Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Και όταν λέω «Γερμανών» δεν εννοώ –εξυπακούεται– το σύνολο του λαού, ο οποίος, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, έχει τα καλά του και τα κακά του, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, τις χαρές και τις λύπες του. Εννοώ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ. Οι τελευταίοι, ιδίως εφημερίδες και περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας, οργιάζουν, μη φειδόμενοι κατακλυσμού λοιδοριών και ύβρεων. (Τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα εικάζω ότι λειτουργούν αναλόγως. Δεν μπορώ όμως να το ισχυριστώ, διότι ούτε τα βλέπω, σε αντίθεση με τον έντυπο λόγο, τον οποίο, ως άριστος γνώστης της γερμανικής, τον οικτίρω και πολύ περισσότερο τον απολαμβάνω, διασκεδάζοντας αφάνταστα με την αγωνιώδη –και ανέφικτη– προσπάθειά του να μας ισοπεδώσει εντελώς).
Ανάμεσα σε αναρίθμητα χυδαία δημοσιεύματα δεσπόζει εκείνο που εκδοθέντος στις 22 Φεβρουαρίου περιοδικού «FOCUS». Με τίτλο: «Απατεώνες στην ευρωπαϊκή οικογένεια» και υπότιτλο «Η Ελλάδα καταχράται το χρήμα μας», το εν λόγω περιοδικό φρόντισε να μοστράρει πρωτοσέλιδα την Αφροδίτη της Μήλου, προσθέτοντάς της χέρι με το μεσαίο δάχτυλο ορθωμένο σε τρόπον ώστε να συμβολίζει την απάτη μας! Ο εμπνευστής της χειρονομίας του αριστουργηματικού αγάλματος (που κανένας γερμανός γλύπτης δεν κατόρθωσε ποτέ να προσεγγίσει την ποιότητά του) δεν σκέφτηκε ότι υπάρχει και άλλη συμβολική ερμηνευτική δυνατότητα. Ότι δηλαδή –θα το πω απροκάλυπτα και εν βρασμώ ψυχής– προορίζεται για τον πρωκτό κάποιου μεγαλόσχημου συμπατριώτη του…
Σημειώνω ότι ο υπότιτλος του δημοσιεύματος έχει και το εξής ερωτηματικό δεύτερο σκέλος: «Και τι συμβαίνει με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία;»
Κάτι που δεν είναι ασφαλώς τυχαίο, αφού, περιλούζοντας σε σελίδες επί σελίδων την Ελλάδα, αναγνωρίζει τα ανάλογα προβλήματα των τριών προαναφερθεισών χωρών, παραπέμποντας στον καθηγητή της Οικονομικής επιστήμης κ. Hans-Werner Sinn, ο οποίος, φοβούμενος τις καταστροφικές για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνέπειες της υλοποίησης της θεωρίας του «ντόμινο», τάσσεται ουσιαστικά υπέρ της σωτηρίας της Ελλάδας.
Δεν θέλω να παρασιωπήσω ότι, εκτός από πάμπολλες αιχμές, το δημοσίευμα έχει και ορθές επισημάνσεις, όπως για παράδειγμα τη ζημιά που προκαλεί το φακελάκι, χρησιμοποιώντας με λατινικούς χαρακτήρες τη λέξη «fakelaki». Γράφει συγκεκριμένα: «Διεθνείς οργανώσεις υπολογίζουν ότι οι Έλληνες –μεμονωμένα άτομα και επιχειρήσεις– δαπανούν ετησίως για δωροδοκίες 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα ότι κάθε οικογένεια πληρώνει κατά μέσον όρο περίπου 1.600 ευρώ ετησίως για “fakelakia”». Επίσης αναγνωρίζει ότι «νομικά ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ να μας εξωπετάξουν από την Ευρωζώνη». (Το «εξωπετάξουν» κατά λέξη). Μπαίνει έτσι τέρμα στην ατέρμονη και αδόκιμη αυτή παραφιλολογία.
