Τι «ξέχασε» ο Αρχιεπίσκοπος
Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ανάληψη του αρχιεπισκοπικού θώκου της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον Ιερώνυμο. Οι προσδοκίες του ποιμνίου και των ιεραρχών που τον ψήφισαν ήταν μεγάλες. Και δυστυχώς μέχρι σήμερα δείχνουν να διαψεύδονται. Όλοι περίμεναν τον «ταπεινό» Αρχιεπίσκοπο του «κοινωνικού έργου» και του παρεμβατικού (έστω και πιο περιορισμένου σε σχέση με τον προκάτοχό του) λόγου. Αντί αυτών, μέχρι σήμερα γνωρίσαμε τον Προκαθήμενο των ελάχιστων έργων και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Ας μην μπούμε στη λογική των στενών πια (και καλά αμειβομένων) συνεργατών του (που τύγχαναν κάποτε υβριστές του προκατόχου του) να κάνουμε συγκρίσεις με τον Μακαριστό Χριστόδουλο, του τύπου «αυτός δεν κυκλοφορεί με πολυτελές αυτοκίνητο, δεν θέλει αστυνομικούς δίπλα του, θέλει να μοιράσει στους φτωχούς ό,τι έχει συσσωρεύσει η Εκκλησία τόσες δεκαετίες». Γιατί όσα έλεγαν τα βλέπουν τώρα δίπλα τους: Ένα πολυτελές αυτοκίνητο, μια ισάριθμη αστυνομική φρουρά να τον συνοδεύει και έναν κυβερνητικό εναγκαλισμό άνευ προηγουμένου. Και πάνω απ’ όλα, η Ιεραρχία διαπιστώνει πια το πέπλο της απόλυτης σιωπής που σκεπάζει τα πάντα στην Εκκλησία, την έλλειψη συνοδικότητας (που είχε γίνει «ποίημα» επί των ημερών του Χριστόδουλου στα χείλη του Ζακύνθου) και της παραχώρησης όλων των αρμοδιοτήτων σε μια «παρέα» λαϊκών και κληρικών που διαγκωνίζονται ποιος θα πάρει μεγαλύτερο μερτικό στην εξουσία που αρνείται να διαχειριστεί ο Αρχιεπίσκοπος. Σε αυτά τα δύο χρόνια, λέγουν πολλοί, ο ρόλος της Συνόδου είναι να «επικυρώνει» τις αποφάσεις της «παρέας», τα οικονομικά της Εκκλησίας τα διαχειρίζονται κατά το δοκούν «γυρολόγοι της τραπεζικής», όπως τους αποκαλούν σκωπτικά, ενώ πέριξ της Αρχιεπισκοπής και της Συνόδου καιροφυλακτούν συγγενείς, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, κληρικοί, φίλοι και γνωστοί μήπως και τύχει να απολαύσουν και οι ίδιοι μερικά ψήγματα εξουσίας και τα «οφέλη» που τους αναλογούν… Και το ένα καλό που το διαφημίζουν με «διαρροές» (γιατί μπορεί τα δελτία Τύπου να τα περιόρισαν, αλλά αύξησαν τις διαρροές σε φιλικά ΜΜΕ), τα συσσίτια για τους άστεγους, αντί να το μεγεθύνουν, να επιδιώκουν να το «φορτώσουν» στις πλάτες του Δήμου Αθηναίων.
Δεν θα θυμίσουμε κάτι που δεν γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά αυτά που ο ίδιος είχε υποσχεθεί στον ενθρονιστήριο λόγο του. «Η Εκκλησία έχει καθήκον να διατυπώνει τον λόγο της για να εκφράσει την αγωνία της, όταν αισθάνεται ότι η έκπτωση των αρχών και των αξιών υποθηκεύει το μέλλον του λαού του Θεού και απαξιώνει τα ουσιώδη του βίου του» έλεγε. Επιχειρήθηκε η κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, οι ομόφυλοι τέλεσαν τον πρώτο τους γάμο, το σύμφωνο συμβίωσης προωθήθηκε και πολύ σύντομα θα παρέχεται η ελληνική ιθαγένεια στους μετανάστες, αδιακρίτως και χωρίς προϋποθέσεις. Και η Εκκλησία για ακόμη μια φορά απούσα, άφωνη μακριά από όσα μπορούν να την κάνουν δυσάρεστη στους πολιτικούς. «Πρώτο σημείο, που κατέκαιε πάντοτε και συνεχίζει να κατακαίει την καρδιά μου, είναι η μέριμνα για τα νιάτα του τόπου μας» τόνισε πριν από δύο χρόνια ο Ιερώνυμος. Όμως η μέριμνα για τη νεολαία περιορίστηκε μόνο στις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Όταν οι συνεργάτες του απέλυαν, προφανώς εν γνώσει του, δεκάδες νέους υπαλλήλους ρίχνοντάς τους στην ανεργία ακόμη και γυναίκες που βρίσκονταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, ο Αρχιεπίσκοπος τήρησε στάση σιωπής. Και όταν αυτοί αντικαταστάθηκαν από «δικά τους παιδιά» που λαμβάνουν τους τριπλάσιους μισθούς και πάλι σιωπή… Νέα έργα, παρά τα όσα είχαν λεχθεί, ακόμη βρίσκονται στο στάδιο της μελέτης. Και οι δομές που κληρονόμησε βρίσκονται είτε στάσιμες είτε διαρκώς συρρικνώνονται. «Απευθύνω», είχε πει στους κληρικούς, «θερμή παράκληση και ικεσία: Σταθείτε στο πλευρό μου. Υιοθετήστε τις αγωνίες μου. Αφουγκραστείτε τις προσδοκίες του λαού μας. Συμμεριστείτε τις κοινές μας ευθύνες…
Εγώ υπόσχομαι να σταθώ κοντά σας…». Κι όμως οι επισκέψεις του σε Ενορίες είναι πια ελάχιστες, όλα τα διαχειρίζονται ο Ιωαννίνων, ο Ζακύνθου και μια χούφτα λαϊκών «ημέτερων». Και ακόμη περισσότερο, συγκεκριμένοι κληρικοί του (αν δεν χειροδικούν) επιδίδονται σε μια άμετρη επίδειξη αλαζονείας «πανεπιστημιακού… επιπέδου», αφού είναι βέβαιοι ότι ποτέ δεν θα τους επιπλήξει ο «Πρώτος».
Όλα αυτά ξέχασε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τα τελευταία δύο χρόνια. Γι’ αυτό και κάποιοι ήδη λένε ειρωνικά ότι αν δεν αλλάξει σύντομα τακτική θα μείνει στην Ιστορία ως ο «Προκαθήμενος της σιωπής και των Μνημονίων συνεργασίας». Τα παραπάνω δεν είναι λόγια δικά μας, Μακαριώτατε, είναι σκέψεις που εκφράζονται γύρω σας, χαμηλοφώνως μεν, αλλά από πολλά χείλη.