Η ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ!

Κάπως έτσι. Σε σαπουνόπερα πάει να εξελιχθεί όλη αυτή η ιστορία με τις θεατρικές επιχορηγήσεις και με το Κέντρο Θεάτρου και Χορού. Ένας Φώσκολος χρειάζεται να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη του για του δώσει με τον δικό του τρόπο περισσότερο θρίλερ, να βάλει μέσα και μερικές αόρατες δυνάμεις, να χώσει και κανέναν Δράκο, άντε και κανέναν αστυνόμο Θεοχάρη, να ρίξει μέσα και λίγο από άγνωστο πόλεμο για να συμπληρωθεί όσο πρέπει η ζοφερή ατμόσφαιρα. Αλλά και έτσι όπως είναι, δεν παύει να έχει το ενδιαφέρον του, γιατί, όπως το έλεγε και ο συχωρεμένος ο Καλογήρου, «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»…

Όπως γράφαμε λοιπόν την περασμένη Κυριακή, σχετικά με τις θεατρικές επιχορηγήσεις, μπήκε και το θέμα της σκοπιμότητας για την ύπαρξη του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, που αποτελεί παρακλάδι του υπουργείου Πολιτισμού. Για το αν πρέπει δηλαδή το κράτος να βάζει το χέρι στην τσέπη, άλλοτε «βαθιά» και συχνότερα «με πολλά καβούρια», για να δίνει αυτές τις «πρώτες βοήθειες», που άλλες είναι περίπου σαν ασπιρίνες σε βαριά πνευμονία και άλλες σαν πνευμοθώρακας σε απλό συνάχι!
Να τις κρατήσουμε δηλαδή και να το ξανακοιτάξουμε το θέμα για το «πού – πόσο – και γιατί» ή να ακολουθήσουμε τις «σφιχτοζωναρικές» οδηγίες της Οικονομισιόν από τις Βρυξέλλες και μαζί με όλα τα άλλα να ρίξουμε στην κατάψυξη και κάποιες τέτοιες «πολυτέλειες»;

«ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ…
ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ…»
Να δούμε όμως πρώτα μερικές από αυτές τις υπεύθυνες απόψεις από σοβαρούς ανθρώπους του θεάτρου, που θα τις μεταφέρω όπως ακριβώς δημοσιεύθηκαν:
«Οι λόγοι και οι τρόποι της επιχορήγησης θέλουν κάποιο ψάξιμο. Αρκεί να μην αργήσει όπως όλα. Διότι οι επιχορηγούμενοι αυτή τη στιγμή λιμοκτονούν, αργοπεθαίνουν. Ας σώσουμε λοιπόν πρώτα τον χορό και το θέατρο και μετά να δούμε και τους άλλους τομείς της Τέχνης. θα ήταν ευχής έργον ο κύριος υπουργός να αδειάσει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού εκεί που ανήκει, ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΘΟ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ. Και το λέω αυτό με το θάρρος που μου δίνει το ότι δεν έχω ζητήσει ποτέ κανένα ευρώ από κανένα…».
