Αλλιώς θέλει τον πρωθυπουργό του, κύριε Παπανδρέου, ο ελληνικός λαός

Το να το λέει ο πρωθυπουργός για τη χώρα του είναι κάτι παραπάνω από τραγικό ολίσθημα. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν το είπε –και είναι η δεύτερη φορά– για να φοβίσει τον ελληνικό λαό και να μην αντιδράσει στα σκληρά μέτρα. Αλίμονο αν η εθνική κυριαρχία γίνεται αντικείμενο πολιτικών μεθοδεύσεων.
Κύριε Παπανδρέου, ορκιστήκατε, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας, με εντολή του λαού, στην επιταγή του Συντάγματος «να είστε πιστός στην Πατρίδα». Είναι δυνατόν σήμερα να λέτε, να ομολογείτε ότι παραβιάσατε τον όρκο που δώσατε, ότι επί των ημερών σας η Ελλάδα έχασε κομμάτι της κυριαρχίας της;
Όταν σας ακολουθεί μια οικογενειακή ιστορία, που όταν βρέθηκε η χώρα μπροστά σε έξωθεν απειλές, δεν δίστασε να πετάξει το γάντι, χωρίς να υπολογίζει συνέπειες…
Αν ανοίξουν οι Τούρκοι την πόρτα του φρενοκομείου, θα μπούμε κι εμείς, είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964 και ο Ανδρέας το «Μολών λαβέ» και έφθασε ένα βήμα πριν από τη σύγκρουση τον Μάρτιο του ʼ87, που αποφεύχθηκε όταν πήραν το μήνυμα και οι πέραν του Ατλαντικού ότι το εννοεί.
Και τώρα δεχόμαστε, υποκύπτουμε στους συνεταίρους μας και στους κερδοσκόπους; Και δεν χρησιμοποιείτε τα «όπλα» που έχει η Ελλάδα, στέλνοντας το μήνυμα ότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές… Ίσως και καλύτερες. Όπως η Κίνα και η Ρωσία. Αυτό δεν κάνει η Τουρκία, κ. Παπανδρέου, που την έχετε σε μεγάλη υπόληψη; Κόντρα στο κατεστημένο δεν πήγε και ο παππούς και ο πατέρας σας;
Ο ελληνικός λαός σʼ αυτές τις κρίσιμες ώρες χρειάζεται στήριγμα, εμψύχωση, όραμα. Κι όχι φοβικά σύνδρομα για να μπει στο καβούκι του. Και δυστυχώς, κύριε πρωθυπουργέ, δεν το δώσατε. Αντί να μιλήσετε για απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας, περίμενε να πείτε ότι δεν παζαρεύουμε τίποτε, δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή. Και να καλέσετε τον λαό ακόμη και να προσφέρει τις οικονομίες του, τα χρυσαφικά του για την πατρίδα. Δίδοντάς του την υπόσχεση ότι θα ματώσουμε αλλά θα κερδίσουμε και ΑΥΤΗΝ τη μάχη.
Έτσι θέλουν τον πρωθυπουργό τους οι Έλληνες, κύριε Παπανδρέου.