ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Αυτοί το ξέρουν καλά το μάθημα, γι’ αυτό και το εφαρμόζουν επιμελέστατα και κατά γράμμα: «Κανιβαλισμός ενωμένος, ποτέ νικημένος».

Θα το επιτύχουν πέρα για πέρα και θα το εισπράξουν, ανάλογα βέβαια με τις βουλιμικές προτιμήσεις του καθενός. Και αφού ξεκοκαλίσουν και το τελευταίο μεδούλι από το ύστατο κοκαλάκι και μη έχοντας τι άλλο να φάνε, θα αναρωτηθούν «και τώρα τι κάνουμε, αδέλφια κανίβαλοι;» και μη υπάρχοντος άλλου εδέσματος θα φαγωθούν και μεταξύ τους, περίπου σαν προϊστορικοί κανιβαλόσαυροι. Για να ηρεμήσει επιτέλους και ο κόσμος, αν του μέλλει ποτέ να ησυχάσει, πράγμα μάλλον αμφίβολο επειδή, όπως είναι γνωστό, το αυγό του φιδιού δεν πεθαίνει ποτέ και δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά νέα φίδια γεννά.

Και για να θυμηθούμε εδώ και ολίγον από τον πάντα επίκαιρο Καβάφη, αντί «να περιμένουμε βαρβάρους στην αγορά συναθροισμένοι», ίσως αυτοί οι κανίβαλοι να είναι μια λύση, αν όχι η καλύτερη, αλλά ποιος μας είπε ότι οι λύσεις είναι πάντα αυτές που επιθυμούμε και όχι αυτές που μας επιβάλλουν οι «μετρ» του ανθρωποφαγικού «μενού»; Γιατί έτσι τουλάχιστον θα έχουμε φαγωθεί και χλιδάτα με σερβίτσια Βοημίας σε κάποιο σαλέ του Γκστάαντ ή σε καμιά κρουαζιέρα στον Άγιο Μαυρίκιο, γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι κανίβαλοι διότι και «σελεμπριταράδες» στο θέμα της καλοπέρασης είναι πρώτοι. Και μάλιστα δεν θα χρειαστεί και ιδιαίτερος κόπος για να στρωθεί το κανιβαλικό φαγοπότι, μια και υπάρχει για πανίσχυρο όπλο του η τηλεόραση, δηλαδή το πιο γρήγορο και αποτελεσματικό μαχαιροπίρουνο, η οποία δεν παραλείπει να αφιερώνει κάθε μέρα τη μεγαλύτερη διάρκεια των πρωινών χαζοπρογραμμάτων σε οδηγούς μαγειρικής. Έτσι που να μπορείτε να μαγειρέψετε ένα γιουβέτσι στο σπίτι, με την ίδια ευκολία που μπορείτε να φάτε και τον διπλανό σας επειδή σας μπήκε στη μύτη.

Και επειδή έγινε λόγος, μου άρεσε και ένας δημοσιογράφος, μετέχων σε κουτσομπολίστικη εκπομπή του περασμένου Σαββάτου, που κατηγόρησε την παρέα του για τις κανιβαλικές της διαθέσεις με αφορμή το διαζύγιο γνωστής ξανθής χαχανίζουσας τηλεπαρουσιάστριας, αλλά που τελικά σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής «έφαγε» τον περίδρομο ο… αντι-κανιβαλιστής και πάντα στο όνομα της ελεύθερης τηλεοπτικής ενημέρωσης!

Δεν ήταν βέβαια ποτέ καλύτερες οι ανθρώπινες σχέσεις, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις ήταν και πολύ χειρότερες, φτάνει να θυμηθούμε και τον Μεσαίωνα με τους κανιβαλισμούς της Ιεράς Εξέτασης, τα ολοκαυτώματα του Άουσβιτς, την εξαφάνιση της Χιροσίμα και τότε θα πρέπει να μιλήσουμε για μια «διαφορετικότητα» και συγχωρέστε μου τη λέξη, αλλά την ψώνισα κι αυτήν από την «εκπαιδευτική» τηλεόραση. Και αυτή λοιπόν η «διαφορετικότητα» οφείλεται όχι γιατί ο κόσμος έγινε καλύτερος, αλλά επειδή κάποτε μαθαίναμε λιγότερα από τα κανιβαλικά μας κατορθώματα. Και όταν λέμε «λιγότερα» εννοούμε πιο περιορισμένα, πιο ελεγχόμενα και πιο πολύ πετσοκομμένα από τα όσα υπήρχαν τότε μέσα ενημέρωσης και αυτά στο ελάχιστο από τις πραγματικές τους διαστάσεις. Όπως π.χ. την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, τη γνωρίσαμε σαν ένα τεράστιο και μεγαλοπρεπέστατο μανιτάρι σαν ταινία του Σεσίλ ντε Μιλ ή και σαν «τούρτα» των μουσικών ταινιών της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγερ, χωρίς να είδαμε τότε και το τι έκρυβε από κάτω. Και το μόνο που μάθαμε ήταν το ότι εκείνο το μοιραίο αεροπλάνο το είχαν ονομάσει «Ενόλα Γκέι», με το όνομα δηλαδή της μητέρας του πιλότου που πάτησε το κουμπί -και πάντα τρυφεροί και στοργικοί οι Αμερικανοί!

