Ας κάνουμε και πάλι το ποδόσφαιρο γιορτή!
Ήταν η διαφήμιση εκείνη κατά το περιεχόμενο της οποίας, σχηματικά, ένα περιστέρι προετοίμαζε τον αγωνιστικό χώρο, μεταφέροντας στο ράμφος του τη γραμμή της σέντρας, στο κέντρο ενός γηπέδου.
Γιορτή; Ναι, ήταν κάποτε γιορτή το ποδόσφαιρο, ακόμη και σε αγώνες μεταξύ των δύο «αιωνίων», μέχρι και πριν από περίπου πενήντα χρόνια.
Στις μέρες μας βέβαια η ευχή μοιάζει ουτοπική. Διαχρονικά και χιλιοειπωμένα τα ζητήματα που ταλανίζουν τα ποδοσφαιρικά μας πράγματα, μέσα σε ένα… αρνητικά εξελιχθέν περιβάλλον όπου:
• «Εγκλωβιζόμαστε» στα τεκταινόμενα στο Πρωτάθλημα της Super League, άντε και με ματιές στη Β΄ Εθνική κατηγορία, με… ολίγη και από τη Γ΄ Εθνική.
• «Παραδειγματίζονται» κατά συνέπεια στρεβλά οι ερασιτεχνικές μας κατηγορίες, με όλες τις εντεύθεν συνέπειες.
• Είμαστε, γίναμε φίλαθλοι και προεχόντως οπαδοί έτσι, από… μόνοι μας! Ουδείς, ουδέποτε –ήδη από τα μαθητικά χρόνια- μας είπε ότι για παιχνίδι πρόκειται που παίζεται με συγκεκριμένους κανόνες και ότι μεταξύ αυτών δεν έχει προβλεφθεί και η… υποχρεωτική νίκη της ομάδας που υποστηρίζουμε! Δεν επιχειρήθηκε, κατά συνέπεια, να αμβλυνθούν οι εντάσεις που μετέπειτα θα ακολουθούσαν.
• Χωρίς γήπεδα βιώνουμε όλη τη γνωστή μιζέρια, μέσα σʼ ένα καθεστώς απόλυτα αιτιολογημένης…
• Αναξιοπιστίας! Αναξιοπιστίας (από την οποία ουδείς εξαιρείται) και αφορά την εκάστοτε διοργανώτρια «αρχή» των Πρωταθλημάτων, τη διαιτησία και τη (λεγόμενη) αθλητική δικαιοσύνη. Αναξιοπιστία που βεβαιότατα αναφέρεται και στην εκάστοτε…
• Πολιτική εξουσία. Αδιακρίτως!
Η οποία και έρχεται πάντοτε αντιμέτωπη με το πολιτικό κόστος όταν δεν χρησιμοποιεί το ποδόσφαιρο (και τον αθλητισμό γενικότερα) στο πλαίσιο των εκάστοτε κομματικών (όχι πολιτικών) επιδιώξεών της.
Που ακόμη και στις μέρες μας θεωρεί ότι εξεπλήρωσε το χρέος της όπως ιδίως και η ΕΠΟ, διαβιβάζοντας στην Τακτική Δικαιοσύνη τον φάκελο της UEFA για αγώνες ύποπτους συναλλαγής.
H πολιτική εξουσία που νομοθετεί… ασυστόλως (!) και που συγκαλεί… συσκέψεις (!) κάθε φορά που αναπαράγονται από τα ΜΜΕ ιδιαίτερα περιστατικά βίας, μέσα κι έξω από τους αγωνιστικούς χώρους.
• Εκλαμβάνουμε ότι το fair play εξαντλείται στην παραχώρηση πλάγιου άουτ, κάθε φορά που ο τραυματιζόμενος ποδοσφαιριστής παραμένει στο χορτάρι (όπου αυτό… υπάρχει)!
• Ποδηγετούμαστε ακόμη, εν έτει 2010, από τον «οπαδικό τύπο», σε πολύ μεγάλο βαθμό.
