Πού να στα λέω πατέρα…

Είμαι βαθιά συγκινημένος πατέρα. Περπατάω στον δρόμο πηγαίνοντας προς το γυμναστήριο και με σταματάνε άνθρωποι απλοί, μεροκαματιάρηδες με ροζιασμένα χέρια, γιαγιάδες με κάτασπρα μαλλιά, ξέρεις με τα 300 ευρώ σύνταξη, και όλοι τους μου βάζουν στο χέρι από έναν φάκελο. «Παιδάκι μου», μου λένε, «δίνω από το υστέρημά μου και όλο το υστέρημά μου για την πατρίδα».
Πατέρα, δάκρυσα. Μου ‘δωσε φτερά αυτή η χειρονομία.
Εκεί όμως που έμεινα άναυδος και δεν πίστευα τα μάτια μου ήταν όταν έφτασα στο Μαξίμου. Τέτοια διαδήλωση με τέτοιο πάθος δεν είχα ξαναδεί. Πολίτες ζητωκραύγαζαν μόλις με είδαν. Έπεφταν στα γόνατα και παρακαλούσαν, ικέτευαν. «Πάρε μας τον μισθό, τη σύνταξη, το σπίτι, αρκεί να μας σώσεις. Είσαι η ελπίδα μας, ζήτα μας, ζήτα μας, ζήτα μας».
Με άλλο κουράγιο πλέον πήγα να αντιμετωπίσω τον Όλι Ρεν. «Δεν σας έχουμε ανάγκη» του είπα αγέρωχα. «Να ‘ναι καλά οι πατριώτες, που προτιμάνε να πεινάνε παρά να με χάσουνε». Τον ρούμπωσα πατέρα. Τα μάζεψε, έφυγε πυρ και μανία. Το ίδιο παράγγειλα και στη Μέρκελ.
Με τον Ομπάμα δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω, καθότι είμαστε και οι δύο σοσιαλιστές και πρέπει να συμπαραταχθούμε, γιατί υπολογίζω στη βοήθειά του, ώστε να λυθεί επιτέλους το Κυπριακό, να ηρεμήσει κι ο Ανάν, το Σκοπιανό, το Αιγαίο να μοιραστεί για να σταματήσουν κι αυτές οι παραβιάσεις των Τούρκων…
Με παραδέχεσαι πατέρα; Ούτε εσύ δεν θα τα κατάφερνες τόσο καλά. Έχω βλέπεις καλύτερο σκηνοθέτη και εμπροσθοφυλακή βαρβάτη. Πάγκαλη… Πάω τώρα, μην πάρουν χαμπάρι ότι γελάω κάτω από τα μουστάκια μου και μου ορμήξουν. Τι είπες πατέρα; Ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά;
Κανέλλα Καζακοπούλου