Οι «φαμίλιες», οι «Μεσσίες» και ο εφησυχασμός του λαού…

Και η οργή αυτή είναι γνήσια και ανεπιτήδευτη… Εκχέεται από καταστάσεις πραγματικές: Τη σπάταλη διαχείρισης της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού από τους ανεπάγγελτους «επαγγελματίες της πολιτικής»… Τις «πολιτικές φαμίλιες» προσκηνίου και παρασκηνίου…
Η οργή αυτή είναι επακολούθημα της ηθικής απογοήτευσης που βιώνει σήμερα ο λαός.
Πάντως και ο οργισμένος λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών… Διασκέλισε κατά συρροήν την αγωνιώδη κραυγή του Ποιητή «Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε…».
Ίσως από το κύμα της σημερινής διανοητικής απογοήτευσης του λαού αναπηδήσει η αυτογνωσία και προβάλει στον ζοφερό ελληνικό ορίζοντα η ακατανίκητη λαϊκή δύναμη και με φραγγέλιο την ποιητική επιταγή «είμαι ώριμο τέκνο της ανάγκης, ώριμο τέκνο της οργής», εξαποστείλει τους ανεπάγγελτους «επαγγελματίες της πολιτικής» σε διαρκή υπερορία από τη χώρα…
Οι «φαμίλιες» και οι κλώνοι τους, βαθμιαίως και συστηματικώς, άλωσαν όλα τα επίπεδα, πολιτικά, πνευματικά, εκπαιδευτικά, οικονομικά, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κ.λπ. της ζωής της χώρας και του λαού της και με τη χρήση ιδεοληψιών επιβαίνουν της εξουσίας και «πριν από μας σκέπτονται για μας»!
Οι «φαμίλιες» διακλαδώνονται πυραμοειδώς («υποφαμίλιες» κατά κλάδους και τομείς δραστηριότητας) και στα δίχτυα τους εγκλωβίζουν, μέχρις ασφυξίας, κάθε ζωντανό κύτταρο του έθνους. Τακτική τους οι «πελατειακές σχέσεις», το χυδαϊστί αποκαλούμενο «ρουσφέτι».
Οι «φαμίλιες» από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους «διαπαιδαγωγούν» τον πολίτη να συμπεριφέρεται ως «υπήκοος» και εκχρηματίζουν τις σχέσεις του με τις κρατικές υπηρεσίες προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του, καθʼ όλα νόμιμα, αναγόμενα στη σφαίρα των υποχρεώσεων μιας ευνομούμενης πολιτείας προς τους πολίτες της!
Η πυραμίδα των εξουσιών (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική), αμέσως ή εμμέσως εξαρτώμενη από τις «φαμίλιες», πειθαναγκάζεται να συμπεριφέρεται ως θεραπαινίδα τους…
Οι «φαμίλιες» των ανεπάγγελτων «επαγγελματιών της πολιτικής», με στόχο τη νομή της εξουσίας, καλλιεργούν και στηρίζονται στο δόγμα «ο μη μεθʼ ημών καθʼ ημών» και μεταχειρίζονται ως «εργαλείο εργασίας» την «αναξιοκρατία». Και η «οικογενειοκρατία» αποτελεί τον «ιερό δεσμό», διαχρονικώς και διακομματικώς στηριζόμενη στη λαϊκή ρήση «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει…».
Οι «φαμίλιες» υπονομεύουν, μέχρι ανατροπής, την κοινωνική πυραμίδα αξιών (διάκριση του ατόμου στον επαγγελματικό τομέα, αναγνώριση της αξιοσύνης του από την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, τοπικό, ευρύτερο, ευρύτατο / πανελλήνιο / και επιβράβευσή του από την κοινωνία με αξιώματα)…
Βασικό στοιχείο αυτής της τακτικής τους ο Μεσσιανισμός! Οικοδομούν με τη βοήθεια των ελεγχόμενων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης την εικόνα κλώνων από τις «φαμίλιες» ως «σωτήρων» του λαού και τον συμπαρασύρουν στον εφησυχασμό της συνείδησής του και στη συνέχεια στη φρεναπάτη να εναποθέτει στους κατασκευασμένους «Μεσσίες» τη λύση των προβλημάτων του!
Στο βάραθρο αυτής της παρακμής, με δέλεαρ την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών, εναγκαλίσθηκαν και μονάδες από την Αριστερά (κατά κύριον λόγο από την αυτοαπαοκαλούμενη «Ανανεωτική» και σε δακτυλοδεικτούμενες περιπτώσεις από την κομμουνιστική της πτέρυγα).
Ο οπορτουνισμός των συγκεκριμένων ατόμων «αριστερής προέλευσης» αναμφιβόλως και δεν αμαυρώνει τους κοινωνικούς αγώνες της καθόλου Αριστεράς και την πίστη της στις αξίες της αξιοκρατίας και της ηθικής.
Όμως, οι «φαμίλιες» προβάλλουν τα άτομα αυτά ως άλλοθι για τη διαιώνιση νομής της εξουσίας και διαγούμισης του τόπου!
Τα συγκεκριμένα άτομα, «αριστερής προέλευσης» και οπορτουνιστικών χαρακτηριστικών, χρησιμοποιούνται από τις «φαμίλιες» ως κριός άλωσης κυρίως της Ανώτατης Εκπαίδευσης και για την προώθηση συντεχνιακών επιδιώξεων, την καταπάτηση της νομιμότητας και την ανάδειξη της ανεπιστημοσύνης.
Η περίπτωση της κ. Δραγώνα, δυστυχώς, δεν είναι η μοναδική…
Οι «φαμίλιες», πέραν των άλλων, υπονόμευσαν και οδήγησαν στην ανυποληψία κοινωνικούς θεσμούς, όπως το Συνδικαλιστικό και Συνεταιριστικό Κίνημα. Προώθησαν στην ηγεσία πρωτοβάθμιων, δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων στελέχη κατευθείαν εξαρτώμενα από τους μηχανισμούς τους.
Η απλή μελέτη της πορείας των συγκεκριμένων ατόμων και του τρόπου επιβράβευσής τους από τις «φαμίλιες» εξανεμίζει και την ελάχιστη αμφιβολία περί του αντιθέτου!
Άλλωστε το περιγραφόμενο φαινόμενο των συγκεκριμένων ατόμων αποτελεί προπατορικό αμάρτημα για τον τόπο της «φαιδράς πορτοκαλέας». Πριν από 2.500 χρόνια το είχε επισημάνει ο εικονοκλάστης Ευριπίδης, στον Ιππόλυτο (στίχος 612) με τη φράση: «Η μεν γλώσσα ωμόμοχʼ η δε φρην ανώμοτος» (=«Η γλώσσα ορκίστηκε, ο νους όμως δεν δεσμεύτηκε με όρκο…»)
Ας μην απορούμε για τη σημερινή παρακμή (καταδολίευση της οικονομίας, του κράτους κοινωνικής πρόνοιας και φορολογικής δικαιοσύνης και άλλα ηχηρά παρόμοια)!