ΠΟΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;
Προκρίνεται μια λογική για τον χειρισμό της κρίσης που αντιμετωπίζει τα κράτη ως εξαρτήματα ενός μηχανισμού. Το πρόβλημα είναι πως ο μηχανισμός γεννήθηκε από τα κράτη, άρα και από τα ίδια μπορεί να καταργηθεί. Παραδόξως, ο μηχανισμός που απέκτησε συν τω χρόνω δική του οντότητα και αυτονομία (και αυτά δημιουργήματα των κρατών που τον δημιούργησαν) δεν λαμβάνει υπόψη την καταγωγή και τον ρόλο του: Στην πραγματικότητα δεν λαμβάνει υπόψη του τις ίδιες τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειδή στην πορεία των πραγμάτων αυτός κατέστη ισχυρότερος των χωρών, αφού φρόντισε να συνδεθεί με συμφέροντα υπερεθνικά και χωρίς κρατική ταυτότητα.
Σήμερα, η Ελλάδα υφίσταται έναν διασυρμό από τον μηχανισμό αυτόν και έχει γίνει αντιληπτό στον καθένα πως οι διάφορες προφορικές στηρίξεις του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του από στελέχη της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και πολιτικά στελέχη άλλων κυβερνήσεων από χώρες-μέλη υπάρχουν για να δικαιολογούν την αθλιότητα που περιγράψαμε.
Ένας απρόσωπος μηχανισμός, κατευθυνόμενος από το άνευ ταυτότητας διεθνές κεφάλαιο και το ασύδοτο τραπεζικό σύστημα, επιβάλλει όρους επιβίωσης και οικονομικής πολιτικής στις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς η ίδια να είναι σε θέση να αντιδράσει και να επιλέξει τις δικές της πολιτικές λύσεις. Είναι δε τόση η ισχυροποίηση του μηχανισμού αυτού, ώστε η ΕΕ έχει αναγκαστεί ως Οργανισμός να εκπροσωπείται σʼ αυτόν (τυπικά τον εκπροσωπεί, ουσιαστικά όμως έχει εκπροσώπους της στην ηγεσία του, εκπροσώπους που υποδύονται τους επικεφαλής, όπως ο πρόεδρος Μπαρόζο, οι Επίτροποι Αλμούνια και Ρεν κ.ά.) από υψηλόβαθμα στελέχη κυβερνήσεων προκειμένου να νομιμοποιούνται οι αποφάσεις του μηχανισμού και να περνούν ομαλά στους λαούς των χωρών-μελών.
Το τραγικό σχήμα που προέκυψε ως αποτέλεσμα αλλεπάλληλων υποχωρήσεων των Ευρωπαίων σε επώνυμα και μη οικονομικά συμφέροντα διοικεί σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που έχει απολέσει οριστικά την ταυτότητα, τον ρόλο και τις προοπτικές που του έδωσαν οι ιδρυτές του και οι συνεχιστές του ευρωπαϊκού οράματος. Όχι μόνο δεν πείθει κανέναν αλλά καθίσταται όλο και πιο αντιπαθές σε όλο και περισσότερο κόσμο, ανεξαρτήτως χώρας καταγωγής και διαμονής. Μαζί με αυτό καθίστανται αντιπαθείς και οι πολιτικές ηγεσίες που το δημιούργησαν και το στηρίζουν (ίσως επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει, ας πρόσεχαν!), μια και θεωρούνται ευθέως υπεύθυνες για όσα συμβαίνουν.
Οι πολίτες της κάθε χώρας ψήφισαν συγκεκριμένους ανθρώπους για να τους κυβερνούν, και αυτούς χρεώνουν με λάθη και παραλείψεις, όπως και σε αυτούς πιστώνουν τα θετικά. Δεν ξέρουν (και δεν διάλεξαν) κανένα τραπεζικό σύστημα, επιτόκια spread, κερδοσκόπους, σκοτεινά συμφέροντα και όλο τον συρφετό που αποδεικνύεται ότι ελέγχει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με έκπληξη και αγανάκτηση παρακολουθούν τον διασυρμό χωρών ολόκληρων από ανώνυμα συμφέροντα, μαζί την αδυναμία των πολιτικών ηγεσιών να κάνουν κάτι πειστικό και σημαντικό ως απάντηση στην επιχείρηση άλωσης και κατάργησης της πολιτικής.
Αν η κρίση είναι πολύπλευρη, βαθιά και επικίνδυνη, ακόμα πιο βαθύ και επικίνδυνο είναι το πηγάδι που ανοίγει από αυτά τα συμφέροντα. Πριν από τους λαούς, πριν από τους πολίτες, πρώτες μέσα θα πέσουν οι κυβερνήσεις, που θα βλέπουν τον ρόλο και τη χρησιμότητά τους συνεχώς μειούμενες. Και τότε θα είναι αργά για να κάνουν κάτι. Ίσως βέβαια να είναι ήδη αργά, αλλά δεν χάνουν τίποτα να δοκιμάσουν… Ή μήπως χάνουν;