ψίθυροι από Μαξίμου – Ρηγίλλης
Τρέχει πρώτα ο ένας και ακολουθεί ο άλλος ασθμαίνοντας… Τελικά η μάχη μεταξύ Μανώλη Κεφαλογιάννη και Κ. Μαρκόπουλου στη Νέα Δημοκρατία είναι μεγαλύτερη από την κόντρα Σαμαρά – Ντόρας. Ο Μανώλης ποτέ δεν χώνεψε ότι είναι αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βρίσκεται «υπό» τον Κ. Μαρκόπουλο. Έτσι… ξυπνάει πιο νωρίς, πιάνει… το στασίδι της Βουλής πιο γρήγορα και δεν αφήνει τίποτα στον έρμο τον Μαρκόπουλο. Μια μάχη όπου το μέλλον θα δείξει ποια θα είναι η κατάληξη…
Η αισθητική ειδικά στους πολιτικούς ή μάλλον η εικόνα που εκπέμπουν θα πρέπει να είναι πρώτο μέλημά τους. Όταν μάλιστα είσαι προβεβλημένο στέλεχος, είχες τόσες φιλοδοξίες και κάποια στιγμή κτυπούσες και τη θέση του ηγέτη, δεν μπορεί να βγαίνεις στην τηλεόραση με… βαμμένο κόκκινο μαλλί.
Άντε με το καλό και συνάντηση με τον… Άρη και την Άντζελα… Σε ποιον αναφερόμαστε; Στον Κώστα Μαρκόπουλο, που θέλει να κλείσει πληγές και έκανε πέτρα την καρδιά του και βγήκε, λέει, με τον… Κυριάκο Μητσοτάκη. Τα βρήκαν, όπως μάθαμε, κι έτσι ούτε γάτα (μαύρη) ούτε ζημιά (Άρης)…
Πρόβλεψη: Έτσι όπως πάει η διαφημιστική αγορά, τα μιντιακά παιγνίδια θα είναι σε λίγο καιρό για λίγους. Μονοπωλιακές καταστάσεις, με ό,τι σημαίνει αυτό και για την ελευθεροτυπία και για την ίδια τη Δημοκρατία. Δυστυχώς…
Είναι η… πέμπτη φορά μεταπολιτευτικά που ξανασκέπτονται να αλλάξει στέκι η ΝΔ, αφού η Ρηγίλλης δεν φθάνει για να καλύψει τις ανάγκες. Δεν υπάρχει μάλιστα και ασανσέρ για τους… ηλικιωμένους. Φαίνεται όμως ότι είναι στοιχειωμένο το κτίριο και δεν αφήνει κανέναν να φύγει. Μόνον το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να… αλλάξει τη Χαριλάου Τρικούπη…
Η αναζήτηση αριστερής απάντησης στην «κρίση του αιώνα» είναι το κεντρικό ζήτημα που πραγματεύεται το νέο βιβλίο του γνωστού έγκριτου δημοσιογράφου Πέτρου Παπακωνσταντίνου με τίτλο: «Επιστροφή στο μέλλον: Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και η Αριστερά».
Ο συγγραφέας απορρίπτει την καθημερινή τηλεοπτική τρομοκρατία σε βάρος των εργαζομένων, όπου η κρίση εμφανίζεται περίπου σαν θεομηνία, ανεξήγητο φυσικό φαινόμενο για το οποίο ουδείς φταίει και «όλοι» (δηλαδή οι ασθενέστεροι) πρέπει να πληρώσουν. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει κανείς να διαβάσει, γιατί έχει μια πολύπλευρη ενημέρωση για το πώς φθάσαμε εδώ.
Στην ιστοσελίδα της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει ένας σύνδεσμος με τον τίτλο «Επικοινώνησε με τη ΝΔ». Εκεί, όπως συμβαίνει με κάθε ιστοσελίδα, δίνονται συνήθως τα στοιχεία επικοινωνίας με τον φορέα. Η Νέα Δημοκρατία όμως έχει προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά! Σας δίνει και ένα ειδικό email στο οποίο μπορείτε να στείλετε το βιογραφικό σας! Για ποιον λόγο άραγε; Για να εργαστείτε στη ΝΔ ή για να αρχειοθετηθεί προς «αξιοποίηση»; Πολύ σχετικό γαλάζιο στέλεχος έλεγε με χιούμορ ότι αφού το κόμμα προτείνει να στείλουμε το βιογραφικό μας, μάλλον θα το προωθήσει στο opengov.gr!
***
XΜέσα στη λαίλαπα των οικονομικών κανείς δεν έδωσε και ιδιαίτερη σημασία στην απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρώπης: Δικαίωσε την προσφυγή του Π. Συγγελίδη επειδή η Βουλή των Ελλήνων δεν ενέκρινε την άρση της ασυλίας της πρώην συζύγου του Μιλένας Αποστολάκη για παραβίαση δικαστικής απόφασης που ρύθμιζε την επικοινωνία του προσφεύγοντος με το παιδί του. Ήταν μια απόφαση κόλαφος για το πώς ρυθμίζει η Βουλή την άρση της βουλευτικής ασυλίας…
***
3«Πώς γίνεται να στελεχώνουν και να ελέγχουν, με κάθε κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και τους νευραλγικότερους εκπαιδευτικούς θεσμούς, τα πιο κρίσιμα πόστα τηλεοπτικής “ενημέρωσης”, την εμφατικότερη προβολή και αποκλειστική εκπροσώπηση της ελληνικής “ιντελιγκέντσιας” στον Τύπο;», διερωτάται ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς στην επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. Ποιοι είναι αυτοί; Τους παραθέτει με το όνομά τους ο κ. Γιανναράς:
Είναι «είτε συμπλεγματικοί είτε συμφεροντοσκόποι οι θιασώτες του αφασικού “πλουραλισμού”, αν και με καταγωγική εξάρτηση από τον μαρξιστικό διεθνισμό, συγκροτούν σήμερα την πιο πειθαρχημένη σε ομογνωμία και ομογλωσσία παράταξη που καλύπτει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα: από την άκρα Δεξιά (τη νεοφιλελεύθερη) ως την εκτός Περισσού παρδαλότροπη Αριστερά. Η εξουσιαστική ισχύς αυτής της (κοινωνικά περιθωριακής) παράταξης είναι προκλητικά δυσανάλογη με το αριθμητικό μέγεθός της και τα ουσιαστικά προσόντα των ανθρώπων που τη συγκροτούν».
***