ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;

Κ αι έπεται η συνέχεια με την Ισπανία. Από την εποχή της διεύρυνσης της τότε ΕΟΚ προς τις χώρες της νότιας Ευρώπης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) ήταν γνωστό στις πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, που αποτελούσαν μαζί με την Ιταλία τις ιδρύτριες χώρες της ΕΟΚ, ότι ο ευρωπαϊκός νότος, δηλαδή οι μεσογειακές χώρες, αντιμετώπιζαν πληθώρα οικονομικών προβλημάτων και δύσκολα θα μπορούσαν να βρεθούν σύντομα στο επίπεδο ανάπτυξης των πλούσιων χωρών του ευρωπαϊκού βορρά. Και οι δυσκολίες θα γιγαντώνονταν με την είσοδο του φτωχού νότου στο κλαμπ των πλουσίων χωρών. Παρά ταύτα οι μεσογειακές χώρες έγιναν μέλη της ΕΟΚ και όχι με οικονομικά κριτήρια αλλά κυρίως με πολιτικά. Σε αντιστάθμισμα η ΕΟΚ άνοιξε τους κρουνούς τροφοδοσίας των οικονομιών του νότου, με δωρεάν μεταφορά χρηματικών πόρων από τον πλούσιο βορρά στον φτωχό νότο. Αποκορύφωμα αυτών των δωρεάν παροχών υπήρξαν τα γνωστά σε όλους μας ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) και οι παροχές του Κοινωνικού Ταμείου της ΕΟΚ, που προορίζονταν για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Τα μεσογειακά κράτη δεν κατάφεραν να κάνουν πλήρη αξιοποίηση της δωρεάν μεταφοράς χρηματικών πόρων και να πετύχουν πλήρη οικονομική ανάπτυξη. Και εδώ ακριβώς ανακύπτουν ορισμένα προβλήματα και ερωτήματα για τη συμπεριφορά των βόρειων πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών.
Τα προβλήματα και τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι: α) Αφού τα βόρεια κράτη γνώριζαν το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των μεσογειακών κρατών, γιατί δέχτηκαν στους κόλπους της τότε ΕΟΚ και τώρα ΕΕ τους «αδύναμους κρίκους» της ευρωπαϊκής ακτής της Μεσογείου; β) Ήταν οφθαλμοφανές ότι αν οι «αδύναμοι κρίκοι» έσπαγαν, θα δημιουργούνταν σοβαρά προβλήματα συνοχής της ΕΕ. Γιατί τώρα γκρινιάζουν για τα προβλήματα που δημιουργεί ο κοινοτικός νότος; γ) Γιατί τώρα τους κακοφαίνεται που πρέπει να υποστούν κάποιες θυσίες οι πλούσιοι προς χάρη των φτωχών; Και τι ανταλλάγματα θα ζητήσουν από τις φτωχές χώρες; Οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι ετοιμάζεται γερμανικό σχέδιο για την παροχή βοήθειας στη χώρα μας για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης. Δεν είναι ο φόβος μόνο για τη σταθερότητα του ευρώ ούτε η εφαρμογή της αρχής της κοινοτικής αλληλεγγύης που αναγκάζει τους ισχυρούς της ΕΕ να συνδράμουν τις ασθενείς οικονομίες. Βασικά είναι ο κίνδυνος της διάσπασης της κοινής αγοράς, που θα πλήξει οικονομικά τις γερμανικές εξαγωγές, αλλά και τις γαλλικές και τις ιταλικές, και επίσης ο κίνδυνος το δημοσιονομικό πρόβλημα να μετατραπεί και σε πιστωτικό πρόβλημα που θα πλήξει το τραπεζικό σύστημα των αδύναμων κρίκων.
Οι αγορές θα σταματήσουν ή θα περιορίσουν δραστικά τη δανειοδότηση των τραπεζών της Ελλάδος, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και των λοιπών ασθενών οικονομιών. Κι αυτό θα κλονίσει το τραπεζικό σύστημα γενικότερα της ευρωζώνης. Και στην περίπτωση κατά την οποία θα συνεχιστεί η δανειοδότηση των τραπεζών, τα δάνεια θα είναι μικρής διάρκειας, με υψηλό επιτόκιο δανεισμού και σε πολύ χαμηλά ποσά. Όλα αυτά θα σημάνουν μια παραλυσία στην οικονομική δραστηριότητα της ευρωζώνης. Αυτό είναι που αναγκάζει τον γαλλογερμανικό άξονα να συνδράμει στην επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος, που καθίσταται πλέον πρόβλημα ολόκληρης της ευρωζώνης.
Βέβαια για να πάρει η Ελλάδα τη βοήθεια που προσφέρουν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, αναγκάστηκε να λάβει τα πλέον σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα. Εφαρμόστηκε η πλέον αντιλαϊκή συνταγή για την εξισορρόπηση της δημοσιονομικής κατάστασης. Έτσι ο ελληνικός λαός, έχοντας υπόψη την πρώτη δέσμη μέτρων φορολογικών και συνταξιοδοτικών, μπορεί να μιλάει για τον «δωδεκάλογο του γύφτου».
