Μας πήραν όλοι στον λαιμό τους…
Άλλοι όμως έπρεπε να είναι στο σκαμνί! Όλοι εκείνοι που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Και είναι αποδεδειγμένα ένοχοι γιατί καταχρέωσαν την Ελλάδα. Τους έδωσε ο λαός τα κλειδιά του μαγαζιού και αυτοί αποδείχθηκαν ανίκανοι διαχειριστές. Η ευθύνη των πολιτών είναι ότι τους εμπιστεύθηκαν. Έχουν όμως το ελαφρυντικό ότι παραπλανήθηκαν. Γιʼ αυτό είναι άδικη η βαριά ποινή που τους επιβλήθηκε.
Όλοι αυτοί οι κύριοι κυβερνήτες έχουν τεράστιες ευθύνες. Και δεν μπορούν να επικαλεστούν καμία αμέλεια. Συνειδητά έπραξαν ό,τι έπραξαν. Μας έκρυψαν την αλήθεια. Δεν βγήκαν να μας πουν ποτέ ότι στέρεψε το πηγάδι. Ότι το Ταμείο δεν έχει φράγκο. Αν και ΕΠΡΕΠΕ να έχει. Γιατί πολλά, πάρα πολλά πακέτα δισεκατομμυρίων μπήκαν στο μαγαζί από τον Συνεταιρισμό των Βρυξελλών. Όπως και τα τριακόσια τόσα δισεκατομμύρια που πήραμε δανεικά!
Ποτέ καμία κυβέρνηση δεν μας είπε κάνετε κράτει… Αλλιώς πάμε για φαλιριτσιό… Και το τραγικότερο, καμία κυβέρνηση δεν έκανε ΤΙΠΟΤΕ για να σταματήσει την κατηφόρα. Και να αλλάξει το κλίμα. Δεν ανησύχησε για το φευγιό των ελληνικών βιομηχανιών και επιχειρήσεων προς Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία και Ρουμανία, ακόμα και στην Τουρκία και την Ασία. Κανένας πρωθυπουργός δεν έχασε τον ύπνο του βλέποντας να μεγαλώνουν συνεχώς τα δανεικά. Ότι το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών έφθανε γύρω στα 30 δισ. ευρώ τον χρόνο. Και αυτό σήμαινε την κατρακύλα της ελληνικής παραγωγής. Συν ότι τα προϊόντα μας έχαναν την ανταγωνιστικότητά τους. Ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας.
Έτσι ανεβήκαμε στον «Γολγοθά». Φθάσαμε στη «Μεγάλη Πέμπτη». Στη «σταύρωση». Και της Ελλάδας ΜΑΣ. Και του λαού. Και της αγοράς. Με μεγαλύτερη ευθύνη του τέως και του νυν πρωθυπουργού.
Έχει ξεχειλίσει η οργή και ο θυμός κατά του Καραμανλή. Όχι μόνο γιατί έβαλε την τελική… κοτρώνα στον λαιμό μας. Αλλά γιατί ΗΞΕΡΕ πού πηγαίναμε. Και συνέχισε στον ίδιο δρόμο… Και μη μας πείτε ότι δεν ξέρατε πού πάμε. Γιατί κανείς δεν θα σας πιστέψει.
Θα έπρεπε, κύριε Καραμανλή, να είχατε σημάνει ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ. Να μας είχατε προειδοποιήσει για τον γκρεμό. Να παίρνατε έγκαιρα κάποια μέτρα. Ακόμη κι αν σας έριχναν κάποιοι δικοί σας. Σίγουρα δεν θα φτάναμε στο παρά πέντε, όπως συμβαίνει σήμερα. Δυστυχώς δεν το τολμήσατε. Και γίνατε μοιραίος…
Φταίει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ήξερε τι υπάρχει. Ήταν απόλυτα ενημερωμένος για τη χρεοκοπία που φάνταζε στον ορίζοντα. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος τον είχε έγκαιρα ενημερώσει. Όμως η νίκη, η πρωθυπουργία ήταν πάνω απʼ όλα. Και ήρθε με άδεια χέρια. Χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο. Με υπερφίαλες ιδέες, που θα είχαν θέση σε πλατωνικές πολιτείες. Το στοίχημα θα το είχε κερδίσει αν έβγαινε τέλη Οκτωβρίου και έλεγε αυτά που είπε το βράδυ της Τρίτης. Να μιλούσε τη γλώσσα του Τσώρτσιλ. Αίμα και δάκρυα. Αλλά σας υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρουμε με μικροαπώλειες. Θα είχε γλιτώσει τη χώρα από τον διεθνή διασυρμό και τον λαό από την επιστροφή, δεκαετίες πίσω, σε μια ζωή που νίκησε και νόμιζε ότι δεν θα ξαναζήσει.
Δεν το τόλμησε. Ίσως φοβήθηκε το κόστος. Και νόμισε ότι θα το αποφύγει καλλιεργώντας ένα κλίμα τρόμου. Μια ατμόσφαιρα αδιέξοδου, ώστε να χωνέψει ο κόσμος ότι τα σκληρά μέτρα ξεζουμίσματος οι κακοί Ευρωπαίοι μάς τα επέβαλαν. Εγώ ήθελα να σας δώσω, να τηρήσω τις προεκλογικές δεσμεύσεις μου, αλλά…
Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Με ποιον, κύριε πρωθυπουργέ; Υπάρχει εχθρός στα σύνορα; Πόλεμο, ναι! Πόλεμο εναντίον της κοινωνίας, η οποία δεν έφταιξε σε τίποτα. Αντίθετα ο λαός σάς στήριξε. Σας ψήφισε. Και σας και τους προηγούμενους. Και τώρα αντιμετωπίζει έναν πόλεμο κατά της ζωής του. Κατά των ονείρων του. Πόλεμο εναντίον αυτών που έφτιαξε με ιδρώτα και πόνο. Και σήμερα όχι μόνο κινδυνεύει να τα χάσει, αλλά του ζητάτε και τα ρέστα του. Αυτός σας χρωστάει ή εσείς στον λαό και στη χώρα; Για εδώ που μας φέρατε.
Τελικά ο μόνος που φταίει πάντα στην Ελλάδα είναι ο λαός της. Ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος…
Δυστυχώς και σήμερα το ζούμε, Διονύσιε Σολωμέ…
ΥΓ.: Δεν πετάμε στα σύννεφα, για να πούμε ότι δεν χρειάζονται μέτρα. Άλλωστε εβδομάδες τώρα απʼ αυτήν τη θέση σάς καλούσαμε, κύριε πρωθυπουργέ, να πάρετε αποφάσεις. Να ζητήσετε θυσίες, αλλά που θα έχουν προοπτική, θα δίνουν ελπίδα και όραμα. Κι αυτό δεν το είδαμε στα μέτρα που ανακοινώθηκαν. Που είναι μονόμπαντα και με πορεία προς το άγνωστο. Κι αυτό είναι που μας φοβίζει. Μήπως πάνε πάλι στράφι οι θυσίες…