ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ: ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ Ή ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ – ΑΝΕΡΓΙΑ;

Μπορούμε να αποκαλέσουμε την τάση αυτή ανθρωποκεντρική. Θέτει στόχο την ανύψωση του ανθρώπου από οικονομική, κοινωνική και ηθική πλευρά. Η δεύτερη τάση δίνει προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ανισορροπιών και στην εξάλειψη των ελλειμμάτων, με τον ισχυρισμό ότι τάχα η ανάπτυξη προϋποθέτει δημοσιονομική εξυγίανση. Στην πραγματικότητα όμως οι οπαδοί της τάσης αυτής αποβλέπουν στη νομισματική σταθερότητα αποκλειστικά και μόνον και στην ελεύθερη λειτουργία των αγορών. Και αδιαφορούν για τις επιπτώσεις που έχει η προσπάθεια εξάλειψης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων στη διαβίωση των χαμηλού εισοδήματος πολιτών. Οι οπαδοί της τάσης αυτής θυσιάζουν τα πάντα στη σταθερότητα του νομίσματος και στο κέρδος των αγορών. Έτσι, μπορούμε να ονομάσουμε την τάση αυτή χρηματοκεντρική.

Στις ΗΠΑ ο Πρόεδρος Ομπάμα κατάφερε να παρασύρει την κυβέρνησή του στην υλοποίηση του ανθρωποκεντρικού μοντέλου. Και εφαρμόζει πολιτική ανάπτυξης της οικονομίας των ΗΠΑ, ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία. Κατέθεσε ήδη τον προϋπολογισμό τού 2011 ύψους 3,8 τρισ. δολαρίων, με έλλειμμα 1,3 τρισ. δολάρια, το οποίο αντιστοιχεί στο 10,6% του ΑΕΠ και είναι το υψηλότερο έλλειμμα από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Πρόεδρος Ομπάμα, μιλώντας στο Κογκρέσο κατά την κατάθεση του προϋπολογισμού, επεσήμανε με έμφαση ότι προτεραιότητα της κυβέρνησής του παραμένει η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η επέκταση της κοινωνικής ασφάλισης και η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της αμερικανικής οικονομίας, ώστε να τεθεί σε τροχιά ανάπτυξης. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κατηγορεί τον Ομπάμα ότι, αν συνεχιστούν αυτοί οι ρυθμοί αύξησης του ελλείμματος, στο τέλος αυτής της δεκαετίας το έλλειμμα των ΗΠΑ θα προσεγγίσει το 30% του ΑΕΠ. Οι ταλαίπωροι νεοχριστιανοί του Μπους δεν σκέφτηκαν ότι ένας οικονομικά υγιής ιδιωτικός τομέας δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αύξηση των δημοσίων εσόδων και είναι το ασφαλέστερο μέσο για τη μείωση των ελλειμμάτων του δημοσιονομικού τομέα, σε συνδυασμό και με μια σώφρονα διαχείριση των χρηματικών πόρων που διαθέτει το κράτος. Χωρίς ανάπτυξη δεν δημιουργούνται ποτέ περιθώρια ανάκαμψης των εσόδων του κράτους και εξυγίανσης του δημοσιονομικού τομέα.
