Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο

1Την Παρασκευή 26-2-2010 η Ελλάδα δέχτηκε την αιφνιδιαστική επίσκεψη του γερμανού τραπεζίτη, προέδρου της Deutsche Bank, κ. Γιόζεφ Άκερμαν. Η επίσκεψη αυτή τροφοδότησε φήμες για την ύπαρξη σχεδίου στήριξης της ελληνικής οικονομίας από το πανίσχυρο γερμανικό τραπεζικό ίδρυμα. Ο κ. Άκερμαν δεν προέβη σε καμία σχετική δήλωση, ενώ η γερμανική τράπεζα ανακοίνωσε ότι πρόκειται για επιχειρηματικό ταξίδι ρουτίνας. Όμως οι πληροφορίες επιμένουν ότι σκοπός της επίσκεψης ήταν να προετοιμάσει τις λεπτομέρειες της συνάντησης του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου με την καγκελάριο κ. Μέρκελ, και ειδικά την ατζέντα των θεμάτων της συνάντησης. Και επίσης να συμβάλει στην αποκλιμάκωση της έντασης που έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις Γερμανίας – Ελλάδος. Πάντως οι καλά πληροφορημένοι βεβαιώνουν ότι ο γερμανός τραπεζίτης δεν έκανε λόγο για πώληση της Ακρόπολης στη Γερμανία. Η επίσκεψη εξέπεμψε ισχυρό μήνυμα προς τις αγορές ότι δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας της χώρας μας. Κάτι είναι κι αυτό! Οι φήμες πάντως που κυκλοφόρησαν για συμμετοχή της Deutsche Bank στη χρηματοδότηση για εκτέλεση μεγάλων έργων υποδομής στη χώρα μας δεν φαίνεται να ευσταθούν, προς το παρόν τουλάχιστον. Οι Γερμανοί μάλλον μας θέλουν δεμένους σαν τον Προμηθέα Δεσμώτη. Μας βλέπουν ως καταναλωτές των προϊόντων τους, για να ρουφάνε τα λίγα ευρουδάκια που διαθέτουμε.

2Δύο πολύ γνωστά χρηματοπιστωτικά
«ιδρύματα» λυμαίνονταν (και επιθυμούν και πάλι να λυμαίνονται) την ελληνική αγορά. Μέχρι το τέλος της 10ετίας του ’90 η Deutsche Bank μονοπωλούσε τις μεγάλες και αποδοτικές δουλειές στη χώρα μας. Έχοντας σαν όχημα τη σημαντική συμμετοχή της τότε στο μετοχικό κεφάλαιο της Eurobank, εξασφάλιζε χρυσοφόρες δουλειές από το ελληνικό Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και τις μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Το 1999 και μετά το τότε γνωστό χρηματιστηριακό παιχνίδι, η Deutsche Bank αποφάσισε να αποσυρθεί από την ελληνική αγορά και στράφηκε σε άλλες, περισσότερο ενδιαφέρουσες αγορές, στο πλαίσιο ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης των δραστηριοτήτων της. Το κενό που δημιουργήθηκε με την αποχώρηση της γερμανικής τράπεζας κάλυψε κατά κύριο λόγο η αμερικανική Goldman Sachs χωρίς να επενδύσει κεφάλαια σε καμία ελληνική τράπεζα ή επιχείρηση. Απλώς εξασφάλιζε προνομιακές σχέσεις με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών. Σε μας είναι άγνωστο πώς κατάφερε να διεισδύσει στο οικονομικό επιτελείο των κυβερνήσεων Σημίτη (2000-2004) και Καραμανλή (2004-2009).
Ίσως με τα «έξυπνα» παράγωγα προϊόντα που μας πουλούσε. Τα swaps είναι ένα από αυτά. Τώρα η Eurostat ερευνά το θέμα των swaps. Ας το ερευνήσει και η Εξεταστική
Επιτροπή για την οικονομία, αν φυσικά θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά της. Εκτός εάν συγκροτήθηκε στο πλαίσιο της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης.

3Βέβαια, μπορεί η Goldman Sachs να είχε διεισδύσει βαθιά στην ελληνική αγορά και να είχε σοβαρά ερείσματα στα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή, δεν ήταν όμως το μοναδικό «ευαγές» ίδρυμα που δρούσε στη χώρα μας. Καλά συμβόλαια, σε μικρότερη έκταση, είχαν εξασφαλίσει και άλλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, όπως η γνωστή από την υπόθεση του δομημένου ομολόγου J.P. Morgan. Η μέθοδος την οποία εφάρμοζε η Goldman Sachs και τα άλλα «ευαγή» ιδρύματα ήταν απλή. Βοηθούσαν την Ελλάδα (και άλλες χώρες-πελάτες) να δανειστεί και να κρύψει το χρέος της, της έδιναν πιστοληπτική ικανότητα ΑΑΑ και στη συνέχεια στοιχημάτιζαν κατά των ελληνικών ομολόγων, που οι ίδιες είχαν αναλάβει να διαθέσουν στην πιστωτική αγορά. Τέτοιου είδους ομόλογα απέφεραν τεράστια κέρδη στις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και ανάλογες ζημίες στους αγοραστές-επενδυτές, καθώς η «επίθεση» κατά των ομολόγων αυτών προκαλούσε πτώση της τιμής τους. Τώρα φαίνεται ότι στη χώρα μας ξαναμοιράζεται η πίτα. Με την εδώ επίσκεψη του διευθύνοντος συμβούλου της Deutsche Bank κ. Άκερμαν φαίνεται ότι αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον της γερμανικής τράπεζας για την ελληνική αγορά. Το ίδιο συμβαίνει και με την επίσκεψη στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2009
ανωτάτου στελέχους της Goldman Sachs, που ενδιαφέρεται να αναλάβει με πλούσια αμοιβή το έργο της προσέλκυσης κεφαλαίων στη χώρα μας από τις ΗΠΑ, την Κίνα και ίσως και από τα πλούσια αραβικά κράτη. «Μας ήρθαν δύο φίλοι απ’ τα παλιά, φορτωμένοι με χιλιάδες αναμνήσεις», όπως θα μας έλεγε και ο ποιητής.