Τεκμήρια ερμηνείας ενός σκοτεινού χρησμού
Ηαπόφαση ακολούθησε το ατύχημα της διπλωματικής ορθοπεταλιάς σε Παρίσι και Βρυξέλλες, την απόφαση της Συνόδου Κορυφής των 16 για επιβολή καθεστώτος κηδεμονίας, την πρωθυπουργική ανακοίνωση ότι «απωλέσαμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας», το επακόλουθο τελεσίγραφο του Ecofin για πρόσθετα αμείλικτα μέτρα αφαίμαξης των υπηκόων της επικράτειας και τη σαρδόνια συμβουλή του ρώσου Προέδρου Μεντβέντεφ για καταφυγή στις σιαγόνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…
Στα μάτια ενός τρίτου παρατηρητή από τους αντίποδες του πλανήτη η γοργή εναλλαγή των επεισοδίων στο τελευταίο τετράμηνο της τρέχουσας ελλαδικής ιστορίας, πρέπει να θυμίζει εικόνες ταινίας άλλοτε του Σαρλό και άλλοτε του Μπάστερ Κίτον, όπου το τραγικό συμπορεύεται χέρι χέρι, με το εξωφρενικό σε λόγια, χειρονομίες και αποφάσεις.
Αλλά από την οπτική του πρωθυπουργού και συμβούλων του Εξεταστικές Επιτροπές, ηλεκτρονική διαβούλευση, τηλεοπτικά Υπουργικά Συμβούλια και άλλα καμώματα αποτελούν προφανώς χρήσιμα εργαλεία συσκότισης της κρίσης του κοινού των δημοσκοπήσεων. Μπορεί έτσι να προεξοφλήσει κανείς τη συνέχιση και τον εμπλουτισμό του ρεπερτορίου -μέχρι την ώρα που το καζάνι θα εκραγεί.
Από όλα όσα καταιγιστικά μας συνέβησαν αυτό το τετράμηνο εξέχει ως αφορμή σοβαρού προβληματισμού, για το μήνυμα που ενδέχεται να εκπέμπει και τα όσα ίσως προαναγγέλλει για το μέλλον της ελλαδικής επικράτειας, αυτή η φράση που εξεστόμισε επιστρέφοντας από την εκστρατεία του σε Παρίσι και Βρυξέλλες για τη σωτηρία της χώρας από τον γκρεμό: «Χάσαμε ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας…»
Στα χείλη άλλου πρωθυπουργού, μιας άλλης κυβέρνησης, η δήλωση θα προσλαμβανόταν με τη μεταφορική, έννοια, ως αναφερόμενη στη διαχείριση αποκλειστικά της οικονομίας. Και οπωσδήποτε ως αυθαίρετη και μετέωρη λογικά, αφού με την ένταξη στην ΟΝΕ, το Μάαστριχτ και τη Λισσαβώνα μέγα μέρος της κυριαρχίας στη διαχείριση της εθνικής οικονομίας είχε ήδη εκχωρηθεί στην εξουσία των Βρυξελλών.
Εκστομιζόμενη όμως από αυτόν τον πρωθυπουργό με αυτούς τους στενούς συμβούλους και συνεργάτες (διάκριση από το σύνολο των υπουργών και του κόμματος) η αγγελία προσλαμβάνεται και ως απαίσιος οιωνός.
Ισως η στήλη να απέφευγε να ενδιατρίψει στο θέμα διά τον φόβο λιθοβολισμού από κάποιον κύριο Μιχόπουλο*. Την ενεθάρρυνε όμως η διαπίστωση ότι και άλλους «έζωσαν τα μαύρα φίδια», μεταξύ των οποίων λειτουργοί της ενημέρωσης δημοφιλείς και απρόσβλητης εγκυρότητας.
Στην «Ελευθεροτυπία», την Τρίτη, ο πάντα ευθύβολος Στάθης Σταυρόπουλος αφιέρωνε σ’ αυτή την πρωθυπουργική αγγελία ολόκληρη την έξοχη στήλη του. Και στα κυριότερα σημεία της επεσήμαινε:
«Η ευκολία με την οποίαν ομιλεί για «απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας» ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου είναι άκρως ανησυχητική.
Μάλιστα η συχνότητα με την οποίαν αναφέρεται σε αυτήν την “απώλεια”… είναι άκρως – άκρως ανησυχητική»…
«Ένας πρωθυπουργός, ταγμένος άλλωστε να την υπερασπίζεται συν λαώ, δεν μπορεί να αναφέρεται στην “απώλεια μέρους της”… πόσω μάλλον να επαναλαμβάνει διαρκώς ανά τας οδούς και τας ρύμας (του ντουνιά) την “απώλεια” μέρους και τα λοιπά. Ή δεν έχει συναίσθηση για τί ακριβώς ομιλεί ή δείχνει μιαν ακόμα πιο ντροπιαστική και επικίνδυνη ελαφρότητα κι επιπολαιότητα».
