Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1Όλοι τώρα παραδέχονται, έστω και με καθυστέρηση, ότι τα ελληνικά ομόλογα έπεσαν θύματα της διεθνούς κερδοσκοπίας που αναπτύσσεται στους κόλπους της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Και αυτή η επίθεση με αφορμή τις υψηλές για το 2010 δανειακές ανάγκες της Ελλάδος οδηγεί και σε επίθεση εναντίον της ελληνικής οικονομίας γενικότερα και της αξιοπιστίας της χώρας μας. Όμως αυτό το κερδοσκοπικό παιχνίδι έγινε κάτω από τα μάτια και με την ανοχή της ΕΚΤ, της ΕΕ και των οργάνων της. Και για να αποδώσουμε «τα του καίσαρος τω καίσαρι» πρέπει να δεχθούμε ότι η ΟΝΕ δεν οικοδόμησε τους θεσμούς εκείνους που θα μπορούσαν να απορροφήσουν τους κερδοσκοπικούς κραδασμούς σε βάρος των οικονομιών της Ευρωζώνης και του διεθνούς κύρους του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος (ευρώ). Με το επιχείρημα ότι η Ευρωζώνη αποτελείται από τις πλέον πλούσιες χώρες της Ευρώπης, που δεν έχουν ανάγκη προστασίας από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων και είναι σε θέση μόνες τους να αντιμετωπίσουν τις εις βάρος τους επιθέσεις, δεν προβλέφθηκε ο δανεισμός των κρατών μελών της Ευρωζώνης από την ΕΚΤ. Έτσι οι χώρες που μετέχουν στην ΟΝΕ μπορούν εύκολα να αποτελέσουν λεία των αρπακτικών ορέξεων των διεθνών κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Αυτή είναι η εμπειρία που αποκομίζει η Ελλάδα από την τρίμηνη αυτή επίθεση την οποία υφίσταται. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να γίνει μια τροποποίηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, του περίφημου Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ώστε η ΕΚΤ να μπορεί να δανείζει τα κράτη που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δανεισμού και να περιφρουρεί τις οικονομίες των κρατών. Στην Αμερική η Fed δανείζει τις ανεξάρτητες Πολιτείες των ΗΠΑ σε όσες περιπτώσεις αντιμετωπίζουν πρόβλημα δανεισμού. Και δεν επιτρέπει στα κοράκια των κερδοσκοπικών κεφαλαίων να καταστρέφουν τόσο εύκολα την οικονομία. Πότε άραγε θα ξυπνήσει και η ΟΝΕ, να αποκτήσει τους αμυντικούς μηχανισμούς προστασίας των κρατών που την αποτελούν; Ως πότε τα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι σε κατώτερη μοίρα από τα άνομα κέρδη των αγορών;
2Η κυβέρνηση αύξησε τον ΦΠΑ κατά 2 μονάδες για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις πιέσεις των ευρωπαίων συνεταίρων μας για αύξηση των δημοσίων εσόδων. Η αύξηση αυτή του ΦΠΑ θα αυξήσει ασφαλώς και τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών, θα αυξήσει τον πληθωρισμό και θα μειώσει ουσιωδώς την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι πολλά κράτη της Ευρωζώνης έχουν χαμηλότερους από εμάς συντελεστές του ΦΠΑ. Όπως, για παράδειγμα, η Γαλλία, η οποία για τα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης έχει συντελεστή 2,1%, 5,5% είναι ο μεσαίος συντελεστής για τα υπόλοιπα είδη που δεν θεωρούνται πολυτελή και ο κανονικός συντελεστής φτάνει στο 19,6%. Υπάρχουν όμως πολλές άλλες χώρες, όπως το Βέλγιο, η Γερμανία, η Κύπρος, το Λουξεμβούργο, η Πορτογαλία και η Φινλανδία, που έχουν για τα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης μηδενικό συντελεστή. Ενώ η χώρα μας εφαρμόζει συντελεστή 4,5% για τα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, συντελεστή 9% για ορισμένα είδη, ενώ ο κανονικός συντελεστής είναι 19%. Στο ίδιο ύψος είναι και της Γερμανίας και της Γαλλίας. Πώς λοιπόν απαιτούν από εμάς να αυξήσουμε τους συντελεστές του ΦΠΑ και να οδηγήσουμε σε απόγνωση τους εργαζομένους;
3Επαναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά την αντίθεσή μας στις σκέψεις της κυβέρνησης για προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ. Θα πρέπει προηγουμένως να μελετήσει η κυβέρνηση τα αποτελέσματα στις οικονομίες των κρατών που δανείστηκαν από το «ευαγές» αυτό ίδρυμα. Και θα αναφέρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση της Αργεντινής. Και φυσικά δεν είναι η μόνη χώρα που δανείστηκε. Κατά την περίοδο της πιστωτικής κρίσης (2008-2009) είκοσι χώρες δανείστηκαν από το ΔΝΤ, με σύνολο δανείων 63,8 δισ. ευρώ. Η Αργεντινή είχε δανειστεί πριν από την τωρινή οικονομική κρίση και τα ανταλλάγματα που ζητήθηκαν από το ΔΝΤ ήσαν εξοντωτικά για τον λαό της χώρας αυτής. Έγινε πάγωμα μισθών και συντάξεων, έγιναν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας αλλά και σύνδεση του νομίσματος της Αργεντινής (του πέσο) με το δολάριο, που υπήρξε η αφορμή της οικονομικής καταστροφής της Αργεντινής. Η σύνδεση αυτή έγινε για να εξασφαλίσει το ΔΝΤ τη σταθερότητα του δανείου που είχε χορηγήσει στην Αργεντινή, ύψους 13 δισ. δολαρίων. Η Αργεντινή στην περίοδο της υπερτίμησης του δολαρίου έναντι του ευρώ και του γιεν γνώρισε δραστική μείωση στις εξαγωγές της και ήρθε η οικονομική της εξαθλίωση για 13 δισ. δολάρια που δανείστηκε.