Κυβέρνηση εξ υφαρπαγής και τεχνικές εξαπάτησης Και η αντιπολίτευση;

Πρόκειται, εξηγούσε το δημοσίευμα της Πέμπτης, για κρυφό πρόσθετο φόρο που ροκανίζει το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ με τη σύνδεσή του με αποδείξεις αξίας ίσης με το 30% του εισοδήματος.

Αδιόρατη η απάτη στις κυβερνητικές ανακοινώσεις, θα ανακαλυφθεί κατά τη σύνταξη της φορολογικής δήλωσης, όταν ο εργαζόμενος ή συνταξιούχος μεσαίου εισοδήματος διαπιστώσει ότι του ήταν αδύνατο να συγκεντρώσει αποδείξεις για το 30% ενός ονομαστικού εισοδήματος το οποίο έχει εξ υπαρχής δραστικά ακρωτηριασθεί με τις μηνιαίες κρατήσεις για εφορία και ασφάλιση και για τις πάγιες δαπάνες σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, κινητό, ενοίκιο, δόσεις, βενζίνη, ασφάλεια και εισιτήρια κίνησης, που δεν συνυπολογίζονται στις αποδείξεις.

Δεν τα κατάφερε ο φορολογούμενος να τετραγωνίσει τον κύκλο; Θα τιμωρηθεί με επιπρόσθετο φόρο 10% του ποσού που δεν καλύπτουν οι αποδείξεις του.

Παραθυρόβιοι ψιττακοί του συστήματος διασπείρουν ηρεμιστικά καταπότια του τύπου «ναι μεν, αλλά». Αλλά, η κρίση… η ανάγκη να μάθουμε να ζητούμε αποδείξεις… η ανάγκη εξάλειψης της φοροδιαφυγής…

Κατά τη «λογική» των κυρίων τους, έτσι είναι. Δεν γίνεται αλλιώς. Κατά αναπόδραστο φυσικό νόμο, τα αφελή θύματα μιας εκλογικής εξαπάτησης, αλλά και το σύνολο των πολιτών, θα πρέπει να επωμισθούν -με όρους οικογενειακής στέρησης, ανέχειας, εξαθλίωσης και για απροσδιόριστο χρόνο- το άχθος του τεράστιου χρέους που επισώρευσε στη χώρα το Σύστημα της διαπλεκόμενης πολιτικοοικονομικής κλεπτοκρατίας, στην τραβεστί δημοκρατία «μας».

Δεν έχουν οι πολίτες επιλογή. Θα πρέπει -τους λέγεται- να συνεχίσουν να καταπίνουν αγόγγυστα τις εξακολουθητικές κυβερνητικές «παγίδες» (τύπου «αφορολόγητο») που προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους. Και να υποτάσσονται σε ποινές καταναγκαστικών έργων, όπως της φορολογικής αστυνόμευσης (συλλογή αποδείξεων), όσο κι αν αυτές αποτελούν αδιάντροπη παραδοχή ανικανότητας των κυβερνώντων να κυβερνήσουν τον γραφειοκρατικό λεβιάθαν που οι ίδιοι δημιούργησαν. Είναι -μας λένε- ανάγκη να επωμισθούν οι πολίτες και το τίμημα της λεηλασίας και τις δουλείες της εξουσίας.

Πρόκειται για την επιβεβαίωση των όσων επεσήμαινε η παρούσα στήλη στις 17 Ιανουαρίου, με τίτλο «Εκατό μέρες πορείας στην οδό της απώλειας»: Ότι «καίριο χαρακτηριστικό της νέας κυβέρνησης είναι ο συνεχής εμπαιγμός του πολίτη, η σταθερή αντιμετώπισή του -από τη θωρακισμένη περιωπή “της πρόσφατης λαϊκής εντολής” και των (ανυπόληπτων) δημοσκοπήσεων- ως υπηκόου χαμηλής νοημοσύνης, ως ελεγχόμενου υποζυγίου».

Ο Κ. Καραμανλής καταποντίσθηκε προ τετραμήνου κυρίως διότι ανήγγελλε πάγωμα μισθών και συντάξεων και δευτερευόντως για την αθέτηση υποσχέσεων και τη διολίσθηση στον διακομματικό οχετό των σκανδάλων. Ο σημερινός πρωθυπουργός απέσπασε την πλειοψηφία του 10% με αδίστακτα ψευδείς υποσχέσεις, ενώ είχε ενημερωθεί για την οικονομική πραγματικότητα. Δεσμεύθηκε ότι δεν θα έβαζε νέους φόρους, δεν θα αύξαινε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα ενίσχυε τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, θα έδινε ώθηση στην ανάπτυξη. «Λεφτά υπάρχουν», ήταν το μόνιμο ρεφρέν στο προεκλογικό του ρεπερτόριο.