«Ή ακόμα χειρότερα ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να μας εκπαιδεύσει, να μας εθίσει στην ιδέα ότι η εθνική κυριαρχία είναι κάτι που “χάνεται κατά μέρος”, ή κατά τομείς (!!) σήμερα, ας πούμε, στην οικονομία, αύριο στα σύνορα ή τα εδάφη ή εις, ό,τι άλλο μας κληρώσει!»
«Είναι αξιοπρόσεκτο ότι στη ρητορική του κ. Παπανδρέου εδώ και πολλά χρόνια (και όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών) θέματα όπως η “εθνική κυριαρχία” ή ο “πατριωτισμός” ήταν ανύπαρκτα, τρεμπανάλ και εξόριστα.
Τώρα αίφνης εμφανίζονται στην πρώτη γραμμή όσων λέει, είτε για να πεισθούμε ότι η εθνική κυριαρχία είναι κάτι που μπορεί κι αυτό να χαθεί είτε για να επιστρατεύσουμε τον “πατριωτισμό μας” προκειμένου να πληρώσουμε το μάρμαρο που οι νταβατζήδες μάς έσπασαν το “κεφάλι”…»
«Καραγκιοζιλίκια! Όπως όταν ομιλεί κανείς προς τους εκμαυλισμένους πελάτες του και όχι προς πολίτες…»
Αυτά από τον οξυδερκέστατο Στάθη. Αλλά και στο επίσης κυβερνητικό «Έθνος», ο έγκυρος ανταποκριτής στην Ουάσινγκτον Μιχάλης Ιγνατίου αφιέρωνε μακράν ανταπόκριση στην επανάληψη «μιας κουβέντας που όταν πρωτοακούστηκε είχε συγκλονίσει όσους μελέτησαν και ανέλυσαν το περιεχόμενό της».
Κατά τον Μ. Ιγνατίου η επαναλαμβανόμενη φράση του πρωθυπουργού για «απώλεια κομματιού της εθνικής κυριαρχίας» «δεν ήταν τυχαία, ούτε του ξέφυγε» και ούτε ήταν προσπάθεια εκφοβισμού του λαού για να συναινέσει σε σκληρά μέτρα, αλλά αναφέρεται στα εθνικά θέματα, τα οποία πλήττονται όταν μια χώρα είναι αδύνατη οικονομικά.
Σε ερωτηματική διατύπωση, ο Μ. Ιγνατίου υποδηλώνει ότι δεν είναι τυχαία η μέχρι τώρα άρνηση πρόσκλησης στον κ. Παπανδρέου να επισκεφθεί τον Λευκό Οίκο. Και -σε επίμετρο- αναφέρει:
«Η δήθεν ανάγκη να συμβιβαστεί η Ελλάδα στο Σκοπιανό, στο Κυπριακό και στα άλλα ζητήματα που την απασχολούν έχει εμφανιστεί σε δηλώσεις και άρθρα αναλυτών στις ΗΠΑ. ΄Ενας εξ αυτών, ο Marc Chandler, συνεργάτης της Real Money λίγο-πολύ αυτό απαιτούσε… Να βοηθηθεί η Ελλάδα, αλλά να προβεί σε υποχωρήσεις σε σχέση με το Σκοπιανό και το Κυπριακό».
Με άλλα λόγια, ο ανταποκριτής στην Ουάσινγκτον επιβεβαιώνει την ερμηνεία του Στάθη, ότι «ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να μας εκπαιδεύσει, να μας εθίσει στην ιδέα ότι η εθνική κυριαρχία είναι κάτι που χάνεται κατά μέρος- σήμερα στην οικονομία, αύριο στα σύνορα ή τα εδάφη…»
Τον περασμένο Δεκέμβριο, τις παραμονές της αξιολόγησης της τουρκικής υποψηφιότητας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ο διευθυντής της «Καθημερινής» Παπαχελάς οργάνωσε συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, με σύνθεση εύγλωττη των προθέσεων. Συμμετείχαν οι κ. Βερέμης, Κουλουμπής και Ντόκος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Γρηγοριάδης του τουρκικού πανεπιστημίου Μπιλγκί, Μπεγλίτης (στενός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου και αναπληρωτής υπουργός Άμυνας) και -από την άλλη πλευρά- ο πρέσβης
ε. τ. κ. Ζαχαράκης και ο οικονομολόγος κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης.
Τις γνωστές θέσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ εξέφρασε κραυγαλέα και με χειρονομίες ο κ. Βερέμης του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου. Ο κ. Ζαχαράκης υπογράμμισε και αυτήν τη φορά τη μείζονα απειλή για τη Θράκη.
