Μελέτη και μελέτη

Νομίζω είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αποκτήσει τη γνώση εκείνη που θέλει, γιατί -κατά τη γνώμη μου- η γνώση έχει ταξικό περιεχόμενο, και καθόλου ουδέτερο, στην κάθε μελέτη, έρευνα, άποψη, ματιά -προσωπικά ανήκω στους δύο τελευταίους όρους- για φυσικά φαινόμενα, κοινωνικά γεγονότα, ιστορικά πρόσωπα κ.ά. Διάβασα στην εφημερίδα «Το Βήμα», 24 Γενάρη 2010, το κείμενο του κ. Στάθη Καλύβα, με τον τίτλο «Εμφύλια βία και Ιστορία»… – αν και ο κ. καθηγητής απευθύνεται στον συνάδελφό του κ. Χάγκεν Φλάισερ, που ο ίδιος ο κ. Φλάισερ απάντησε με τα παρακάτω λόγια μέσα από «Το Βήμα», Κυριακή 31 Γενάρη 2010: «… Καλό θα ήταν οι ευκαιριακοί παν-επιστήμονες να μη θεωρούν την ιστοριογραφία ξέφραγο αμπέλι, όπου με online παραγγελία ενός τεκμηρίου, μεταφραστική δουλειά και μια ”επώνυμη” εισαγωγή κατασκευάζεις ”εκδοτικό γεγονός”. Ας το καταλάβουν για να μην εκτεθούν περισσότερο! Έως εδώ λοιπόν, δεν πρόκειται να επανέλθω»… Να πούμε ότι ο κ. καθηγητής Στάθης Καλύβας μπορεί να έχει την όποια διαμάχη με τον συνάδελφό του, την κριτική άποψή του, έτσι κι εμείς -οι πολίτες, οι μη βραβευμένοι- έχουμε το δικαίωμα, μπορούμε να κριτικάρουμε τα λεγόμενά του εκείνα -σαν από διδακτικής έδρας διδάσκων- όπως: «Τέτοια Αναστήματα της Αριστεράς του μεγέθους ενός Γρηγόρη Φαράκου ή ενός Λεωνίδα Κύρκου μας δίνουν μαθήματα σοφίας σε όλους μας».
Τέτοια οπορτουνιστικά αναστήματα της Αριστεράς -και φυσικά με κεφαλαία γράμματα κατά εσάς, κ. Καλύβα, τα αρχικά «άλφα»- δήλωσαν υποταγή στην αστική ιδεαλιστική σκέψη και είναι «νάνοι» μπροστά στο συλλογικό Ανάστημα της μαρξιστικής – λενινιστικής σκέψης.
Για να αναδείξετε, κ. καθηγητά, κατά τον λόγο σας «… τα χαρακτηριστικά της εμφύλιας σύγκρουσης με ακρίβεια και σαφήνεια», πρέπει να εγκαταλείψετε -πάντα κατά τη γνώμη μου- τον υποκειμενικό πραγματισμό σας, ήτοι «… μια ποικιλία του υποκειμενικού ιδεαλισμού, διαδεδομένου προπαντός στις Ηνωμένες Πολιτείες» (Μ. Ρόζενταλ – Π. Γιουντίν, «Φιλοσοφικό Λεξικό», εκδ. Αναγνωστίδη), με την αντικειμενική αλήθεια, την αντικειμενική πραγματικότητα -που δεν το νομίζω γιατί… ως σπουδάζων εσείς εις την Αμέρικα ο υποκειμενικός ιδεαλισμός = πραγματισμός: «Είναι η μορφή, η έκφραση που παίρνει ο αμερικανικός ιδεαλισμός στη σύγχρονη εποχή του ιμπεριαλισμού… είναι η άρνηση των αντικειμενικών νόμων του κόσμου, που τους αντικαθιστούν με τα αισθήματα ή με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τις ανθρώπινες συγκινήσεις που τα θεωρούν σαν τη μοναδική πραγματικότητα (…) Ο πραγματισμός ταυτίζει την αντικειμενική πραγματικότητα με το σύνολο της υποκειμενικής πείρας, των αισθημάτων» (Μ. Ρόζενταλ – Π. Γιουντίν, στο ίδιο). Σε αυτήν ακριβώς τη σκέψη μένετε πιστός, κ. καθηγητά, και η δήθεν αταξική «ευαισθησία» σας είναι βαθιά ταξική, σε μορφή και περιεχόμενο.
Τα δημοσιευμένα κείμενά σας στην εφημερίδα «Το Βήμα» δεν έχουν κανένα ίχνος αντικειμενικής αλήθειας, αιτιών και αφορμών, που δημιούργησαν τον Εμφύλιο Πόλεμο, παρά μόνο υποκειμενικό ιδεαλισμό… ως και η κινηματογραφική ταινία που σας άρεσε, «Ψυχή βαθιά», με τον ιδεαλισμό της «αιώνιας», «απλοϊκής» αλήθειας της. Κι όσο για το εαυτοϋπερηφανεύον «… κορυφαίοι ακαδημαϊκοί Οργανισμοί» -του καπιταλιστικού συστήματος βεβαίως βεβαίως, κ. καθηγητά- «όπως η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κοινωνιολογίας και η Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικής Επιστήμης, έχουν βραβεύσει τις μελέτες αυτές…», να πούμε ότι:
«Δεν βραβεύονται οι άνθρωποι – δεν είναι αγελάδες! Ο βραβευόμενος υφίσταται μιαν παραβίαση της αξιοπρέπειάς του ως άνθρωπος…», όπως έλεγε ο Μέγας -και εδώ αξίζει πραγματικά, κ. Καλύβα, το «μ» με κεφαλαία γράμματα- Γιάννης Σκαρίμπας (παρμένο από το περιοδικό «Διαγώνιος», Απρίλης – Ιούνης 1965).
Γιώργος Αλεξανδρόπουλος
Ν. Ερυθραία

ΥΓ.: Κύριε Διευθυντά, το έχω αναφέρει στην εφημερίδα σας… Ας το πω κι άλλη μια φορά, μόλις που πρόλαβα να τελειώσω «κακήν κακώς» την ΣΤ’ τάξη του δημοτικού σχολείου και ζητώ συγγνώμη για συντακτικά και ορθογραφικά λάθη μου.