Η εξουσία ήταν ο απροφάσιστος στόχος του, με τη «δομική αντιπολίτευση» από την επομένη των προηγουμένων εκλογών. Και η προεκλογική και συνεχιζόμενη πρακτική αποκαλύπτει την ακλόνητη προσήλωσή του στο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Και επικρατέστερο -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- μέσο επιλογής είναι η μεταμφίεση σχεδίων, νόμων και μέτρων -όπως και των υπουργείων, άλλωστε- με παραπειστικά ονόματα, ευφημιστικούς τίτλους και περιγραφές. Η μεθοδολογία του «υπουργείου της Αλήθειας», του αειμνήστου Τζορτζ Όργουελ.

Τελευταία προσθήκη στην τεχνική της διαβουκόλησης είναι η επίκληση αξιών παραδομένων στην καταφρόνηση, όπως «πατρίδα», «εθνικό χρέος», «προαιώνιες ελληνικές αρετές». Για να αφοπλισθεί η αντίδραση σε σχέδια, νόμους και μέτρα που στοχεύουν να καταφέρουν θανάσιμο πλήγμα σ’ αυτές ακριβώς τις αξίες.

Το είδαμε στο διάγγελμα για «συστράτευση» και αποδοχή της εξουθενωτικής επιδρομής κατά της μεσαίας τάξης, της εναπομένουσας έπαλξης των πατροπαράδοτων εθνικών αξιών, μετά την άλωση της αγροτικής τάξης, με τον εκμαυλισμό των κοινοτικών επιδοτήσεων και την παράδοσή της στην εκμετάλλευση των καρτέλ. Το ξαναβλέπουμε στην επιχείρηση παραπλάνησης για την επιβολή του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια. Ενός νομοσχεδίου συντεταγμένου, όπως αναφέρεται, από διαβόητους υπερασπιστές των ιερών και οσίων του έθνους, όπως οι κ. Αλιβιζάτος και Παπαδημητρίου, η κ. Δραγώνα και μέλη αρμόδιων ΜΚΟ, και παρουσιασθέντος στην εκτός ημερησίας διατάξεως συζήτηση από τον πρωθυπουργό, με πλήθος αναφορές στην «πατρίδα μας», στη «δύναμη του ελληνισμού ανά τους αιώνες», στη «σημασία, την υπερηφάνεια και τη μοναδικότητα του να είσαι Έλληνας» και «στις αξίες μας που φωτίζουν διαχρονικά όλον τον κόσμο»…

Αξίζει για ψυχολογική ανάλυση και μελέτη της τεχνικής της παραπλάνησης και του εμπαιγμού (οσοδήποτε χονδροειδή και εκτιθέμενη σε πικρόχολο σαρκασμό) η αναζήτηση αυτού του κειμένου, ανώνυμου δράστη, (www.opengovernment.gr), με το οποίο ο Γ. Παπανδρέου απέσπασε τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του άλλοτε πατριωτικού ΠΑΣΟΚ.

Σ’ ένα απίθανο αμάλγαμα κηρύγματος χριστιανικής αλληλεγγύης με φρασεολογία Λούθερ Κινγκ από διαβασμένο τουρίστα στην ελλαδική επικράτεια, με παραπομπές σε μεταναστευτικά κύματα (από την κάθοδο των Δωριέων έως τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας), με αναφορές στα θύματα της αδικίας και των φυσικών καταστροφών σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, μας κάλεσε, «αν αγαπάμε πράγματι την πατρίδα μας» να προσπαθήσουμε «με την ορθολογική ένταξη των μεταναστών, να μεγαλώσουμε τη δύναμή μας, να ενισχύσουμε την παρουσία του Ελληνισμού στην Ελλάδα και διεθνώς…»

«Είμαι σίγουρος», βεβαίωσε ο πρωθυπουργός, ότι για τους μετανάστες που θα ζητήσουν την ελληνική ιθαγένεια «θα είναι μια συνειδητή επιλογή να συνδέσουν την τύχη τους με το ελληνικό έθνος. Και να με θυμηθείτε, με την αυτοθυσία τους για την Ελλάδα, θα γράψουν και αυτοί ιστορία, για την οποία οι Έλληνες θα είμαστε υπερήφανοι».

Όσοι έχουν κάποιαν εξοικείωση με το κυρίαρχο στοιχείο του κόσμου στον οποίο αναφέρεται, γνωρίζουν ότι, στην ευμενέστερη εκδοχή, ο άνθρωπος ζει σε άλλους κόσμους. Και ονειροπολεί πολύ επικίνδυνα για τον τόπο που κυβερνά.

Βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου και ΜΚΟ είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στο σχέδιο που φρόντισε να αποκρύψει στην προεκλογική της εκστρατεία: την παραχώρηση ιθαγένειας σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών, εκ των οποίων έχουν ήδη νομιμοποιηθεί 700.000 σε τέσσερις δόσεις, από τους κ. Σκανδαλίδη και Παυλόπουλο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή, την εθνική ομοιογένεια, την πολιτισμική συνέχεια και συνέπεια και την εθνική άμυνα και ακεραιότητα μιας χώρας περιβαλλόμενης από επίβουλους γείτονες, ομόδοξους και εν πολλοίς ομοεθνείς των μεταναστών…

Η Ελλάδα επέζησε και άλλοτε της χρεοκοπίας. Υπό τον τρομοκρατικό θόρυβο της χρεοκοπίας προωθείται τώρα η θανάσιμη απειλή της προγραμματισμένης αποσύνθεσης, της άλωσης, της εξουθένωσης του Ελληνισμού. Ενώπιον της οποίας ποια τελικά είναι η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τη νέα της ηγεσία;

Η δέσμευση του αρχηγού της ότι θα καταργήσει τον επαπειλούμενο νόμο, όταν γίνει κυβέρνηση, δεν αποτελεί σοβαρή απάντηση. Το έγκλημα τότε θα έχει συντελεσθεί. Και αποτελεί ασύγγνωστη αδυναμία το γεγονός ότι η νέα ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενδίδει στον προβοκατόρικο σφετερισμό του λαϊκού αιτήματος για δημοψήφισμα, από τον ταχυδακτυλουργό του ΛΑΟΣ, αντικειμενικό συνεργό της κυβέρνησης στην επιχείρηση εθνικής αλλοτρίωσης.

Οι ασκήσεις εσωτερικής κομματικής ισορροπίας στις οποίες φαίνεται να αναλίσκεται ο κ. Σαμαράς, ο βαθμός που μπορεί να τον απασχολούν τα καμώματα της ελλαδικής εκδοχής της ουκρανής πριμαντόνας Γιούλια Τιμοσένκο, που αρνείται να καταπιεί το καθαρτικό της τελεσίδικης ήττας, αλλά κάνει περιοδείες και ονειρεύεται πορτοκαλιά επανάσταση, δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχει συλλάβει το νόημα του ιστορικού λαϊκού κινήματος των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που τον επέβαλαν στην ηγεσία. Οι φροντίδες και οι προφυλάξεις του να αποφύγει το «στίγμα» του εθνικιστή, του ακραίου, του λαϊκιστή ή του δεξιού ενεργούν αφοπλιστικά, παραλυτικά. Και απογοητεύουν και αποστρατεύουν.

Τον Αντώνη Σαμαρά τον επέβαλε στην ηγεσία ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας ένα λαϊκό κίνημα κατά της εσωτερικής κατοχής από το φαύλο καθεστώς της πολιτικοοικονομικής φεουδαρχίας, ένοχο και φυγόδικο για την εθνική παρακμή και σήψη. Και η επιβολή του εξέφρασε τη μαχητική αξίωση της συμμετοχής των πολιτών στη διαμόρφωση των κρίσιμων αποφάσεων για τη μοίρα του λαού και του έθνους.

Επρόκειτο για κίνημα σε αναζήτηση ηγέτη-φορέα αυτών των διεκδικήσεων, ηγέτη για την παλινόρθωση της δημοκρατίας και την εθνική ανόρθωση. Κίνημα που αντιπροσώπευε δύναμη και που παρείχε την άνεση να αγνοήσει μικρότητες και φθαρμένα υλικά. Έτσι κι αλλιώς αυτή η παράταξη πρέπει να ξαναχτιστεί σ’ ένα σφριγηλό ευρύ μέτωπο εθνικής σωτηρίας.

Το ακλόνητο άλλοθι -λόγω πολιτικής εξορίας- για τα συντελεσθέντα ανοσιουργήματα, η πολεμική που αντιμετώπισε από το Σύστημα, το παράστημα, ο λόγος, η παιδεία και οι καταβολές του τον ανέδειξαν ως τον διαθέσιμο εν δυνάμει ηγέτη-φορέα αυτού του λαϊκού αιτήματος. Είναι βέβαια βαρύ το φορτίο των προσδοκιών και των ελπίδων που επωμίσθηκε. Και συντριπτικές οι συνθήκες της ιστορικής συγκυρίας. Αλλά η αρχή άνδρα δείκνυσι. Και οι καιροί ου μενετοί. Εδώ κρίνεται η εθνική επιβίωση. Η μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντίθετη με τα σχέδια αλλοτρίωσης. Δικαιούται τον λόγο. Με δημοψήφισμα.