Επίκαιρο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θέσεις του κ. Μπεγλίτη. Υποστήριξε, την παραπομπή του Αιγαίου στη Χάγη, εκφράζοντας εμπιστοσύνη στην ισχύ του Διεθνούς Δικαίου… Αλλά στη συζήτηση είπε ότι όλα δεν είναι μαύρα ή άσπρα, ότι δεν μπορεί να επιμείνει στο θέμα για λόγους εθνικού συμφέροντος, ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη και ότι πρέπει να τα βρούμε… Είπε ακόμη τη σημαδιακή φράση που παραπέμπει στο άρθρο του Στάθη Σταυρόπουλου: «Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον ελληνικό λαό…»
Να τον εκπαιδεύσουμε σε τι; Προφανώς στη λογική της «απώλειας κομματιών εθνικής κυριαρχίας».
Το έχει πει άλλωστε και ο αντιπρόεδρος Θόδωρος Πάγκαλος, «ο μέγας τραγουδιστής» της παράδοσης Οτσαλάν – και της σημαίας στα Ύμια: «Δεν μπορούμε να έχουμε τόσες εθνικές εκκρεμότητες. Πρέπει κάποιες να διευθετήσουμε, ώστε να αναλώσουμε όλη την πολιτική ενέργεια στη διαχείριση των διεθνών πιέσεων για το δημοσιονομικό…»
Για τη συμπλήρωση του ψηφιδωτού των φροϋδικών φράσεων, ας προστεθεί και εκείνη του κ. Παπανδρέου, ότι «η κρίση είναι και μια ευκαιρία…».
Στην Ιστορία μένει να αποφανθεί σε ποιον βαθμό οι μετεκλογικοί αριθμοί για το έλλειμμα και οι πρωθυπουργικές κραυγές πανικού για χρεοκοπία, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, για διαφθορά και «λεηλασία» από την προκάτοχη κυβέρνηση, δεν πυροδότησαν την επίθεση των διεθνών τοκογλύφων και τα τερατώδη επιτόκια. Ότι δεν πρόκειται δηλαδή για τις απρόβλεπτες συνέπειες ενός σχεδίου εκπαίδευσης…
Βέβαιο είναι ότι στο μόνο κεφάλαιο όπου είχε πράγματι σχέδιο ο κ. Παπανδρέου προχώρησε χωρίς καθυστέρηση στην εφαρμογή του, με κινήσεις παράλληλες και εξίσου αποκαλυπτικές των προθέσεων, σε τρία επίπεδα:
1. Με τη συμβολική έναρξη διπλωματικής ορθοπεταλιάς σε Άγκυρα και Λονδίνο και τις συναντήσεις με Γκρούεφσκι και Μιλόσοσκι, που όμως δεν καρποφόρησαν με ποθητή πρόσκληση στην Ουάσινγκτον, παρά και την «ενθάρρυνση» του Χριστόφια στον κατήφορο της απώλειας και το νεύμα στον Νίμιτς να επανέλθει στη μεσολάβηση. Ο επιστήθιος ΑΝΥΠΕΞ στην Ουάσινγκτον άκουσε μόνο συστάσεις για σύντομο κλείσιμο των θεμάτων με Σκόπια, Τουρκία και Κυπριακό.
2. Με τη φουριόζα κατάθεση νομοσχεδίων για τη διεθνοποίηση του ελλαδικού πληθυσμού, με την «ελληνοποίηση» εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών (μουσουλμάνων στη μεγίστη πλειοψηφία τους) και την ένταξή τους στην εκλογική δύναμη του παπανδρεϊκού κόμματος.
3. Με την ενίσχυση των επιτελείων και των μηχανισμών για «την εκπαίδευση του λαού» και την προώθηση της «διαπολιτισμικής εκπαίδευσης» με προγράμματα, βιβλία σε διάφορες γλώσσες και διορισμούς όπως της κ. Δραγώνα σε κομβική θέση του υπουργείου Παιδείας και της καθηγήτριας (του δικαιώματος των Σκοπιανών να λέγονται Μακεδόνες) κ. Λιβάνη στο ΕΣΡ, που εποπτεύει τα Μέσα Μαζικού Εθνομηδενισμού.
Είθε ο καλός Θεός και ο λαός της Ελλάδος να ματαιώσουν την επαλήθευση του πρωθυπουργικού χρησμού..
* Ο προαναφερθείς κ. Μιχόπουλος χαρακτήρισε προηγούμενο άρθρο μου ως χαρακτηριστικό της κατάντιας των λεγόμενων «Media». Έτσι, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς απόπειρα ανατροπής των στοιχείων που παρέθετα. Μόνο με το εκτόπισμα της υπογραφής του… Και είναι ενδεικτικό της προσήλωσης αυτής της εφημερίδας στις αρχές της ελευθεροτυπίας ότι δημοσίευσε την επιστολή του στην κορυφή της σελίδας των αναγνωστών…