Βράχος Βιδάλη…

Μια εκδήλωση τιμής έγινε πριν από λίγες εβδομάδες στη Μελία της Λάρισας για τον Κώστα Βιδάλη, τον δημοσιογράφο που πλήρωσε με τη ζωή του το πάθος του για ρεπορτάζ από την πρώτη γραμμή.
Εκεί ο πρόεδρος του Συλλόγου Αντιστασιακών Δημοσιογράφων, ο δάσκαλος της έντιμης και ασυμβίβαστης και μαχόμενης δημοσιογραφίας, ο Κώστας Νίτσος, μίλησε με αναφορές στο σήμερα που είναι το ίδιο με εκείνες τις μέρες που αγωνίσθηκε ο Κώστας Βιδάλης.
Αξίζουν για όλους εμάς τους νέους, τους… άκαπνους δημοσιογράφους, τα λόγια που είπε ο Κ. Νίτσος:
«Κώστα αδελφέ μας,
Συχώρα μας. Κάναμε πολύν καιρό να ‘ρθούμε. Στιγμή δε λείπεις από τη σκέψη και την καρδιά μας. Το ξέρεις. Όμως, μας μπλέξαν πάλι σε άνιση πάλη κι αγώνες. Τα μαύρα κοράκια της
Αντίδρασης και ο κατάμαυρος Καπιταλισμός -τώρα τον λένε… Αγορές- θέλουν να μας καταπιούν. Ολόκληρο Λαό – όλους! Βρήκαν τρόπους οικονομικής μας εξαθλίωσης και προχωρούν… να μας υποδουλώσουν. Οι Γερμανοί -με τη ναζιστική προϊστορία τους- πρωτοστατούν -για οικονομικά πάντα συμφέροντα- σε μια χυδαία εκστρατεία διασυρμού του ελληνικού λαού. Βέβαια, αμερικανοί, άγγλοι και άλλοι… φίλοι δεν πάνε πίσω. Γι’ αυτό σε κρατάμε ολόρθο μέσα μας. Να σε θυμόμαστε και ν’ αντιστεκόμαστε!
Από εδώ, τον Βράχο Βιδάλη όπου βρισκόμαστε, θέλω να τονίσω πόσο κι αυτές τις ώρες δικαιώνεται το μυθικό ΕΑΜ και οι αγώνες του!
Ο Κώστας Βιδάλης είναι ο Αρχάγγελος της μαχόμενης δημοσιογραφίας, όσο ακόμα επιτελούσε κοινωνικό λειτούργημα. Ήταν ρεπόρτερ – λαγωνικό ράτσας. Συντάκτης, που ζούσε για να γράφει, προς όφελος του λαού και του τόπου.
Το 1946 όταν η Θεσσαλία -και όχι μόνο- κατασπαραζόταν, με την καθοδήγηση των Άγγλων, από το παρακράτος και τις συμμορίες των ληστών, για να μας ξαναφέρουν τη βασιλεία, ο Κώστας Βιδάλης διάλεξε και εξετέλεσε μια αποστολή που γνώριζε πως ήταν χωρίς επιστροφή! Δεν τον έστειλε η εφημερίδα του.
Αντίθετα, τον απέτρεψε.
Ο ”Κύριος συνάδελφος” όμως -όπως μας αποκαλούσε όλους- τήρησε τον όρο της σωστής δημοσιογραφίας: ”Είναι ανέντιμο -έλεγε- να μαθαίνουμε και να γράφουμε από μακριά. Να πάμε, να δούμε και να γράψουμε”.
Ήρθε, είδε, αλλά δεν έγραψε. Τον σφάξανε για να μη γράψει όσα είδε.
Κώστα, είχα κάνει μια πρόταση. Έγινε αποδεκτή. Δεν λέμε πια: τάφος, κενοτάφιο, μνήμα, μνημείο. Τώρα λέμε μόνο: Βράχος Βιδάλη.
Ένας βράχος, τοπωνύμιο, στίγμα τοπογραφικό. Ένας βράχος που εκφράζει την αμετακίνητη πίστη ενός γενναίου στα ιδανικά και τις αξίες, που στήριξες με τη ζωή και τον θάνατό σου!
Βράχο Βιδάλη! Καμαρώνουμε!»
κ. ν.