Σιγή του τάφου θέλουν με τις αγωγές
Και συ, Γιάννη, πώς να μην υποκύψεις; Αποσύρεις την αγωγή, ως γενναίος και μεγαλόψυχος. Και μάλιστα δηλώνεις ότι τιμάς την εφημερίδα. Που και η ίδια χαρακτηρίζει την απόσυρση της αγωγής ως πράξη πολιτικής ευθύνης του Ραγκούση. Απομένει τώρα να αποδείξουν κι άλλοι συνάδελφοι υπουργοί του Γιάννη ότι είναι το ίδιο γενναίοι και μεγαλόψυχοι και να αποσύρουν τις αγωγές που έχουν καταθέσει κατά του «Πρώτου Θέματος». Και μπαίνει στο αρχείο η ιστορία με τη δωρεάν προσφορά ενός λάπτοπ…
Και μετά απ’ αυτά, ποιος αφελής στην ΕΣΗΕΑ και από τους δημοσιογράφους περιμένει να καταργήσουν οι πολιτικοί μας την άθλια διάταξη που επιβάλλει προληπτική τρομοκρατία-λογοκρισία στον Τύπο και η οποία είχε ψηφιστεί από κοινού από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το 1980 (με πρωτοβουλία του Ράλλη, με στόχο τότε την «Αυριανή», και ασφαλώς θα το θυμάται ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης) και οδήγησε στη βιομηχανία των αγωγών… που λειτουργεί σαν λαιμητόμος;
Δεν λέμε ότι πρέπει να είναι ακαταδίωκτος ο δημοσιογράφος, να έχει ασυλία για ό,τι γράφει. Υπάρχει η μήνυση, η ποινική διαδικασία. Γιατί ο Τύπος, τα ΜΜΕ να υπόκεινται σε ειδική δωσιδικία, να δικάζονται με τη διαδικασία των… εργατικών διαφορών, μέσα σε μισή ώρα, μ’ έναν μάρτυρα; Κι όχι όπως ο κάθε πολίτης;
Τι περισσότερο με την κατάθεση της
αγωγής, Γιάννη Ραγκούση, θα εξασφάλιζες πέραν της καταδίκης της εφημερίδας, που θα την υποχρέωνε στην καταβολή κάποιων δεκάδων χιλιάδων ευρώ, από το να έστελνες μια επιστολή απαντώντας στις ανακρίβειες που δημοσίευσε; Τι προδίδει, αγαπητέ υπουργέ, η προσφυγή στο δικαστήριο; Ποινικοποίηση και του Τύπου;
Θέση πάγια τούτης της εφημερίδας είναι ότι δεν μπορεί οι πολιτικοί μας να χρησιμοποιούν ως όπλο τα δικαστήρια για να επιβάλουν τη σιωπή στον Τύπο. Και να εξαναγκάζεται σε αυτολογοκρισία ο δημοσιογράφος. Όταν οι ίδιοι για τον εαυτό τους έχουν εξασφαλίσει ΑΣΥΛΙΑ. Για τα έργα τους. Και τις επιλογές τους. Και τις αποφάσεις τους. Είτε ως βουλευτές, είτε ως υπουργοί, είτε ως δήμαρχοι. Και αυτό έχει γίνει καθεστώς. Το λέει ο κάθε πολίτης. Τον Τύπο, τα ΜΜΕ δεν μπορεί να τα αντιμετωπίζουν ως
εχθρό. Προσφέρουν πολύ περισσότερα
από τους πολιτικούς. Αν έλειπαν, θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα σ’ όλο τον κόσμο. Δεν είναι βέβαια όλα ρόδινα και στον χώρο μας. Όμως οι κάποιες υπερβολές και οι ακρότητες δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται, να αξιοποιούνται για να θεσπίζονται κανόνες προληπτικής λογοκρισίας. Κι αυτό συμβαίνει με τις αγωγές. Αν θέλουν ελεγχόμενο Τύπο, που θα είναι ελεύθερος αρκεί να μη γράφει, όπως έλεγε ο Σούτσος, εμείς δεν θα πάρουμε…