Η δεύτερη τάση εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο στην ΕΕ. Οι ιθύνοντες της ΕΕ και της ΟΝΕ ακολουθούν τη συνταγή πρώτα δημοσιονομική εξυγίανση και μετά ανάπτυξη. Μας το είπε ξεκάθαρα, κατά την προ ημερών επίσκεψή του στην Ελλάδα, ο κοινοτικός Επίτροπος Όλι Ρεν, που δήλωσε ότι η ανάπτυξη προϋποθέτει την εξυγίανση των δημοσιονομικών ανισορροπιών και την εξάλειψη των ελλειμμάτων. Η ΕΕ και η ΟΝΕ είναι φανερό ότι ακολουθούν εσφαλμένη κατεύθυνση, γι’ αυτό και έγιναν λάθη στην αντιμετώπιση της κρίσης το 2007 και το 2008. Και έτσι η κρίση έπληξε πολύ χειρότερα την Ευρώπη απ’ ό,τι τις ΗΠΑ, από όπου ξεκίνησε. Κοντόφθαλμη υπήρξε η πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης. Δόθηκε μεγάλη σπουδαιότητα στη στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τα διάφορα πακέτα στήριξης που διέθεσαν τα κράτη από κρατικούς πόρους προκάλεσαν μετεξέλιξη και μεταφορά των προβλημάτων από το αμαρτωλό χρηματοπιστωτικό σύστημα στον δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα η πραγματική οικονομία και τα προβλήματά της αγνοήθηκαν ή αντιμετωπίστηκαν καθυστερημένα και με μέτρα πανικού. Η
ΟΝΕ και η ΕΕ, που απαγορεύουν τώρα μια αύξηση στους μισθούς και στις συντάξεις, γιατί δεν μιλούσαν όταν τα κράτη χορηγούσαν στις τράπεζες δισεκατομμύρια ευρώ; Η σημερινή πολιτική της ΕΕ, έχοντας στήριγμα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας, επιβάλλει στα κράτη που αντιμετωπίζουν έντονο δημοσιονομικό πρόβλημα (δηλαδή υψηλά ελλείμματα και υψηλό δημόσιο χρέος) να ακολουθήσουν μια πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης πρώτα και αφού πετύχουν ύστερα από μερικά χρόνια, με μέτρα εξαθλίωσης των λαών, τον ποθητό στόχο τής μείωσης των ελλειμμάτων, τότε να ασχοληθούν κάπως και με την τόνωση της ανάπτυξης. Και όλα αυτά γίνονται για να υπάρχει ισχυρό ευρώ και αδιαφορούν εντελώς για την εξασθένηση της οικονομίας, για την ύφεση και για την εξαθλίωση των χαμηλού εισοδήματος πολιτών. Ξεχνάνε ή αγνοούν ότι το μείγμα καταπολέμηση ελλειμμάτων – ισχυρό ευρώ είναι εκρηκτικό και οπωσδήποτε θα προκαλέσει ύφεση στις οικονομίες της Ευρώπης και κοινωνικές αναστατώσεις. Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα για τη λήψη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων δημιουργούν την πεποίθηση ότι οι δύο αυτές χώρες μετατρέπονται σε πειραματόζωα για την επιβολή μιας απάνθρωπης πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Θέλουν να σφυγμομετρήσουν τις αντιδράσεις των λαών στην περίπτωση που θα πρέπει να ζουν κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης και να πληρώνουν τους ηγεμονικούς μισθούς των στελεχών της ΕΕ και της ΟΝΕ, να στηρίζουν τα άνομα κέρδη των τραπεζών, την καταλήστευση των δημοσίων πόρων και τα παράνομα τοκογλυφικά κέρδη των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Αθώοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν τις αμαρτίες των ιθυνόντων, είτε αυτές είναι πολιτικές είτε διαχειριστικές.
Αυτή η απάνθρωπη και αντιοικονομική πολιτική της ΕΕ και της ΟΝΕ φρονούμε ότι δεν οφείλεται στην έλλειψη οικονομικών γνώσεων, αλλά σε καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς. Οι αμοιβές των υψηλά ισταμένων της ΕΕ και της ΕΚΤ είναι τόσο υψηλές, που όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν μετατραπεί από μισθωτοί σε επενδυτές. Ας μας πει ο κ. Όλι Ρεν πόσες είναι οι αποδοχές του. Και αν είναι ποτέ δυνατόν ο κ. Τρισέ να μην έχει συγκεντρώσει από τις αμοιβές του υπέρογκα κεφάλαια. Και όλοι αυτοί μάχονται για τη σταθερότητα του ευρώ, για να διατηρήσουν την οικονομική τους δύναμη και αδιαφορούν για τα δεινά που υφίστανται οι λαοί… Τώρα οι χώρες στις οποίες διαπιστώνονται δημοσιονομικές ανισορροπίες δεν είναι ανάγκη να καταφεύγουν στο ΔΝΤ. Οι συνταγές της ΕΕ είναι πολύ περισσότερο επαχθείς από αυτές του ΔΝΤ. Και επιπλέον (και αυτό είναι το ύποπτο της συμπεριφοράς) τα κράτη παραδίδονται στις τοκογλυφικές διαθέσεις του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Ποιοι κρύβονται άραγε πίσω από τα διάφορα hedge funds που ανεβοκατεβάζουν με τόση ευκολία τα επιτόκια δανεισμού των κρατών και μπροστά στη δύναμή τους υποκλίνονται εκλεγμένοι ηγέτες; Ηγέτες αδύναμοι, χωρίς προσωπικότητα και βουτηγμένοι στη διαπλοκή, προσπαθούν να εξευμενίσουν τα κερδοσκοπικά κεφάλαια με κάθε θυσία, εις βάρος των ανύποπτων πολιτών.
