Αυτό «το τίποτε που υπήρξαμε»
Διότι τώρα προέχει «η σωτηρία της χώρας» και εν ταυτώ η αναζήτηση επιβιωτικών λύσεων εκ μέρους της αλαφιασμένης κοινωνίας. Ωστόσο, η απάντηση στο ερώτημα είναι κρίσιμη. Και απαραίτητη. Όχι για λόγους ιστορικούς, αλλά για την αποφυγή ολέθριων επιλογών στο μέλλον. Επιλογών που στράγγιξαν τη χώρα και την κατάντησαν κουρέλι, επαίτη και ικέτη στις θύρες των ισχυρών και των αγορών.
Η εύκολη, λαϊκιστική απάντηση –κατασκευασμένη από τους κυβερνώντες και διεκπεραιωμένη αποτελεσματικά από τα πρόθυμα ΜΜΕ– είναι η γνωστή: Για όλα ευθύνεται η πενταετία Καραμανλή, που μεγέθυνε το έλλειμμα, εκτόξευσε το χρέος, ξέχασε τις «μεταρρυθμίσεις», επιβάρυνε με προσλήψεις ημετέρων τον υπερτροφικό μηχανισμό του κράτους και εξέθεσε τη χώρα με τα ψεύτικα στοιχεία της στατιστικής.
Θα ήταν ανόητο –και καταδικασμένο από την οικτρή πραγματικότητα– να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν αληθεύουν τα προεκτεθέντα. Όμως εξίσου ανόητο και ψευδές προκύπτει και το καταδικαστικό απόλυτον για την πενταετία Καραμανλή: όσοι το κατασκεύασαν και το επικαλούνται, λειτουργούν ιδιοτελώς. Πρώτον, για να αποκρύψουν το γεγονός ότι τα δύο κομμάτια που κυβερνούν εκ περιτροπής τη χώρα, ασκούν ακριβώς την ίδια πολιτική και πάσχουν από την ίδια διαχειριστική αμβλυωπία. Και δεύτερον, διότι θέλουν πάση θυσία να αθωώσουν την άθλια και στυγερή «εποχή Σημίτη», αφού είναι οι ίδιοι που την αποθέωναν ως δεινοί προπαγανδιστές και –εξ αντικειμένου– θλιβεροί ιμάντες ψευδών και ψευδαισθήσεων…
Ας πάμε, λοιπόν, λίγο πίσω: ποια Ελλάδα παρέδωσε ο Σημίτης στον Καραμανλή; Ήταν η «ισχυρή Ελλάδα» που είχε εντυπωσιάσει τους Ευρωπαίους; Μήπως η λαμπερή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και η σοβαρή χώρα που κατείχε περίοπτη θέση μεταξύ των ανεπτυγμένων της Ευρώπης και η οποία είχε διευθετήσει προς όφελός της τα εθνικά θέματα; Ας αφήσουμε στην άκρη τις πομφόλυγες για επιτυχίες στα «εθνικά θέματα»: μονάχα εκκρεμότητες, γκρίζες ζώνες, ζεϊμπέκικα και το εφιαλτικό Σχέδιο Ανάν άφησε πίσω της η πολιτική Σημίτη / Παπανδρέου. Και ας έλθουμε στο πεδίο της οικονομίας: η τραγική πενταετία Καραμανλή συνέχισε την πολιτική Σημίτη σε όλα τα πεδία (με εξαίρεση την εξωτερική πολιτική). Δίχως κανένα σχέδιο για την παραγωγική δομή της χώρας, ακολούθησε την οδό του δανεισμού, προσπαθώντας με λογιστικά τερτίπια να εμφανίζει καλό πρόσωπο στην Ένωση. Ακριβώς ό,τι έκανε και η «δημιουργική λογιστική» του Σημίτη, η οποία –όπως έχουν γράψει οι «Financial Times»– μας έβαλε με ψέματα και αλχημείες στην ΟΝΕ… Λένε οι προπαγανδιστές του Σημιτισμού ότι επί Καραμανλή έπεσε ο ρυθμός ανάπτυξης και η χώρα άρχισε την κατωφερική της πορεία. Μισές αλήθειες, ολοκληρωμένα ψεύδη: ο υψηλός ρυθμός ανάπτυξης επί «εκσυγχρονισμού» οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στα «μεγάλα έργα» που επιβλήθηκαν λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, τους οποίους ούτε ήθελε ο ολίγιστος Σημίτης ούτε διαχειρίστηκε σωστά… Φυσιολογικά, λοιπόν, μειώθηκε ο ρυθμός ανάπτυξης, μια και ούτε η επταετία Σημίτη διέθετε ή είχε θέσει σε λειτουργία κάποιο Σχέδιο Ανάπτυξης, ούτε ο Καραμανλής είχε επεξεργαστεί κάτι τέτοιο. Η χώρα βάδιζε τυφλή και άπορη στο άγνωστο, εκποιώντας τα τιμαλφή της με χυδαίες και οδυνηρές ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες άρχισε ο Μητσοτάκης και συνέχισαν εκθύμως οι επόμενοι….