Από τη στιγμή όμως που όλα έρχονται στο φως, έστω τα όσα -και να μην είμαστε πλεονέκτες, δεν θα μας δείξουν πια και τον κώλο τους- η δημοσιοποίησή τους δεν βλάπτει τα μεγάλα και υψηλά συμφέροντα, ο κανιβαλισμός έγινε περισσότερο ορατός και μάλιστα με «επιθυμητή τη γονική συναίνεση», έτσι είναι… «για να μαθαίνουν τα παιδιά, να ξέρουν αύριο τι τους περιμένει». Έτσι και η ενημέρωση έγινε πιο ανταγωνιστική, γιατί αλλιώς «δεν πουλάει». Λογική η εξέλιξη, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη και τα στομάχια γίνονται πιο απαιτητικά. Αλλά και το ακόμα χειρότερο: Ο πρωταθλητισμός για το ποιο κανάλι θα μας τα παρουσιάσει περισσότερο φορτισμένα και ποιο θα δημιουργήσει το μεγαλύτερο πανικό. Να μου το θυμηθείτε, πολύ σύντομα θα δούμε τον Γιώργο Αυτιά να μας ενημερώνει για τα νέα φορολογικά μέτρα με τα μαλλιά σηκωμένα με λακ κάγκελο και τον Γιώργο Παπαδάκη να βγαίνει κρατώντας ένα κουτί Λεξοτανίλ για να μας προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ακούσουμε. Και όλα αυτά για να κερδίσουν κάποιους περισσότερους πόντους στην αναξιόπιστη μέτρηση της τηλεθέασης (καλά, εδώ πέφτει χοντρό γέλιο) για να κερδίσουν δύο ή τρία περισσότερα διαφημιστικά σποτ.

Με άλλα λόγια, «κανίβαλοι εναντίον κανίβαλων» και στη δική μας επιλογή μένει μονάχα το ποιο καζάνι θα προτιμήσουμε να μας βράσουν για να πιουν τη σούπα από το ζουμί μας…

«ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ,
ΚΥΡΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ;»

Όσες φορές είδα στις τηλεοπτικές της εμφανίσεις τη νεόδμητη υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Κατερίνα Μπατζελή («ΥΠΑΓΑΝΑ» θα πρέπει να την αποκαλούμε;) με το μόνιμα παγερό και ανυποχώρητο ύφος, πιθανόν γιατί δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό από τις αυστηρές οδηγίες των μεγάλων κοινοτικών αφεντικών, περίμενα κάπου εκεί να διακρίνω έστω και μια υποψία χαμόγελου, βρε αδερφέ, ζητούσα πολλά; Ένα «κάποιο» χαμόγελο, περίπου σαν εκείνο το «μη χαμόγελο» της Φρανσουάζ Σαγκάν περασμένων δεκαετιών, αλλά πού να το ξέρει, αφού τότε θα ήταν ακόμα στα «υπ’ όψιν» των πατρικών της σπερματοζωάριων.

Τίποτα από χαμόγελα λοιπόν. Ψύχρα εφ’ όλης της ύλης, στις συναντήσεις της με την ξεσηκωμένη αγροτιά. Αγέλαστη, βλοσυρή, χωρίς καμιά διάθεση συνεργασίας, χωρίς επικοινωνιακή ματιά, χωρίς λίγο νερό στο κρασί της και χωρίς την αφοπλιστική αυταρέσκεια που συνήθως κερδίζει κάποιους πόντους σε μια σκληρή αντιπαράθεση. Και που αυτή η γενική ψύχρα, όπου τα «δεν» και τα «όχι» ήταν η αρχή της κάθε απάντησης, όπως και η απουσία της κάθε προσέγγισης, να ήταν αυτή και η αιτία για τη μακροβιότερη ως τώρα κινητοποίηση των τρακτέρ σε μια αγροτιά αποφασισμένη για όλα.

