Η σκοτεινιά του μέλλοντος

Οι αήθεις και προσβλητικές επιθέσεις εντείνονται. Οι χλευασμοί, οι ανακρίβειες και οι ειρωνείες, στην ημερήσια διάταξη. Η ψυχολογία των Ελλήνων στο ναδίρ. Και η προοπτική, ζοφερή: «Δέκα έως είκοσι χρόνια θα χρειαστούν χώρες όπως η Ελλάδα για να θέσουν υπό έλεγχο το έλλειμμα και το χρέος τους», είπε προσφάτως ο κ. Ολ. Μπλανσάρ, επικεφαλής των οικονομολόγων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την ώρα που ο έλληνας πρωθυπουργός προϊδέαζε για νέες «βίαιες αλλαγές και αναγκαίες περικοπές επιδομάτων»…

«Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω», είπε κάποια στιγμή ο Αρχιμήδης. Δηλαδή, δώσε μου ένα σημείο για να σταθώ και θα κινήσω τη γη. Κάτι ανάλογο θα μπορούσαν να πουν σήμερα οι Έλληνες. Όχι για να κάνουν θαύματα, αλλά για να βγουν από το τέλμα και νʼ αρχίσει να κινείται ξανά η χώρα, ξεφεύγοντας από το θανάσιμο ίζημα της οικονομικής καχεξίας, των οικτιρμών και της αυτολύπησης… Αλλά πού να σταθούν; Και από πού να πιαστούν, ώστε να ισορροπήσουν, να ξαναμπούν με αξιώσεις στο «παιχνίδι» και να μην αισθάνονται παρίες, ξοφλημένοι, απατεώνες και παρείσακτοι;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει φως. Όσο και να ματώσει η χώρα, όσο και να προσπαθήσουν οι Έλληνες, είναι αδύνατο να δρέψουν τους καρπούς των κόπων τους, κι ας λέει το αντίθετο ο πρωθυπουργός. Διότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο: Μια χώρα που δεν παράγει και δεν δίνει προτεραιότητα στη θεραπεία της πληγής αυτής, αλλά κήδεται μόνο για το υπαρκτό πρόβλημα των δημοσιονομικών της, είναι μοιραίο να βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην ύφεση. Με αποτέλεσμα να ευημερούν οι δείκτες και να χειμάζεται η χώρα και ο λαός της για πολλά χρόνια… Ο Κώστας Βεργόπουλος το λέει καθαρά σε πρόσφατο σημείωμά του στην «Ελευθεροτυπία».
«Η Ελλάδα υιοθέτησε αμαχητί την άφρονα υφεσιακή συνταγή της περικοπής δαπανών. Η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, με τις χαμηλότερες αποδοχές, την υψηλότερη φτώχεια, νεανική ανεργία, κοινωνικούς αποκλεισμούς, εγκαλείται από την πλουσιότερη να περικόψει το ήδη χαμηλό βιοτικό επίπεδό της, να απεμπολήσει κάθε φιλοδοξία σύγκλισης. “Η Ελλάδα πρέπει να ματώσει”, διαβεβαιώνουν εμβριθώς οι γερμανοί εμπειρογνώμονες. Εντάξει, να ρεύσει αίμα, άλλο αυτό, εκτός από τα τρωκτικά, σε τι θα ωφελήσει είτε την ίδια είτε τους εταίρους της;»…
Πριν από λίγες ημέρες, ένας
άλλος επιφανής αρθρογράφος, ο Γιώργος Δελαστίκ, σημείωσε στο «Έθνος» ότι οι Κινέζοι έχουν υπογράψει συμφωνίες για μεγάλες επενδύσεις στα Βαλκάνια –κυρίως με τη Σερβία– χορηγώντας δάνεια με επιτόκιο μόνο 3%, δεκαπενταετούς διάρκειας, χωρίς κανέναν πολιτικό όρο! Ήδη, στη Σερβία χτίζονται γέφυρες συναρμολόγησης φορτηγών, ανεγείρεται ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο στο Βελιγράδι, και όλα αυτά με εξαιρετικά συμφέροντα δανεισμό. «Αν η Σερβία προσπαθούσε να αντλήσει κεφάλαια για το έργο από τις ευρωπαϊκές, ή την αμερικανική, χρηματαγορές, θα πλήρωνε επιτόκιο τουλάχιστον 8% και θα έπρεπε να αποπληρώσει το δάνειο το πολύ σε πέντε χρόνια»…
