Ακόμη περισσότεροι άνεργοι, αφού δεκάδες χιλιάδες προστέθηκαν στις λίστες των προηγούμενων, με άμεση συνέπεια η ανεργία να ξεπεράσει το 20%! Και το χειρότερο; Οι περισσότεροι από τους ανέργους είναι νέοι… Η ανεργία, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια για το αβέβαιο μέλλον, καθώς και η ψυχολογική επίδραση των παραπάνω, δημιουργούν στους νέους μια συνεχώς αυξανόμενη οργή που συσσωρεύεται μέσα τους.
Μια οργή που ολοένα γίνεται εντονότερη και κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει. Και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ μια έκρηξη ανάλογη με αυτήν του Δεκεμβρίου του 2008 όπου μια ισχνή (αναλογικά με τον πληθυσμό) ομάδα νέων, χωρίς βιοποριστικούς ή έστω κοινωνικούς λόγους, κατευθυνόμενη από γνωστούς, περίεργους, ψευτοπροοδευτικούς κύκλους κατέστρεψε τις περιουσίες μικρομεσαίων σε διάφορες πόλεις της χώρας.
Η οργή που συσσωρεύεται στις προσωπικότητες των νέων θα επιφέρει μια δημοκρατική επανάσταση της νέας γενιάς, μέσω της οποίας θα αφυπνιστεί το σύνολο των νέων αυτής της χώρας. Για πρώτη φορά θα ενώσουν μαχητικά τις φωνές τους: ο χρόνια άνεργος με τον φοιτητή, ο πτυχιούχος άνεργος με τον μαθητή, ο stager με εκείνον που εργάζεται με μερική απασχόληση και με τον κάτοχο πτυχίων και πιστοποιήσεων που εργάζεται για 500 κι 600 ευρώ τον μήνα. Τότε όλοι μαζί χωρίς να ενδιαφερθούν για το «εγώ» αλλά για το «εμείς», θα αγωνιστούν και θα διατρανώσουν την πίστη και τον πόθο τους για όλα αυτά που τους έχουν πάρει… Για το αναφαίρετο δικαίωμα της εργασίας που τείνει να «ποινικοποιηθεί», για την επαναφορά των χαμένων προτύπων, ιδανικών κι αξιών, για την Ελληνοπρέπεια, για την άμεση Δημοκρατία, μα πάνω απʼ όλα για το Δικαίωμά τους στο Όνειρο.
Δημήτρης Τσιάρας
Τελοιόφοιτος Σ.Τ.ΕΦ.
Ενεργός πολίτης Λάρισας
[email protected]