Παρακμή, καρέκλες και ίντριγκα
Δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα τα τεκταινόμενα σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση δεν ενδιαφέρουν και την κοινωνία. Από μια άποψη όμως είναι άξια λόγου γιατί δείχνουν πώς μπορεί να φτάσει στην παρακμή ένας πολιτικός φορέας που έστω και θεωρητικά θα μπορούσε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική.
Πράγματι είναι απίστευτα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΝ.
Ενώ ο κόσμος καίγεται από τα προβλήματα και την οικονομική κρίση, ο Τσίπρας πάει τον ΣΥΝ σε… συνέδριο. Όχι για αναζήτηση κάποιας στρατηγικής ή διατύπωση εναλλακτικού σχεδίου, αλλά για μια νέα αναμέτρηση των τάσεων. Δηλαδή των μηχανισμών μικροεξουσίας που θα αλληλοσφαγιασθούν για μία ακόμα φορά. Όχι για ιδέες ή πολιτικές προτάσεις. Αλλά για την κατανομή ή αναδιανομή νέων ρόλων και θώκων. Όλα για τις καρέκλες λοιπόν που είναι και το πραγματικό διακύβευμα. Και ενώ όλα τα είχε η Μαριορή… να σου και μια νέα «τάση». Αυτή του Αλέξη, το πρόπλασμα της οποίας ήδη παρουσιάστηκε. Φαίνεται ότι στην Κουμουνδούρου όσο λιγοστεύουν οι καρέκλες τόσο πληθαίνουν οι μηχανισμοί. Οι πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις ή διαφοροποιήσεις μπαίνουν στο περιθώριο και δίνουν τη θέση τους σε μια άλλη «ιδεολογία».
Την ιδεολογία της καρέκλας. Πρόκειται για εξελίξεις που τραυματίζουν τους ανιδιοτελείς αγωνιστές της Αριστεράς. Εξελίξεις που αποτελούν ταυτόχρονα και τον ορισμό της πολιτικής παρακμής. Την ίδια στιγμή ο Αλαβάνος προετοιμάζει το έδαφος για νέο φορέα, προαναγγέλλοντας χωριστές συγκεντρώσεις στο Σπόρτινγκ και στο ΣΕΦ. Οραματίζεται κάτι σαν μια «νέα ΕΔΑ», όπως έχει πει, που θα στήσει με κάποια στελέχη του ΣΥΝ και μερικές ομαδούλες με μηδενική επιρροή στην κοινωνία, όπως ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΠΑΣΑ, «Κόκκινο» κ.λπ. Το διακύβευμα εδώ είναι να αποκτήσουν περισσότερες καρέκλες από τον ΣΥΝ στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά τα «ωραία» και τα «επαναστατικά» απασχολούν σε καθημερινή βάση τα περισσότερα στελέχη σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ. Μια διαρκής, αδιάκοπη ίντριγκα για κατανομή των ρόλων.
Όμως δεν ήταν μοιραίο να φτάσει σε αυτό το χάλι η «ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά». Αυτή η παρακμή δεν ήταν τυχαία. Αυτή η ιλαροτραγωδία είναι αποτέλεσμα της θεωρητικής ακινησίας, της ιδεολογικής αγκύλωσης, της εμμονής ή αντιγραφής υποκατάστατων ιδεολογιών του παρελθόντος, που τελικά τη στέρησαν από κάθε προοπτική.
Και χωρίς προοπτική σιγά σιγά έρχεται η υποχώρηση αξιών, όπως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η πάλη για τα πιο ευγενή ιδανικά. Δημιουργείται συνεπώς το πρόσφορο έδαφος για επικράτηση του ατομισμού. Το εφαλτήριο δηλαδή της «ιδεολογίας της καρέκλας».
Μάκης Κοψίδης
Ανένταχτος