Τα λέει αυτά ο αγαπητός μου κατά τα άλλα Σταμάτης Φασουλής. Και δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στη συμβουλή του περί «πετάγματος στα σκουπίδια», επειδή συμβαίνει να είμαι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΚΕΘΕΧ, όχι με κομματική επιλογή, αλλά μόνο από εκτίμηση, όπως μου δηλώθηκε, σε μια πείρα που μετράει έξι δεκαετίες σ’ αυτό τον χώρο και δεν νομίζω, διάβολε, ότι είμαι για τον «κάλαθο των αχρήστων». Όπως θα πρέπει να του θυμίσω, με τη σειρά μου, ότι σε κάποιο «κλουβί με τα σκουπίδια» συναντηθήκαμε, όλως τυχαίως! Όσο για το ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να ζητήσει από πουθενά ούτε ένα ευρώ, αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού σε κάθε περίπτωση είναι περιζήτητος. Πότε κάνοντας επιτυχία και θεατρικά προσεγγίσιμο και το πιο δύσκολο θέμα, όπως το «Τρίτο στεφάνι» και μπράβο του. Και πότε αναδεικνύοντας σε θεατρικό «γεγονός» τον θρίαμβο της τιποτολογίας, όπως το «Κλουβί με τις τρελές». Και το λέω αυτό τώρα που πρέπει να πήρε μια ανάσα από τον τόσο ιδρώτα που άδικα σπατάλησε για να υπερασπιστεί ένα «τίποτα». Και που μπορώ να το χαρακτηρίζω έτσι από τη στιγμή που πρώτος το παρουσίασα στην Ελλάδα πριν από κάποια χρόνια κι αυτό για χατίρι του αξέχαστου Σωτήρη Μουστάκα, χωρίς βέβαια να νιώθω καθόλου υπερήφανος για την απόφαση και που παρά την καταλεηλατημένη σε μιούζικαλ διασκευή μου από όλους που πιστά την ακολούθησαν, μηδενός εξαιρουμένου και χωρίς να εισπράξω ούτε μια δραχμή για τα πνευματικά μου δικαιώματα, ούτε για τη διασκευή ούτε και για την ιδέα της μετατροπής.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας, ίσως ξεχνάει ο κ. Φασουλής ότι το Κέντρο Θεάτρου και Χορού έχει μόλις δύο χρόνων ζωή και με έξι διαδοχικά υπουργούς Πολιτισμού διαφορετικής νοοτροπίας και γνώσης ο καθένας και που πριν προλάβουν να μπουν στο νόημα, έδιναν κάθε τόσο την πολυθρόνα στον επόμενο.
Λέει ακόμα ότι «οι επιχορηγήσεις που δίνονται στους μικρούς, βοηθούν τους φτασμένους να παίρνουν κουράγιο και νιάτα και ότι χωρίς αυτούς, νιώθουν συνταξιούχοι». Και στο μεταξύ τις «μεγάλες μπουκιές» τις παίρνουν οι «ιστορικοί» θίασοι που μέσα σ’ αυτούς είναι και το θέατρο του Νέου Κόσμου του κ. Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που χάλασε τον κόσμο επειδή από τη φετινή του επιχορήγηση του έκοψαν 10.000 ευρώ, δηλαδή το 1% του συνόλου των όσων έχει πάρει ως τώρα, για να πάρουν μερικά ελάχιστα και κάποιοι μικροί.
Και θα έλεγα ακόμα στον κ. Φασουλή, πριν ξαναζητήσει το «πέταγμά μας στο καλάθι με τα σκουπίδια», να ζητήσει να μάθει πόσα έκανε το Κέντρο μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια, παρά τις αμέτρητες αντιξοότητες. Και έκανε πολλά, πάρα πολλά, μέσα σε μια προκαταρκτική περίοδο οργάνωσης, έρευνας και μιας πρώτης χαρτογράφησης της θεατρικής μας πραγματικότητας. Γίνανε και λάθη, δείξτε μου όμως έστω και έναν κρατικό οργανισμό αλάθητο εξαρχής, για να τον κρατήσουμε για παράδειγμα.
Ενημερωθείτε πρώτα, αγαπητέ Σταμάτη, και ύστερα ελάτε να ξαναμιλήσουμε. Αν βέβαια βρείτε καιρό από τις τόσες ασχολίες σας, διότι έχετε να ετοιμάσετε και μια κοτζάμ Μαρινέλλα για το «Παλλάς» και δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Και καλή επιτυχία και στους δυο σας, επειδή και στην «Κυριακή Παπαδοπούλου» έχω ιδιαίτερη αδυναμία, μια και με τα τραγούδια της στόλισε περισσότερες από δέκα ταινίες μου.

ΑΠΙΑΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ…
ΔΕΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑ!