Σημαντικότερη θεωρώ τη διαπίστωση περί ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, έστω και αρνητικά, δια της αναφοράς ότι έχουμε τα ίδια ελαττώματα με τους αρχαίους. Βέβαια, σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι αρχαίοι ήταν το άπαν και οι σημερινοί έλληνες το τίποτα. Μεταφράζω: «Η χώρα που ανέδειξε τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, τον Μύρωνα και τον Φειδία, τον Πίνδαρο και τον Σοφοκλή, τον Πυθαγόρα και τον Θουκυδίδη δεν διαθέτει σήμερα κανέναν σημαντικό ποιητή, συνθέτη, εικαστικό ή φιλόσοφο». Τόσα πολλά γνωρίζουν οι αρθρογράφοι (διότι είναι δέκα!) για την πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου μας! Ξεχνούν τους δύο νομπελίστες μας, τον Σεφέρη και τον Ελύτη, αγνοούν τους ισάξιους με τους προαναφερθέντες, Κάλβο, Σολωμό, Παλαμά, Καβάφη, Ρίτσο, Σικελιανό, την Κική Δημουλά κ.ά., καθώς και τους μέγιστους συγγραφείς Παπαδιαμάντη, Ροΐδη και Καζαντζάκη. Όσο για συνθέτες μεγάλου διαμετρήματος, πού να γνωρίζουν οι δέκα αυτοί κύριοι τον Δημήτρη Μητρόπουλο (που δεν ήταν ΜΟΝΟ επιφανής διευθυντής ορχήστρας) και τον ανεπανάληπτο Νίκο Σκαλκώτα; Γνωρίζουν όμως, και τους παρασιωπούν συνειδητά, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι. Ο Γύζης και ο Λύτρας υπήρξαν ανάξιοι λόγου ζωγράφοι; Για να μην αναφερθώ σε πληθώρα άλλων μεγάλων συναδέλφων τους που ζουν και εργάζονται σήμερα. Ως προς τους φιλοσόφους, ξεχνούν οι Γερμανοί τον μέγα στοχαστή μας Παναγιώτη Κονδύλη που διέπρεψε στη χώρα τους. Συγχαρητήρια!
Αντιπαρέρχομαι το ευτελέστατο λογοπαικτικό αστειάκι τους ότι οι… σημαντικότεροι ποιητές μας είναι «οι υπάλληλοι της Στατιστικής Υπηρεσίας που εξαπάτησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση»! Αφήνω επίσης ασχολίαστο το ευτράπελο ότι «ο γνωστότερος σήμερα Έλληνας ονομάζεται Ότο Ρεχάγκελ», με αιχμές μάλιστα για την ποιότητα της ομάδας του…
Η διεξοδική μνεία του γερμανικού περιοδικού «FOCUS» έγινε διότι αποτυπώνει πιστά το ανθελληνικό κλίμα που δεσπόζει σήμερα στη Γερμανία της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σόιμπλε.
Τα ράμματα για τη γούνα τους είναι όμως άλλα και πολύ πιο ουσιαστικά. Πρώτον, χρωστάνε στην Ελλάδα για επανορθώσεις από τις απερίγραπτες κτηνωδίες των ναζιστών κατακτητών, καθώς και από το τότε δήθεν δάνειο σε χρυσές λίρες και ράβδους χρυσού 70 δισ. σημερινά ευρώ. (Το 1960 η τότε Δυτική Γερμανία μας έδωσε, λένε, σε τέσσερις δόσεις το… αστρονομικό ποσό των 115 εκατ. μάρκων!). Δεύτερον, το 13% των οπλικών συστημάτων που παράγει η Γερμανία το αγοράζει η Ελλάδα, χώρια οι εισαγωγές σε άλλα γερμανικά προϊόντα. Τρίτον, μεγάλη συμβολή στη διαφθορά στη χώρα μας (και σε άλλες χώρες) έχει η… ανεπίληπτη Ζήμενς, που θησαυρίζει και θα εξακολουθήσει να θησαυρίζει.
Θα κλείσω με μια προσωπική μαρτυρία: Η αντιχουντική ελληνική εκπομπή της Ντόιτσε Βέλε που άρχισε να μεταδίδεται την 1η Μαρτίου 1969 (και όχι αμέσως μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών) υπήρξε δημιούργημά μου. Δημιούργημά μου με την έννοια ότι ο τότε σοσιαλδημοκράτης γενικός διευθυντής του σταθμού (που αντικατέστησε τον άκρως συντηρητικό χριστιανοδημοκράτη προκάτοχό του) υιοθέτησε ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ αναφορικά με τη διαμόρφωση του προγράμματος της εκπομπής μας και την πρόσληψη επιπλέον ελλήνων –και λίαν αξιόλογων– συνεργατών. Οι συνεργάτες μου και η αφεντιά μου, αγωνιζόμενοι για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, προσφέραμε τεράστια υπηρεσία στη χώρα που μας φιλοξενούσε με το να βελτιώσουμε αποφασιστικά την εξαιρετικά αρνητική εικόνα που είχαν οι Έλληνες για τους Γερμανούς λόγω των τεράστιας έκτασης φρικιαστικών εγκλημάτων των ναζί στην κατοχή. Τεράστια υπηρεσία που κινδυνεύει –και πολύ λυπάμαι γι’ αυτό– να πάει χαμένη. Πολύ περισσότερο μάλιστα, επειδή οι σημερινοί Γερμανοί στράφηκαν και στρέφονται, θαρρείς από φιλοναζιστικό αταβισμό, εναντίον των μεγαλύτερων εχθρών των ναζί, δηλαδή των Ελλήνων και των Σέρβων, όπως διατείνεται έγκριτος φίλος μου.