Η «πολιτική ελίτ» σε ρόλο «Νομάρχη των Βρυξελλών»…
«Των οικιών υμών
εμπιμπραμένων
υμείς άδετε…». Η παρούσα ελληνική συγκυρία επιβεβαιώνει, για πολλοστή φορά, την καταστροφική για τη χώρα και τον λαό της συμπεριφορά της «ελίτ» των 343 οικογενειών, οι οποίες διαγουμίζουν τον τόπο εδώ και ενάμιση αιώνα!
Ηχεί και πάλι η σπαρακτική κραυγή του Ποιητή («Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε / πάντα ευκολόπιστε / και πάντα προδομένε…»), ενώ οι εγχώριοι «χρυσοκάνθαροι», κάθε διαλογής και επιπέδου, είτε διαχέουν ένα κλίμα τρομολαγνείας είτε καραδοκούν στη γωνία ως ανθρωποβόροι γύπες…
Ο τόπος εξακολουθεί να διέρχεται κρίσιμες στιγμές διότι η πολιτική μας ζωή δεν ευρίσκεται σε καμιά επαφή με την κοινωνική μας ζωή και εξέλιξη, διότι θεωρούμε το κύρος της Πολιτείας ως ευρισκόμενο σε αντιστρόφως ανάλογη σχέση προς το κύρος και την ευημερία του λαού.
Η οικονομική ζωή της χώρας κυριαρχείται είτε από τους κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες» είτε από το παρασιτικό μεταπρατικό κεφάλαιο, του οποίου κυρίαρχη ιδεολογία είναι η προαγωγή ξένων συμφερόντων και η ληστρική εκμετάλλευση του πλουτοπαραγωγικού δυναμικού της χώρας.
Οι εγχώριοι «χρυσοκάνθαροι» επιλέγουν, εν ώρα οικονομικής κρίσης, την τακτική της φυγάδευσης κεφαλαίων από τη χώρα, αντί της επιβαλλόμενης αντεπίθεσης με επενδύσεις, δεδοκιμασμένης μεθόδου σε ανάλογες περιπτώσεις, για την υπερκέραση των δυσκολιών.
Η «πολιτική ελίτ», διαπνεόμενη από έναν «περίεργο» κοσμοπολιτισμό, σε πλήρη πνευματική σύγχυση, αποδέχεται μοιρολατρικώς τον ρόλο του «Νομάρχη των Βρυξελλών» και «μοιραία και άβουλη αντάμα, περιμένει κάποιο θάμα»…
Αμνήμων των ιστορικών εξελίξεων υποτιμά τις ρωμαλέες δυνάμεις του έθνους – κράτους, διακατέχεται από ακινησία και όχι την κίνηση, ώστε να εξασφαλισθεί η ελεύθερη κοινωνική εξέλιξη.
Ομιλεί, σχεδόν υποκριτικά, για «Νέο Πατριωτισμό» χωρίς να πιστεύει στις ζωντανές δυνάμεις του έθνους – κράτους. Και το κυριότερο να ελαύνεται από την πεποίθηση ότι εάν δεν εξασφαλισθεί η ελεύθερη κοινωνική εξέλιξη εν ονόματι του έθνους – κράτους θα πραγματοποιηθεί αυτή σε βάρος του!
Η Ιστορία των λαών επιβεβαιώνει ότι κάτω από την πίεση ανάγκης, που συνδέεται με την ευημερία και τη διαφύλαξη του κράτους κοινωνικής πρόνοιας
-κατάκτηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών μετά τον Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο- σπάζει και τους ισχυρότερους φραγμούς ή τεχνητά εμπόδια. Όσο υποχωρεί η Πολιτεία στις ανάγκες της κοινωνίας, τόσο ισχυρότερη και δυναμικότερη καθίσταται.
Αντιθέτως όταν η Πολιτεία διασκελίζει τις ανάγκες της κοινωνίας δίδει απλώς την εντύπωση ότι είναι ισχυρή, αλλά μετ’ ολίγον θα θερίσει θύελλες.
Η «πολιτική ελίτ» της χώρας, αποδεχόμενη τον ρόλο του «Νομάρχη των Βρυξελλών», δεν οικοδόμησε, και σήμερα και πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, τις αναγκαίες συμμαχίες εντός των κόλπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η χώρα σύρεται ως «πρόβατον επί σφαγήν» στο χρηματιστήριο των αγγλοσαξώνων κερδοσκόπων.
Και αυτό δεν είναι ισχυρισμός «υπερπατριωτικής» ελληνικής ευαισθησίας. Είναι θέση και πράξη του πρωθυπουργού της Ισπανίας, είναι τεκμηριωμένη καταγγελία της γαλλίδας υπουργού Οικονομικών. Είναι αποκάλυψη ενός εκ των εγκυροτέρων αμερικανών οικονομικών αναλυτών.
Γράφει ο Paul Krugman στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης»:
«Τον τελευταίο καιρό το θέμα της Ελλάδας και άλλων κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας απασχολεί -δικαίως- τα ΜΜΕ. Η αποκλειστική ενασχόληση με το ευρωπαϊκό χρέος και τα ελλείμματα όμως δίνουν την εντύπωση ότι το πρόβλημα εστιάζεται στην κρατική σπατάλη, προσφέροντας επιχειρήματα στους δικούς μας ”οικονομικούς ιέρακες”, που ζητούν τη μείωση των δαπανών ακόμη και σε περίοδο μαζικής ανεργίας, αξιοποιώντας την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Η έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν είναι, όμως, η σημαντικότερη πηγή προβλημάτων για την Ευρώπη, αλλά ούτε και για την Ελλάδα…
Η αλήθεια πίσω από το ”ευρωμπάχαλο” δεν εντοπίζεται στη σπάταλη διάθεση των πολιτικών, αλλά στην αλαζονεία των ελίτ… που ώθησαν την Ευρώπη να υιοθετήσει κοινό νόμισμα, πριν ακόμη η ήπειρος αποδείξει την ικανότητά της για τέτοιο πείραμα…».
Η «Ελίτ του Μικροελλαδισμού» των 343 οικογενειών, ακόμη και σ’ αυτήν τη συγκυρία, επιβεβαιώνει τη ρήση του μεγάλου μας ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου («… το Ελληνικό κράτος σκότωσε το Ελληνικό Έθνος»). Περιφρονεί τον ζωντανό Ελληνισμό της Διασποράς και την προσφορά του να έλθει αρωγός στη «Μητέρα πατρίδα».
Το οικονομικό επιτελείο και ο κ. Παπανδρέου έχουν τοποθετήσει στις «ελληνικές καλένδες» την πρόταση του προέδρου του «Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού» (τμήμα Αμερικανικής ηπείρου) Θεόδωρου Σπυρόπουλου, η Ελλάδα να εκδώσει «Ομογενεικά ομόλογα», στο προηγούμενο του Εβραϊσμού της Διασποράς και να δώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα στον υπερατλαντικό Ελληνισμό να συμβάλει ουσιαστικά στην αντιμετώπιση των σημερινών οικονομικών δυσκολιών της χώρας. Και επιπροσθέτως το τμήμα αυτό του Ελληνισμού της Διασποράς να νιώσει την ικανοποίηση και την υπερηφάνεια, εμπράκτως δε ν’ απαντήσει στο εσωστρεφές ερώτημα που τον απασχολεί ως μονάδες και σύνολο: «Ήλθε ο καιρός ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα όχι τι κάνει η Ελλάδα για μας, αλλά εμείς για την Ελλάδα»…