Φαρσοκωμωδία…

Η καθεμία από τις δύο προϋποθέσεις ήταν συνάρτηση της άλλης. Την αχρειότητα της χούντας των συνταγματαρχών κατά μια αδήριτη ανάγκη για να ορθοποδήσει η χώρα έπρεπε να την αντισταθμίσει η στιβαρότητα της ηγεσίας.
Έχει υποστηριχθεί ότι στην Ιστορία, αντίθετα απ’ ό,τι επιτάσσει η Φυσική, όσο πιο μικρό, ελαφρό και ασήμαντο είναι κάτι, τόσο βαρύτερο είναι, και κατ’ αυτόν τον τρόπο απαιτείται ένα ισχυρό και πολύ βαρύ αντιστάθμισμα.
Στο μεσοδιάστημα της Μεταπολιτευτικής Ιστορίας αμβλύνεται βαθμιαίως η υπευθυνότητα της ηγεσίας, κυρίως στον τομέα της διαχείρισης των οικονομικών. Επικρατεί ένας ποπουλισμός (= η ηγεσία φροντίζει να καθίσταται προσωρινώς αρεστή στα ευρέα στρώματα του λαού και ουχί χρήσιμη για το μέλλον του τόπου).
Τα τεράστια κονδύλια που εισρέουν στη χώρα από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σπαταλώνται, χωρίς έλεγχο και πρόγραμμα, κατά το προηγούμενο του Σχεδίου Μάρσαλ. Η αναδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού παραμένει «πουκάμισο αδειανό». Ο λαός, χωρίς υπεύθυνη καθοδήγηση, επαναπαύεται στην προσωρινή τεχνητή ευμάρεια των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και της ανηλεούς εκμετάλλευσης των κυμάτων των οικονομικών προσφύγων που κατακλύζουν την Ελλάδα.
Στο μεσοδιάστημα της Μεταπολιτευτικής Ιστορίας μας, ενώ προβάλλει στον ορίζοντα η αναγκαιότητα μιας εθνικής οικονομικής επανάστασης, η ηγεσία της χώρας, μικρής εμβέλειας, αδυνατεί, είτε από ανικανότητα, είτε και το τραγικότερο, από σκοπιμότητα, να συλλάβει τα μηνύματα του επερχόμενου δράματος.
Την Ύστερη Μεταπολιτευτική περίοδο (στην Ιστορία των λαών η «Ύστερη περίοδος» συνεπάγεται παρακμή, μικρές ηγεσίες, διάσταση αντιλήψεων λαού – πολιτικής ηγεσίας κ.λπ.), το κυρίαρχο στοιχείο είναι η αδυναμία της ηγεσίας σ’ όλα τα επίπεδα ν’ αποκαλύψει την αλήθεια στον λαό. Αντ’ αυτής της αναγκαιότητας οι μικρές ηγεσίες επιδίδονται στην «κολακεία των ώτων», η οικονομική ελίτ καιροσκοπεί στο πλαίσιο μεγιστοποίησης των κερδών της, η πνευματική ηγεσία περιχαρακώνεται στον εαυτό της και η «συνδικαλιστική «τριχοτομεί την τρίχα»!
Είναι η εποχή που επιβεβαιώνεται η απαισιόδοξη ρήση του Ποιητή: «Δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα να έχει δίκιο…». Με την τραγική αυτή σύγχυση ρόλων και θέσεων, αρχίζουν να ξετυλίγονται τα στοιχεία του σημερινού δράματος…
Στο βάθος της σημερινής κρίσης παρουσιάζεται αμείλικτη η ανάγκη για εκτόπιση από το προσκήνιο της πολιτικής, ηθικής, πνευματικής και οικονομικής ζωής, αλλά και του χώρου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όλων εκείνων που συνέτειναν στην απώλεια από τον λαό της Υπερηφάνειας και εγκατέλειψαν τη χώρα έρμαιο στην ανταριασμένη θάλασσα της διεθνούς κερδοσκοπίας.
Άλλωστε τι περισσότερο χρειάζεται η χώρα από την ανάκτηση του εαυτού της;
Το τελευταίο, βεβαίως, δεν διαφορίζεται από την εκτόπιση εκ του πολιτικού προσκηνίου των επαγγελματιών της πολιτικής, των πολιτικών δυναστειών, της οικογενειοκρατίας, της αναξιοκρατίας, η οποία έχει αλώσει την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη και καθιστά τους ταγούς της επιλήσμονες του καθήκοντος να παραμένουν άγρυπνοι φρουροί της νομιμότητας. Το τέλος της Μεταπολίτευσης προβάλλει την ανάγκη μιας Νέας Μεταπολίτευσης…
Η Ιστορία διδάσκει: Σε εποχές μεγάλων κρίσεων, σε ώρες που το καράβι-Ελλάδα παραδέρνει στα κύματα και προβάλλει με βεβαιότητα η συντριβή του στα βράχια, «τίποτε δεν είναι περισσότερο άτοπο και αμαρτωλό από τη μακαριότητα και την αμεριμνησία».
Πολιτικοί στοχαστές, αλλοδαποί και εγχώριοι, έχουν παρατηρήσει ότι οι χώρες, εν ώρα κρίσεως, δεν σώζονται με την αναισθησία και τη μακαριότητα, αλλά με τη γόνιμη ανησυχία και με τη συνεχή και νευρώδη αγρύπνια της ηγεσίας τους. Οι αμέριμνοι, οι μακάριοι και οι ηγέτες που «κολακεύουν ώτα» δεν είναι αποφασισμένοι για τίποτε. «Μεταπίπτουν απλούστατα από τη μακαριότητα στον πανικό και τούμπαλιν, εκθέτοντες και τον λαό στις επικίνδυνες αυτές μεταπτώσεις».
Το να προτάσσουν το κομματικό έναντι του εθνικού συμφέροντος είναι γνώρισμα ηγεσιών του «κομματικού σωλήνα», «αχθοφόρων μεγάλων ονομάτων», ανεπάγγελτων και αδιάφορων παρατηρητών της αγωνίας του απλού πολίτη και κυρίως «κληρονόμων» κομματικών σχηματισμών, που τους εξασφαλίζουν δημαγωγική νομή της εξουσίας και ακόπως πλουσιοπάροχο διά βίου σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο…
Την Ύστερη περίοδο της Μεταπολίτευσης, την οποία διανύουμε, οι ηγεσίες και οι επιτελείς των δύο κομμάτων εξουσίας εξαντλούνται σε συζητήσεις και αντεγκλήσεις κομματικής σκοπιμότητας. Μεταβαλλομένων των περιστάσεων στη νομή της εξουσίας μεταχειρίζονται οι μεν τη γλώσσα την οποία μεταχειρίζονταν χθες οι άλλοι, χωρίς να είναι δυνατόν να συνεννοηθούν, «διότι καμία από τις γλώσσες που μεταχειρίζονται δεν είναι ”μητρική” και γνήσια. Ακόμη δε λησμονιέται αιφνιδίως το αλφάβητό της όταν αλλάζουν οι συνθήκες που επιβάλλουν την τεχνητή χρησιμοποίησή της!»…
Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που γίνεται σε βάρος της συνείδησης του λαού! Ας τελειώσει μια για πάντα αυτή η φαρσοκωμωδία…