Όλοι οι Έλληνες με την εφαρμογή και των τριών δεσμίδων μέτρων που θα ακολουθήσουν θα πληγούν και η αγοραστική τους δύναμη θα μειωθεί αισθητά. Όμως οι συνεταίροι μας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη εξυμνούν τα μέτρα που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση, όπως και εκείνα που έλαβε πέρυσι η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, και αποφαίνονται ότι τα μέτρα κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Για τους κυρίους αυτούς ασφαλώς «σωστή κατεύθυνση» είναι η εξαθλίωση του μικρού και του μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριών. Αυτή άλλωστε είναι και η βασική επιδίωξη του φιλελευθερισμού. Τα μέτρα λοιπόν της κυβέρνησης κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση την οποία δείχνουν οι διεφθαρμένες δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, τα αμαρτωλά κερδοσκοπικά κεφάλαια και οι βουτηγμένοι στη διαπλοκή ιθύνοντες της ΕΕ και της ευρωζώνης. Και η δική μας κυβέρνηση καμαρώνει ότι πέτυχε να κατευνάσει την επιθετικότητα των συνασπισμένων δυνάμεων του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Και όταν θα ακολουθήσουν και οι άλλες δέσμες μέτρων, κυρίως φορολογικών, που αυτό είναι απολύτως βέβαιο, τότε οι εύφημες μνείες για τις κυβερνητικές επιλογές θα πέφτουν βροχή, ενώ ο κόσμος θα είναι αποφασισμένος να αντιδράσει με απεργίες, όπως ήδη έχει αρχίσει. Συνδικαλιστικά σωματεία που πρόσκεινται στο
ΠΑΣΟΚ, όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, ξιφούλκησαν εναντίον των μέτρων που αποφάσισε η κυβέρνηση.
Ο λαός μόνο θα αποφανθεί αν τα μέτρα αυτά κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Εμείς επισημαίνουμε ότι η ολοκλήρωση των μέτρων θα οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε μακροχρόνια, βαθιά ύφεση.
Γεγονός πάντως είναι ότι τα μέτρα που ήδη ανακοίνωσε η κυβέρνηση και όσα πρόκειται να λάβει υπό την πίεση της ΕΕ και της ΟΝΕ ενέχουν μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό ρίσκο. Και το μεν οικονομικό ρίσκο αφορά την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας. Κάλυψη ελλειμμάτων, μείωση του δημοσίου χρέους και ανάπτυξη δεν μπορούν να συμβαδίσουν και να επιτευχθούν ταυτόχρονα. Επομένως πλανάται η κυβέρνηση εάν νομίζει ότι μπορεί με επαχθή φορολογία να πετύχει ταυτόχρονα και ανάπτυξη. Τα μέτρα θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε αναπτυξιακή υστέρηση. Οικονομικά είναι προσφορότερη η λύση του δημοσιονομικού μας προβλήματος εάν δοθεί προτεραιότητα στην οικονομική ανάπτυξη και στη συνέχεια εφαρμοστεί ένα μελετημένο πρόγραμμα επίτευξης δημοσιονομικής ισορροπίας. Από κοινωνική πλευρά τώρα, τα μέτρα εφόσον αγγίζουν και τους μικρομεσαίους εισοδηματίες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν κοινωνική συνοχή. Οι μισθωτοί και γενικά οι μικρομεσαίοι επιτηδευματίες δεν μπορούν να συμφωνήσουν στη φορολόγησή τους για την αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων, γιατί θεωρούν ότι δεν ευθύνονται καθόλου για τη δημιουργία των σημερινών προβλημάτων. Δεν θέλουν να πληρώσουν για τις αμαρτίες άλλων. Και απαιτούν τον «λογαριασμό» να τον πληρώσουν όσοι ευθύνονται και όσοι απόλαυσαν. Γι’ αυτό το κοινωνικό ρίσκο είναι αυξημένο όταν η φορολογία παρουσιάζει έντονο βαθμό φορολογικής πίεσης. Βέβαια η φορολογική πίεση αφορά κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ αφήνει εκτός πεδίου βολής ορισμένα ελεύθερα επαγγέλματα τα οποία δεν εμφανίζονται καθόλου στα κιτάπια των ΔΟΥ. Με το σύστημα του κυνηγητού των αποδείξεων δεν μπορεί να επιτευχθεί ο περιορισμός ή η κατάργηση της φοροδιαφυγής. Έτσι όπως θεσμοθετείται το κυνηγητό των αποδείξεων ευνοεί περισσότερο την αύξηση της κατανάλωσης και λιγότερο τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Για παράδειγμα ο συνταξιούχος των 700 ευρώ μηνιαία που έχει να αντιμετωπίσει δαπάνες των ΔΕΚΟ αίφνης 200 ευρώ (τηλέφωνα, ηλεκτρισμό, θέρμανση, ύδρευση) πώς είναι δυνατόν να εμφανίζει αποδείξεις που να καλύπτουν το αφορολόγητο όριο; Θα πρέπει να καταναλώνει και την τελευταία του δεκάρα για να συγκεντρώσει αποδείξεις. Και δεν θα μπορεί ούτε καν με την αστική συγκοινωνία να κυκλοφορεί. Γιατί δεν θα υπάρχει η σχετική απόδειξη για τα εισιτήρια. Δηλαδή οδηγούμαστε σε σχιζοφρενικές καταστάσεις.
Από τα παραπάνω προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα: α) Η ελληνική οικονομία θα βοηθηθεί στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων της από την ΕΕ, όχι όμως στην προσπάθεια ανάπτυξης πνεύματος κοινοτικής αλληλεγγύης, αλλά εξ ανάγκης για να αποφευχθεί κρίση εις βάρος της ευρωζώνης και του ευρώ. β) Οι όροι με τους οποίους θα παρασχεθεί η κοινοτική βοήθεια είναι εξευτελιστικοί για την Ελλάδα και εξοντωτικοί για τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού. Πρωτοφανές! Θα μας βοηθήσουν με όρους Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μεταχείριση τριτοκοσμικής χώρας.