Και τώρα στα καθ’ ημάς. Ο πρωθυπουργός πριν από 6 μήνες διαβεβαίωνε τον ελληνικό λαό προεκλογικά ότι υπάρχουν χρήματα στο κράτος. Τι γίνανε τα χρήματα αυτά μέσα σε 6 μήνες; Ή δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα και κορόιδευε τον ελληνικό λαό για να υφαρπάξει την ψήφο του ή υπήρχαν και εξαφανίστηκαν. Πως λοιπόν τώρα θα πιστέψουμε τον κ. Παπανδρέου γι’ αυτά που λέει στις μελοδραματικές του δηλώσεις ότι είναι αληθινά; Εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε με έμφαση είναι ότι όλος ο ελληνικός λαός υποπτεύεται ποιοι έχουν πλουτίσει από το δημόσιο χρήμα, αλλά δεν μπορεί κανείς να τους κατονομάσει, γιατί οι νόμοι βάζουν «φερμουάρ». Δυστυχώς οι μίζες δεν δίδονται με υπογραφή αποδείξεων!
Ο κ. Παπανδρέου μάς απειλεί με προσφυγή στο ΔΝΤ. Όμως είτε προσφύγει η Ελλάδα είτε όχι, τα μέτρα εις βάρος του λαού θα είναι ίδια. Και οι δυσκολίες δανεισμού θα είναι ίδιες, δεδομένου ότι το ΔΝΤ δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της Ελλάδος, που για τη φετινή χρονιά θα προσεγγίσουν τα 60 δισ. ευρώ. Αν επιθυμεί πράγματι η κυβέρνηση να απελευθερωθεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, δεν έχει παρά να υιοθετήσει την πρόταση πολλών διακεκριμένων Ελλήνων του εξωτερικού για την έκδοση «ομογενειακών ομολόγων», τα οποία θα διατεθούν στους ομογενείς μας των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της Γερμανίας, που με προθυμία θα συνδράμουν την πατρίδα τους. Γιατί άραγε ο κ. πρωθυπουργός επιμένει στην προσφυγή στο ΔΝΤ όταν υπάρχουν και άλλες λύσεις, ανώδυνες;
Την Τετάρτη 3 Μαρτίου η κυβέρνηση απεφάσισε επιτέλους να οριστικοποιήσει την πρώτη δόση των μέτρων. Και έτσι απέδειξε ότι υιοθετεί τη χρηματοκεντρική οικονομική και κοινωνική τάση και εγκαταλείπει εντελώς την ανάπτυξη. Τι θα επακολουθήσει άραγε από πλευράς μέτρων; Θα σταματήσουν εδώ τα μέτρα; Το βλέπουμε εντελώς απίθανο. Τα μέτρα δεν πρόκειται να αποδώσουν. Ούτε καν και αυτή η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ. Απλώς θα γιγαντώσουν τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής και της αισχροκέρδειας στην αγορά. Και όπως συμβαίνει πάντα, ο λαός θα ζημιωθεί, χωρίς το κράτος να ωφεληθεί. Έχει παρατηρηθεί ότι όσο αυξάνονται οι συντελεστές φορολόγησης τόσο φουντώνει και η φοροδιαφυγή. Ας μην ευελπιστεί η κυβέρνηση ότι θα μπορέσει να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Θα πρέπει να περιορίσει το έλλειμμα με την περικοπή των κρατικών δαπανών, όσων δεν είναι απολύτως αναγκαίες για τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Και να σταματήσει τις απλοχεριές στους διαφόρους προμηθευτές του Δημοσίου, ντόπιους ή ξένους, και στους κατασκευαστές δημοσίων έργων.