Αντιγράφω την άποψη του Γιώργου Κιμούλη: «Η σκοτεινή εικόνα των επιχορηγήσεων ολοκληρώνεται με την έως τώρα αδιαφορία των κρατούντων εκφρασμένη με τις γνωστές καθυστερήσεις, τις μισές δόσεις κ.λπ. και τις υπερφίαλες, από την άλλη μεριά, απειλές λαϊκίστικου χαρακτήρα του τύπου “θα σταματήσουμε να παίζουμε”. Όλα αυτά οδηγούν στην πλήρη υποβάθμιση της ίδιας της έννοιας της χορηγίας. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να μην αισιοδοξώ πως θα γεννηθεί σε κάποιους η ανάγκη μιας άλλης ματιάς…».
Συνεχίζω με τις απόψεις του Λευτέρη Βογιατζή: «Χωρίς τις επιχορηγήσεις δεν θα υπήρχαμε. Γι’ αυτό και σημασία έχει η πρακτική του θέματος. Χρειάζεται μια τολμηρή απόφαση. Κάποια στιγμή δεν πρέπει η δουλειά που γίνεται να αναγνωρισθεί; Το κράτος οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Ο πολιτισμός είναι μέρος της ζωής μας, της εξέλιξής μας. Είναι αστείο να συζητάμε για τις επιχορηγήσεις. Αν το κράτος είναι χρήσιμο για κάτι, είναι για τον πολιτισμό και όχι για τα οικονομικά σκάνδαλα. Γιατί τα χρήματα που απαιτούνται είναι ελάχιστα. Είμαστε όμως μια περίεργη χώρα. Δεν φαίνεται να κερδίζουν όσοι έχουν ποιότητα».
Η άποψη της Ξένιας Καλογεροπούλου είναι: «Είναι σημαντικό να πάρει μια απόφαση το υπουργείο Πολιτισμού για το Κέντρο Θεάτρου και Χορού. Μεγάλη σημασία έχει και η επιλογή των ανθρώπων που επιλέγουν. Πρέπει να μπορούν να επιλέξουν. Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί τι θα έκανα χωρίς επιχορήγηση. Δύο λύσεις υπάρχουν, ή να κλείσω το θέατρο ή να κάνω μια δουλειά μίζερη, σε μικρή κλίμακα. Νομίζω ότι θα επέλεγα το πρώτο, θέατρο χωρίς επιχορήγηση δεν μπορεί να υπάρξει».
Και η άποψη του σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινού: «Οι επιχορηγήσεις αυτή τη στιγμή πρέπει να ξεκινήσουν με καινούργια φιλοσοφία, όχι συντήρησης, αλλά σποράς. Ας κοπούν οι επιχορηγήσεις για δύο χρόνια, ίσως και τρία. Δεν είδα να συμβαίνει κάτι τρομερό στο θέατρο τα τελευταία χρόνια. Να κοπούν λοιπόν οι επιχορηγήσεις για δυο χρόνια και να πάνε τα λεφτά σε θεατρικές σχολές. Αν υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι στην Ελλάδα, είναι καιρός να τους εκπαιδεύσουμε και όχι να τους βρούμε δουλειά…».
Αν είχαμε τις απόψεις και 100 ακόμα θεατράνθρωπων, θα είχαμε και 100 διαφορετικές θεατροαπόψεις, με αποτέλεσμα να φορτωθούμε ένα ακόμα πρόβλημα: Ποια θεατρογνώμη είναι η σωστή; Ίλεος, ίλεος, θεατροζαβαρακατρανέμια..
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Να προσθέσω ότι στο σημείωμα της περασμένης Κυριακής, σχετικά με τους «παλιάς κοπής» θιάσους, που χωρίς επιχορηγήσεις και χωρίς καμιά «χείρα βοηθείας» από πουθενά, δίνοντας αυτόνομα την ηρωική τους μάχη για ένα «άλλο θέατρο», προοδευτικό, μαχόμενο και συνήθως τοποθετημένο στην απέναντι όχθη από τις κρατικές απόψεις, ήταν και του Αλέκου Αλεξανδράκη με την Αλίκη Γεωργούλη και του Στέφανου Ληναίου με την Έλλη Φωτίου, στους οποίους οι φανατικοί θεατρόφιλοι πολλά οφείλουν.
Γ. Λ.