Σήμερα γίνεται λόγος για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε όλα τα πεδία, διότι η κρατική μηχανή είναι παράλυτη και το κράτος, με απηρχαιωμένες δομές, διεφθαρμένο και σπάταλο, ζει στον Μεσαίωνα. Έτσι είναι. Αλλά προβάλλει απαιτητικά το ερώτημα: Τα παθογενή εμφανίστηκαν ξαφνικά επί Καραμανλή, ο οποίος παρέλαβε ένα κράτος – μοντέλο και το κατάντησε παράγκα του Καραγκιόζη: Η προφανής απάντηση δεν βολεύει τους καθεστωτικούς προπαγανδιστές του Σημιτισμού, διότι η παραδοχή ότι το κράτος έπασχε και πάσχει δεκαετίες τώρα, θα συντρίψει τον μύθο του «εκσυγχρονισμού» και θα αποκαλύψει τις ανοησίες με τις οποίες προσπαθούν να στηρίξουν τον ολίγιστο και ξεχασμένο Σημίτη…
Όμως τα ψέματα δεν μακροημερεύουν. Κάποτε ξεπροβάλλει γυμνό αυτό το «τίποτε που υπήρξαμε». Έτσι άρχισαν σιγά σιγά να ομολογούν την αλήθεια ακόμη και άνθρωποι που είχαν υπηρετήσει με πάθος τον «εκσυγχρονισμό». Συγκεκριμένα:
– Ο Δημήτρης Μητρόπουλος έγραψε προχθές στα «Νέα» (4/2/2010): «Φταίει η Ευρώπη για το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε; Ή μήπως ότι ζήσαμε μια χαμένη δεκαετία, όπου διαδοχικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν τις παρεμβάσεις που θα έκαναν την Ελλάδα ανταγωνιστική;»… Έτσι: καθαρά, ευθέως και απομυθοποιητικά. Ούτε «ισχυρή Ελλάδα» ούτε άλλα παραμύθια. «Χαμένη δεκαετία», «διαδοχικές κυβερνήσεις» και Ελλάδα μη ανταγωνιστική… Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε εσχάτως το «Βήμα» θυμίζοντας τα παθογενή δεκαετιών, καθώς και ο Αντώνης Καρακούσης, από την ίδια εφημερίδα…
Μια πιο προσεκτική ανάγνωση των πεπραγμένων της επταετίας Σημίτη θα αποκάλυπτε πολύ περισσότερα. Που δεν αφορούν μονάχα στη διαφθορά και στην αποθέωση της διαπλοκής, αλλά σε φαινόμενα και καταστάσεις που ευδοκίμησαν τότε και στάθηκαν καταστροφικά για την πορεία του τόπου. Ενδεικτικά:
– Η ψευδαίσθηση για την οικονομία ώθησε την κοινωνία στον εύκολο δανεισμό. Οι διαβεβαιώσεις ότι η εισδοχή στην ΟΝΕ συνιστά δίχτυ ασφαλείας και προστασίας, συνέτειναν στη διαμόρφωση παραπλανητικής εικόνας. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα…
– Το χρηματιστήριο εγκλώβισε στον μύθο του σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία, υπό τις ιαχές και την ώθηση των τότε κυβερνώντων. Έτσι, δημιουργήθηκε η εντύπωση της ευκολίας στην επιβίωση και τον πλουτισμό και ταυτόχρονα απαξιώθηκε πλήρως η έννοια της εργασίας. Τα αποτελέσματα φάνηκαν λίγο αργότερα. Και ήταν οδυνηρά…
– Τα ψεύδη περί ισχυρής Ελλάδος και η εικόνα της τεχνητής και πρόσκαιρης ευμάρειας οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση ήταν σοβαρή και αξιόπιστη και στις υπόλοιπες επιλογές της. Και έτσι, ελάχιστες –ή τέλος πάντων μικρότερες του αναμενόμενου– υπήρξαν οι αντιδράσεις για ολέθριες επιλογές στα εθνικά θέματα…
Είναι σαφές ότι η αναδίφηση του παρελθόντος δεν λύνει το σημερινό δυσεπίλυτο πρόβλημα της χώρας. Ωστόσο, δύναται να μην επιτρέψει παρόμοιες επιλογές προσώπων, κομμάτων και πολιτικής στο μέλλον. Και προπάντων, παρόμοιες ψευδαισθήσεις…