Και το χειρότερο, όπως το δανείζομαι από σχόλιο της Όλγας Μπακομάρου στην «Ελευθεροτυπία» ότι «πολλοί από αυτούς μοιάζουν με τραμπούκους που απειλούν και εκβιάζουν» και ότι «ο τρόπος που την αντιμετωπίζουν έχει να κάνει με σεξιστές» και ένα λεπτό, να σταθούμε εδώ, δηλαδή σύμφωνα με τα λεγόμενα της κ. Μπατζελή, χωρίς να θέλω να πω ότι η κ. υπουργός στερείται σεξιστικού ενδιαφέροντος, ξεκίνησαν τα 100 και 200 τρακτέρ από κάθε αγρό και ραχούλα με σκοπό να κάνουν σεξ μαζί της;

Σιγά, ρε παιδιά, να μην τρελαθούμε, ούτε για την Αντζελίνα Μπαν-τζολί να επρόκειτο… Και ακόμα ότι όλα αυτά που έχουν νεκρώσει τη χώρα είναι «συνονθύλευμα χωρίς επαρκή νομιμοποίηση και αχταρμάς που αγγίζει τα όρια του αναρχοσοσιαλισμού». Δηλαδή και πάλι, εκτός από τον «υπαρκτό» και τον «ανύπαρκτο», έχουμε και τον «χλομό σοσιαλισμό» ή και τον «σοσιαλισμό των ΜΑΤ» για την πάταξη του «ανορχούμενου»; Κοίτα να δεις γηρασκόμενοι, τι μαθαίνουμε…

Και όλα αυτά, στη συνέντευξη που είχε μαζί της την περασμένη Κυριακή ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, χωρίς να καταφέρει στην προσπάθεια να σχηματίσει μια συμπαθητική και προσεγγίσιμη εικόνα της. Και το πιο τραγικό μάλιστα ήταν όταν εντελώς άστοχα τη ρώτησε κάποια στιγμή «είσαστε κομματόσκυλο, κυρία υπουργός;», χωρίς να πάρει ούτε απάντηση ούτε και γάβγισμα.

Διάβολε! Δεν κάνουν τέτοια ερώτηση σε υπουργό ΥΠΑΓΑΝΑ, έστω και αν παραπέμπει σε Λάσση ή και σε σκυλί Δαλματίας και όχι βέβαια σε Ροντβάιλερ!

Κάποια στιγμή ακούστηκε και η λέξη «αυτονόητο», αλλά δεν θυμάμαι τι αφορούσε. Βάλτε την εσείς όπου νομίζετε.

Κύριε Παπανδρέου, κύριε Παπανδρέου, απ’ το τρένο… απ’ το τρένο!

Αντίθετα, λίγο μετά, στην ίδια εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, είδαμε και μια συνέντευξή του με την υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη, περισσότερο γνωστή για την ώρα για τα αρβυλάκια της και το εκδρομικό της ντύσιμο ακόμα και σε επίσημες εμφανίσεις, παρά για το όνομά της και δεν θα σταματήσω στις υποσχέσεις για τους οικολογικούς σχεδιασμούς της που μακάρι να τους επιτύχει. Θα σταθώ όμως σε μια άλλη απάντησή της, όταν ο δημοσιογράφος τη ρώτησε για το γιο της και που πολύ περήφανα και κοφτά του απάντησε «είμαι ανύπαντρη μητέρα»!

Δεν ζούμε στις προηγούμενες φαλλοκρατικές εποχές. Αυτό είναι γεγονός, έστω και αν ακόμα υπάρχουν περιπτώσεις που το γυναικείο στοιχείο είναι υποβαθμισμένο, αλλά που αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για να ορθώνουν ανάστημα πιο γενναίο και περήφανο από το αντίθετο φύλο. Και δεν ήταν «μαγκιά» η απάντησή της, σαν εκείνες τις ανόητες «μαγκιές» που διαφήμιζαν κάποτε τα προεκλογικά σποτάκια του κ. Λαλιώτη, ούτε και εκείνο το φαλλοκρατικό «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω» είναι τίποτα παραπάνω από τραγουδάκι για ώρες γλεντιού και επίδειξη δεξιοτεχνικής ζεμπεκιάς. Ήταν μια πολύ όμορφη «μαγκιά» η απάντηση της κυρίας υπουργού και κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν στάση ζωής, δίνοντας έτσι μια εικόνα των γυναικών που στέκονται άξιες μανάδες παίζοντας το διπλό ρόλο του συνήθως απόντος άντρα που «θα πει και μια κουβέντα παραπάνω»…

Κύριε Παπανδρέου, κύριε Παπανδρέου, επάνω στο τρένο… επάνω στο τρένο… για την κυρία Μπιρμπίλη λέω.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Την επόμενη Κυριακή μερικές σκηνές από το έργο «Ο αθέατος κόσμος του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού», που, αν και τελευταία μασκαραλίδικη Κυριακή, θα το «παίξουμε»… χωρίς μάσκες.

Μεταξύ των περιεχομένων: Ποια είναι τα «αλαλάζοντα κύμβαλα» του ΔΣ και ποια είναι τα «γκόλντεν μπόις» με το όνομά τους και το επίθετό τους, καθώς και το «Αλ τσαντίρι… επιχορηγονιούζ» σε αʼ μετάδοση. Και επί του «ΠΑΡΟΝΤΟΣ» περιμένετε στο ακουστικό σας.

Γ. Λ.