Τούτων δοθέντων, τίθεται εκ νέου επί τάπητος –όσο και να είναι κουραστικό– συζήτηση για την ικανότητα της κυβερνήσεως Παπανδρέου… Οι άνθρωποι δεν έχουν τον θεό τους. Ρητορείες, φληναφήματα, μεγαληγορίες και ελάχιστο έργο. Ως και δικά τους στελέχη, όπως ο Απόστολος Κακλαμάνης, εξανέστησαν, σημειώνοντας φερʼ ειπείν για την τραγική καθυστέρηση στην παρουσίαση του φορολογικού νομοσχεδίου ότι αυτό θα έρθει τον Απρίλιο και θα αποδώσει έσοδα… το φθινόπωρο! Οι μόνοι τομείς στους οποίους διακρίνονται είναι οι εσωτερικές διαμάχες, η προπαγάνδα, η τρομοκράτηση του κόσμου και οι διεθνείς δημόσιες σχέσεις, σχεδόν χωρίς κανένα αντίκρισμα για τη χώρα. Οδυνηρό παράδειγμα, η επίσκεψη Παπανδρέου στη Μόσχα: ρητορικές διαβεβαιώσεις για τις καλές σχέσεις των δύο χωρών, κάποια εξομάλυνση στο θέμα του αγωγού και πέραν ου. Αντίθετα, η αντίστοιχη επίσκεψη Ερντογάν εντυπωσίασε την υφήλιο με τις συμφωνίες που υπογράφτηκαν και το εν γένει κλίμα που επικράτησε.
Αλλά μήπως είχαν καλύτερη τύχη οι επισκέψεις Παπανδρέου στην Ινδία και το Λονδίνο; Απολύτως τίποτε ως συγκομιδή για τη χώρα, αλλά θαυμάσιες ευκαιρίες για τη μελλοντική εικόνα και την προοπτική του κ. Παπανδρέου. Σίγουρα, ο σημερινός πρωθυπουργός θα έχει καλύτερη τύχη από τον ξεχασμένο Σημίτη για την κατάληψη κάποιας θέσης σε διεθνείς οργανισμούς, μόλις ηττηθεί στις εκλογές…
Παρʼ όλα αυτά, τα εγχώρια ντελίβερι μπόις της κυβερνητικής προπαγάνδας άρχισαν κιόλας τις
υμνωδίες για την επικείμενη επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Ψύχραιμες σκέψεις και νηφάλια αποτίμηση των σημερινών δεδομένων δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Και τούτο διότι –πέραν ενδογενών στοιχείων που αφορούν στον ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό του κ. Παπανδρέου– η χώρα βρίσκεται τη στιγμή αυτή με την πλάτη στον τοίχο. Επομένως, είναι ευάλωτη και ευένδοτη σε λογής απαιτήσεις και πιέσεις των ισχυρών. Πόσω μάλλον, αν ληφθεί υπʼ όψιν ο εγγενής φιλοαμερικανισμός του κ. Παπανδρέου, καθώς και η ροπή του για διευθετήσεις (π.χ. Αιγαίο), οι οποίες μέχρι τώρα δεν έχουν ωφελήσει τη χώρα. Εκτός και αν υπάρχει και ένας Έλληνας σήμερα που θα θεωρεί ότι τα ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ και οι «γκρίζες ζώνες» –αποτέλεσμα της πολιτικής Σημίτη/Παπανδρέου– έχουν αποδειχθεί επωφελείς για την πατρίδα μας…
Τελικά, είχε δίκιο ο κ. Παπανδρέου όταν μιλούσε για τους κινδύνους που απειλούν την εθνική μας κυριαρχία. Πλήρως υποταγμένη στις εντολές των Βρυξελλών, υπάκουη μπροστά στο Διευθυντήριο και αδύναμη να ορθώσει το ανάστημά της ή να επιλέξει παρακαμπτήριους δρόμους με τολμηρό –έστω και ριψοκίνδυνο– τρόπο η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, με την ατολμία, τον ερασιτεχνισμό και την αβελτερία της, βλέπει τη χώρα να οδηγείται στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, και το λάδι να σβήνει στο καντήλι της… Ασφαλώς, δεν πρόκειται για αποκλειστικώς δικό της «κατόρθωμα». Όμως έκανε ό,τι μπορούσε. Και απʼ ό,τι φαίνεται, έτσι θα συνεχίσει…