Έλλειψη μέριμνας και περίσσευμα αλαζονείας
Το «Δόγμα Πάγκαλου» διατυπώθηκε στη διάρκεια της εσωκομματικής διεργασίας προς ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα, όταν ως «εισοδιστής» εμφανίσθηκε στους τότε κύκλους του «Τρίτου Πόλου» (Άννα Διαμαντοπούλου, Μ. Χρυσοχοΐδης, Πέτρος Ευθυμίου κ.ά.) και η παρουσία του συνέτεινε στην αυτοδιάλυση του «Πόλου» προς όφελος της νυν ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ…
Πάντως, το «Δόγμα Πάγκαλου» τυγχάνει γενικής εφαρμογής στο πολιτικό σύστημα της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ.
Θεωρητικώς βεβαίως το «Δόγμα» αυτό αποτέλεσε αντικείμενο επιστημονικής κοινωνιολογικής επεξεργασίας ήδη από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα εκ μέρους του ρηξικέλευθου αναλυτή των κοινωνικών φαινομένων Ευάγγελου Λεμπέση («Η θέσις των… (μώλυων) εις την κοινωνίαν»)!
Παρατηρείται επί τη ευκαιρία ότι στην προ της 4ης Οκτωβρίου 2009 νεοδημοκρατική διοίκηση, μάλλον οι «αποφίσκοντες» στιγμάτισαν τους τότε κυβερνητικούς κύκλους…
Η «θεωρία Λεμπέση», ως γνωστόν, έτυχε και μελωδικής προσαρμογής την όγδοη δεκαετία του απελθόντος αιώνος από τον Διονύσιο Σαββόπουλο, τον νεομελωδό («…Μέχρι τα ουράνια σώματα, με πομπούς και με κεραίες, φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες…»).
Ο Θ. Πάγκαλος, ως συντονιστής του κυβερνητικού έργου, με την ευκαιρία των αγροτικών κινητοποιήσεων και την εκ μέρους της αρμοδίας υπουργού διαχείριση του προβλήματος, θα διαπίστωσε το έλλειμμα στην ιδιότητα του «προοράν», εκ μέρους της κ. Μπατζελή. Και το κυριότερο: Ότι η αρχή του «Διαίρει και βασίλευε» της αμαρτωλής Γηραιάς Αλβιώνος, πρώτον, προϋποθέτει το ελληνικό λαϊκό θυμώδες («… Καλά τα μακρυμάνικα, αλλά είναι για τους παπάδες…»), αλλά και την παρουσία στην πολιτική πράξη της διπλής επιταγής: «Να λατρεύεις τη θεωρία (διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής αγροτικής οικονομίας), να υπηρετείς όμως και το καθημερινό…».
Η κ. Μπατζελή ναι μεν, κατά την περιθωριακή θητεία της στην ευρωϋπαλληλία, εώρακε «καπνόν αναθρώσκοντα» στις Βρυξέλλες και τον ιταλό υπεύθυνο να επιλέγει την αυτοχειρία εκ του πέμπτου ορόφου του ευρωμεγάρου, όμως, η τακτική της απόστασης από τους πολλούς, εν προκειμένω τις εκατοντάδες χιλιάδες των ελλήνων αγροτών, προσκαίρως αναδεικνύει την απόλυτη μοναξιά ως την πιο πολύτιμη διέξοδο, αλλά ταυτοχρόνως επιτάσσει από τους διαχειριστές της εξουσίας να μην οχυρώνονται όπισθεν αυτής της απόστασης από τους πολλούς και να παύουν να επιτελούν το χρέος τους έναντί των.
Η διαχείριση πολιτικής εξουσίας επιτάσσει ο διαχειριστής, εν προκειμένω η κ. Μπατζελή, «να θυσιάσει τον εαυτό της και την αλαζονική αποχή από τις κοινωνικές αντιδράσεις και να πλησιάσει τις εξεγερμένες κοινωνικές ομάδες (αγρότες)…»
Αξίωμα της Πολιτικής –με Π κεφαλαίο– δεν είναι η άγονη ηρωική πόζα αλλά ενίοτε η αυτοθυσία…
Το περίεργο στην περίπτωση των ημερών (αποφραγμός εθνικών οδικών αρτηριών, γεωργικά μηχανήματα, μαύρες σημαίες, «κοινωνικοί αυτοματισμοί» κ.λπ.) δεν συνάδουν προς σοσιαλδημοκρατικές διακηρύξεις της εξουσίας.
Στο «Εγκόλπιο του καλού σοσιαλδημοκράτη», ο θεμελιωτής του σύγχρονου κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας –κορυφαίο στέλεχος του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας– Ανιούριν Μπέβαν, διακηρύσει:
• «… Αν ο πολιτισμός δεν συμβαδίζει στην πόλη και το χωριό, τότε θα κουτσαθεί από το ένα του πόδι…».
Ίσως στην περίπτωση η κ. Μπατζελή και ο εποπτεύων αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος, να αντιτάξουν το πασίγνωστο «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…» και κατʼ ακολουθίαν τα εξ Εσπερίας διδάγματα δεν ενέχουν θέση στο «Παίγνιον της παρεούλας» και τη «Θεωρία του κηπουρού», που διακρίνει το ελληνικό σύστημα εξουσίας…
Τα δείγματα «ασέλγειας ύφους», που δειλά έκαναν την εμφάνισή τους στην αρχή της νεο-Πασοκικής Εξουσίας, οσημέραι καθίστανται κανόνας, υπό τον «πλάγιο ήχο» της Νεοδημοκρατικής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Αριστερά, κομμουνιστική και αναθεωρητική, εξ ανάγκης ή μη, θα κινηθεί στον ιστορικό δρόμο της, που διακεκριμένοι και φωτισμένοι διανοητές τον προσδιόρισαν:
• «Να μάχεται διαρκώς και αδιαλείπτως υπέρ των αδικουμένων και ως εκ τούτου να αναδεικνύεται αδιαμφισβητήτως στον Ηθικό παράγοντα της κοινωνίας…».