Δεν φταίει για όλα η Αστυνομία
Ολοφάνερη η απουσία στοιχειώδους σχεδιασμού, οργάνωσης, εκπαίδευσης και επαγγελματισμού των αστυνομικών, όλων των βαθμίδων.
Την πρώτη, την κύρια ευθύνη έχει πάντα η ηγεσία.
Δεν μπορούσε βέβαια η Αστυνομία να είναι η εξαίρεση στο γενικό κλίμα απαξίωσης των πάντων στη χώρα μας. Βρίσκεται στο ίδιο βάθρο μαζί με τους άλλους θεσμούς. Που δεν έχουν μικρότερο μερίδιο ευθύνης.
Όμως η Αστυνομία είναι ο μπροστάρης. Ο προστάτης της ασφάλειας και της τάξης. Για όλα τη θεωρεί υπεύθυνη ο πολίτης. Και είναι μέχρι ενός σημείου. Να δράσει προληπτικά… Και να παρέμβει είτε για να αποτρέψει εγκληματικές πράξεις, είτε για να συλλάβει τους δράστες. Εκεί τελειώνει η αποστολή της. Και τη σκυτάλη παίρνει η Δικαιοσύνη, ο Εισαγγελέας, ο δικαστής. Κανείς δεν διερωτάται αν κάνει σωστά τη δουλειά του. Ή με περισσή ευκολία διατάζει να αφεθούν ελεύθεροι οι προσαχθέντες. Ή βλέπεις αποφάσεις, όπως πρόσφατα στην υπόθεση της απαγωγής του βιομήχανου Μυλωνά, να δίνεται στους δράστες το ελαφρυντικό του… προτέρου εντίμου βίου! Πάλι καλά που δεν τους έδωσαν έπαινο.
Υπάρχει και η συνέχεια… Για λόγους, λέει, αποσυμφόρησης των φυλακών βγαίνουν έξω με… ευεργετικούς νόμους καταδικασμένοι για δολοφονία, παιδεραστές, βιαστές, ληστές, έμποροι του λευκού θανάτου. Και βέβαια δεν έγιναν καλά παιδιά. Δεν… σωφρονίστηκαν… Και ξαναρχίζουν το θεάρεστο έργο τους… Με τη βοήθεια της Πολιτείας. Μα τότε τι χρειάζονται οι δίκες; Ας παίρνουν το… αποφυλακιστήριο από το ακροατήριο. Να γλιτώσει η χώρα μας τα έξοδα των φυλακών…
Γελάτε ε; Μα αυτή δεν είναι η πραγματικότητα;
Έτσι η σκυτάλη ξανά στην Αστυνομία. Να τρέχει να ξανασυλλάβει τους ίδιους… Εύκολος στόχος πάντα η ΕΛΑΣ.
Κανείς όμως δεν μπαίνει στα βαθιά! Αν την αφήνουν να λειτουργήσει. Όταν τον αρχηγό ουσιαστικά κάνει ο εκάστοτε υπουργός. Που πολλές φορές δίνει μέχρι και εντολές για επιχειρήσεις…
Εξουσία και οι συνδικαλιστές. Βγαίνουν στα κανάλια μετά από κάθε χτύπημα και κρίνουν αν έπραξε σωστά ο αρχηγός! Και φθάνουν στο σημείο να κάνουν τον αρχηγό… (Να η λύση…)
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Στο πρόβλημα. Που το ζούμε όλοι. Ότι φόβος και τρόμος αρχίζει να σκιάζει τον καθένα μας. Τα βράδια στο σπίτι να κλειδαμπαρώνεσαι, στο σούπερ μάρκετ, στην ταβέρνα να το σκέπτεσαι να πας.
Τι μπορεί να γίνει; Η Αστυνομία να οργανωθεί στα πλαίσια των άλλων χωρών. Να γίνει αναδιάταξη του προσωπικού. Και να δοθεί έμφαση στην ανασύσταση των Παραρτημάτων Ασφαλείας για να υπάρχει πληροφόρηση. Να είναι, όπως στο εξωτερικό, παρών ο αστυνομικός. Και οι εμπλεκόμενοι θεσμοί να συνεργάζονται στενά. Να μη βγάζει το νερό ο ένας και να αδειάζει τον κουβά ο άλλος.
Διαφορετικά με τη βία και την εγκληματικότητα να φουντώνουν, η ανασφάλεια θα αυξάνεται.