Η φήμη της χώρας
Με τα κράτη ισχύει ο κανόνας των ανθρωπίνων κοινωνιών, όπου η φήμη και το κύρος κάθε ανθρώπου επηρεάζουν την παρουσία, τη θέση, τον ρόλο και τις δυνατότητες επιτυχίας του στο πλαίσιο του κοινωνικού συνόλου.
Πολύ περισσότερο στην κοινωνία των κρατών, όπου η αντιπαράθεση, η σύγκρουση και ο ανταγωνισμός είναι ακόμη πιο αδυσώπητα από τα αντίστοιχα των κοινωνιών και που, πολλές φορές, διεξάγονται χωρίς κανόνες παιχνιδιού και χωρίς το σύστημα δικαίου και δικαιοσύνης, δηλαδή της έννομης τάξης που υφίσταται στη δικαιοταξία των κοινωνιών, στα δημοκρατικά κυρίως κράτη.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εκδόθηκε ένα σπουδαίο βιβλίο, «Ο Επιτήδειος Ουδέτερος», του γνωστού συγγραφέως Φρανκ Βέμπερ, όπου εμφανιζόταν η Τουρκία να διαπραγματεύεται, με δόλιο και πονηρό τρόπο, άνανδρο όπως τον εμφανίζει ο συγγραφέας, με τους εμπόλεμους, δηλαδή τον φασιστικό Άξονα και τους Συμμάχους, τα κέρδη που θα απεκόμιζε από την εμπλοκή της στον μεγάλο πόλεμο.
Η τακτική της «σιγουράντζας» και της δόλιας συμπεριφοράς δεν της επέτρεψε, ευτυχώς για την Ελλάδα, να εμπλακεί στο πλευρό των Συμμάχων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκομίζοντας σαφώς κέρδη στο Αιγαίο και αλλού, εις βάρος της χώρας μας.
Η εικόνα της Τουρκίας μετά τον πόλεμο ήταν, σε αντίθεση με την Ελλάδα, του δολίου, του πονηρού και του αναξιόπιστου. Σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Εξελίσσονται καθημερινώς πράγματα και καταστάσεις εις βάρος της χώρας μας που μας αφήνουν κυριολεκτικά άναυδους και μας κάνουν να αισθανόμαστε «απατημένοι σύζυγοι». Που μας κάνουν να ακούμε και να αποκαλύπτονται μπροστά μας πράγματα που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα μας συνέβαιναν ποτέ.
Η εικόνα του Έλληνα στο παρελθόν, στην Ευρώπη και στον κόσμο, ήταν του ανθρώπου που αγωνίζεται, που αντιστέκεται, που επιτυγχάνει τους στόχους του. Ήταν του Έλληνα που μεγαλουργεί παντού, με φιλότιμο και αποφασιστικότητα να πετύχει. Ήταν η εικόνα του Ωνάση, του Θεοδωράκη, του Σεφέρη, του Κακογιάννη και του Ζορμπά. Ήταν η εικόνα του Γλέζου και του Παπανικολάου. Δεν ήταν ποτέ η εικόνα του απατεώνα, του ψεύτη και του κλέφτη.
Σήμερα, βιώνουμε ως ελληνική κοινωνία ένα απίστευτο σκηνικό προϊούσας παρακμής, άρνησης, παράδοσης και απαισιοδοξίας. Ταυτόχρονα, ασχολείται όλος κυριολεκτικά ο κόσμος αρνητικά μαζί μας. Ξαφνικά έβγαλαν τα μαχαίρια όλοι όσοι είχαν απωθημένα απέναντι στην Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Ζήσαμε, λέει, τα τελευταία τριάντα χρόνια με λάθος τρόπο και με «ξένα κόλλυβα» και τώρα πρέπει να τα επιστρέψουμε.
Όχι τόσο για να ξαναγίνουμε φτωχοί, όπως ήμασταν στις δεκαετίες του ʼ50 και του ʼ60, αλλά για να γίνουμε μίζεροι, κακομοίρηδες, φοβισμένοι, ζητιάνοι, χωρίς αξιοπρέπεια. Γιατί ο Έλληνας ήταν φτωχός στις δεκαετίες του ʼ50 και του ʼ60, αλλά αισιόδοξος και αγωνιστικός.
Φυσικά και οι ηγεσίες της χώρας συλλήβδην από τη δεκαετία του ʼ80 και μετά έδωσαν προτεραιότητα στο πελατειακό σύστημα, έπληξαν καίρια τις αναπτυξιακές και τις παραγωγικές δομές της χώρας, δεν σκέφθηκαν και δεν σχεδίασαν το μέλλον των Ελλήνων, έκαναν λαθροχειρίες, τις ίδιες, και λιγότερες θα λέγαμε, με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όμως το πρόβλημα όλων αυτών που μας καταγγέλλουν κουνώντας το δάκτυλο δεν είναι η απόκρυψη στοιχείων.
Αυτό ήταν η αφορμή. Εκείνο που επιδιώκουν είναι να πλήξουν τον τρόπο που ζούμε, την αισιοδοξία του κάθε Έλληνα και την ελεύθερη φύση του. Ο στόχος είναι η κουλτούρα και ο πολιτισμός μας, δηλαδή ο ελεύθερος, ο ανυπότακτος τρόπος ζωής των Ελλήνων.