• Μας απαγορεύεται η μετακίνηση σε «άλλο» γήπεδο λόγω της αδυναμίας – ανικανότητας του οργανωμένου κράτους (προεχόντως), αλλά και της διοργανώτριας «αρχής» να «πάρει κεφάλια», όπου και όταν αυτό αιτιολογείται.
• Υπάρχει, ωστόσο, η απάντηση στο «γιατί», πέρα και ανεξάρτητα από την… ηθικοπλαστική παράμετρο του ζητήματος.
Και η απάντηση στο «γιατί» ακούει σε ό,τι εμπεριέχεται και περιλαμβάνεται στη λέξη, στον όρο ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ…
Ούτε μαζικές συνταγές υπάρχουν ούτε καν συνταγές. Υπάρχουν κανόνες που όταν δεν τηρούνται πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες, τις κυρώσεις, τις ποινές όσοι τους παραβαίνουν αλλά και όσοι δεν προνοούν για την τήρησή τους. Αλλά στις μέρες μας η έννοια κύρωση, ποινή έχει χάσει το νόημά της.
Οι ομάδες αποφάσισαν να… αποφασίζουν σε ποιον αγώνα δεν θα παίξει ο έχων κίτρινες κάρτες και είναι οι ίδιες που αναδιανέμουν μεταξύ τους τα πρόστιμα από επιβαλλόμενες χρηματικές ποινές!
Είναι οι ίδιες οι ομάδες που αρνούνται την ύπαρξη της λεγόμενης «αντικειμενικής» ευθύνης για πράξεις των οπαδών τους, ευθύνης που έχει άριστα αιτιολογηθεί και νομολογηθεί με σειρά αποφάσεων, της αθλητικής δικαιοσύνης ιδίως. Και που βέβαια πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεται σε σχέση και με τα μέτρα που λαμβάνει ή παραλείπει να λάβει η κάθε ομάδα κ.λπ. κ.λπ.
Έχουν παρέλθει περισσότερα από δέκα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων –με αρθρογραφία μου στο «ΠΑΡΟΝ»- αναφερόμουν ΣΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Τα οποία και παρέλκει να υπομνησθούν, ακριβώς γιατί περί των αυτονόητων πρόκειται…
Σε κάθε, πάντως, περίπτωση ας μην υποπέσει στο λάθος η κυβέρνηση της νέας… νομοθετικής ρύθμισης! Οι νόμοι επερίσσευσαν, όπως σταθερά υποστηρίζουμε εδώ και χρόνια. Ούτε φταίνε, κατʼ ανάγκην, οι θεσμοί, σε αντίθεση ασφαλώς με τα πρόσωπα τα οποία κατά τις περιστάσεις τούς εκφράζουν. Που τους καταξιώνουν ή που τους απαξιώνουν… Και ας μου συγχωρηθεί ο ισχυρισμός ότι η άποψη αυτή διατυπώνεται «μετά λόγου γνώσεως»!
Και θα αντέλεγε κάποιος, καλά όλα αυτά. Όμως πάμε για δεύτερη φορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο έχοντας στη φαρέτρα μας και το «θαύμα» της Πορτογαλίας.
Μα ακριβώς για τους λόγους αυτούς –για τις δυνατότητες που υπάρχουν- δεν αξίζει όλη αυτή η… μιζέρια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οφείλαμε, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, να «κεφαλαιοποιήσουμε» το «EURO». Όμως αδρανήσαμε…
Αναγκαστική και επιβεβλημένη, ωστόσο, η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Όχι μόνο την ποδοσφαιρική, αλλά την εν γένει ελληνική πραγματικότητα του τελευταίου, ιδίως, χρόνου.
Από το «θαύμα» του EURO 2004 στη EUROSTAT και στο ECOFIN!
Από την (ποδοσφαιρική) κορυφή της Ευρώπης το 2004, στη Σύνοδο Κορυφής του 2010!