VRE, POS BATIRISSAME!

Πρόκειται για τον τρόπο της απόλυτης καθημερινής διαλεκτικής, έτσι δηλαδή όπως μιλάμε πίνοντας τον καφέ μας ή όταν παίζουμε τάβλι. Αφήνοντας κατά μέρος εκείνο το πολυφορεμένο «για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους» που το συνηθίζει ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος, όπως και τον ξύλινο διάλογο που είχαν οι παλιότεροι του ακόμα βαθύτερου ΠΑΣΟΚ και δανείζομαι για παράδειγμα τον κ. Τσοχατζόπουλο. Τώρα λοιπόν θα λέμε και τα ονόματα με το επίθετό τους, όπως το εφαρμόζει ήδη ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, λέγοντας μια και έξω «το ταμείον είναι μείον» ή και χρησιμοποιώντας τα λατινογραφημένα, τα «γκρίκλις», νεοελληνικά όπως «APO LEFTA IMASTE HESTA KAI ASTA» σύμφωνα με την ηλεκτρονική μας επικοινωνία, χωρίς την ανάγκη να βγαίνει κάθε φορά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να μας εξηγήσει τα ανεξήγητα, με αποτέλεσμα να γινόμαστε ακόμα περισσότερο κουβάρι και να μην καταλαβαίνουμε πώς η κατάσταση έγινε τόσο ακατάστατη και βρεθήκαμε ξαφνικά «ORFANI STOUS PENTE DROMOUS» σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες της Μάρθας Βούρτση, που, όπως και να το κάνεις, ήταν πολύ προτιμότερες από κάποιες πρόσφατες εμετικές κωμωδίες του νεόκτιστου ελληνικού κινηματογράφου, που εδώ είσαι και εδώ είμαι, κουμπάρε, επάνω που πάει να ξαναπάρει τα επάνω του ο φουκαράς, θα του ρίξουν μια φάπα και θα ξαναβρεθεί στο πουθενά. Και το λέω επειδή οι κωμωδίες που φτιάξαμε πριν από 30 και 40 και 50 χρόνια και κάτω από απερίγραπτα δύσκολες συνθήκες και που παίζονται και ξαναπαίζονται στην τηλεόραση, πάνω απ’ όλα δεν ήταν χυδαίες.

Τι λέγαμε; Για την οικονομική μας κατηφόρα στα όρια της πιο μαύρης χρεοκοπίας, για να μη φεύγουμε και από το θέμα. Ευτυχώς που ο Γιώργος Αυτιάς, ως πάντα άριστα πληροφορημένος, μας έδωσε προ ημερών μια ενδιαφέρουσα κατατοπιστική πληροφορία, λέγοντας ότι η αφορμή της οικονομικής απελπιστικής μας κατάστασης δεν είναι οι ρεμούλες των σεσημασμένων «γκόλντεν μπόις», αλλά η πληθώρα των επιδομάτων που υπάρχουν για τους δημόσιους υπαλλήλους. Όπως π.χ. το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, το επίδομα ταχείας αποπεράτωσης δημόσιων εγγράφων, το επίδομα επικόλλησης χαρτοσήμων και, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, στα μυστικά κονδύλια του κάθε υπουργού δεν αποκλείεται να υπάρχουν και επιδόματα εντερικής διευκόλυνσης, επιδόματα αποφυγής ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, επιδόματα συγκρατημένων ονειρώξεων σε ώρα υπηρεσίας, καθώς και επιδόματα στήριξης ιδιαίτερων γραμματέων που υπήρξαν και αφορμές δραματικών εκμπαλκονορίψεων όπως του κ. Ζαχόπουλου, για του οποίου η θεαματική εκτίναξη παραμένει ακόμα σε θολό τοπίο.

Έτσι λοιπόν με ένα «δεν υπάρχει σάλιο» του κ. Λοβέρδου, με ένα σαφέστερο «κάτω τα χέρια από τις συντάξεις των αξιωματικών» του Πενταγωνάρχη κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και με ένα ακόμα πιο σαφέστατο «εγώ δεν κάνω μερεμέτια, για ποιον με περάσατε; Για κανέναν υδραυλικό της γειτονιάς σας;» του κ. Παπανδρέου, με κουβέντες ντόμπρες και σταράτες, θα μπορούμε, βρε αδερφέ, να συνεννογιόμαστε στα «τσακ μπαμ» και «τέρμα». Γιατί με όλα εκείνα της προηγούμενης ΠΑΣΟΚικής διαλέκτου του δάσκαλου Ανδρέα, με τις «αναδομήσεις», τους «αιθεροβάμονες», τις «μέες κούλπες», τους «μη πόλεμους», τους «ετεροχρονισμούς», «τις συντεταγμένες παραμέτρους» και με τα όσα άλλα κουφά, έπρεπε ύστερα από κάθε «διαβούλευση» να τρέχουμε σε γλωσσολόγους και χαρτορίχτρες, στην ανάγκη μέχρι και στον κ. Μπαμπινιώτη να τον αγγαρέψουμε να μας ξανακάτσει στα θρανία για να καταλάβουμε τι ακούγαμε και πού πατούσαμε. Ενώ τώρα, χαράς Ευαγγέλια, με όλα ετούτα τα ξεκάθαρα και από κοντά και τα μπασταρδεμένα «ευρωελληνικά» του ίντερνετ, ειδικά για τους λατινογράμματους και τους λατινοαναγνώστες, θα μαθαίνουμε από πρώτο χέρι και από υπεύθυνες πηγές το ποια μαύρη μέρα μας ξημερώνει ή και με ένα αντίστοιχο «δυστυχώς επτωχεύσαμε» του Χαρίλαου Τρικούπη, πολύ σύντομα θα διαβάσουμε με την «γκρίκλις» ορολογία ότι «PIASAME PATO» και ως συμπέρασμα ότι:

«ALI POU TO EXEI I COUTRA MAS NA KATEVAZEI PSIRES»!

Και όταν μιλάμε για «PSIRES» εννοούμε αυτές που θα πάρουν από τις διεκδικήσεις τους οι αγρότες για να ξαναπαρκάρουν τα τρακτέρ τους στα χωράφια τους, μέχρι την επόμενη κινητοποίησή τους…

ΑΜΕΤΡΟ ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ!

Τον είχε αποκαλέσει σε ένα σκίτσο του «Επι-μίκη» ο Μποστ (τον ξαναθυμηθήκαμε τον Μποστ και θα τον ξαναθυμηθούμε, όπως πολλοί αναγνώστες το ζήτησαν, με πρώτη ευκαιρία και σε επόμενες Κυριακές), τότε στα χρόνια της συνεργασίας του με τον Θεοδωράκη, όταν πριν από 5 δεκαετίες (βρε, για πότε πέρασαν!) είχαν ανεβάσει την «Όμορφη πόλη» στο θέατρο «Παρκ» με τη Σμάρω Στεφανίδου «Μαμά Ελλάδα» και τον Γιάννη Μαλούχο μοναδικό Πειναλέοντα. Ενώ λίγα μέτρα πιο κάτω η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι έδινε τη δική της μάχη, χωρίς να χρησιμοποιεί «πουτσοχάμπερα» (το γράφω έτσι ακριβώς όπως το αναφέρει στο πρόγραμμά του θέατρο της οδού Πειραιώς) παίζοντας σημερινή «επιθεώρηση» για να γαργαλίσουν τις μασχάλες ανυποψίαστων θεατών.

Για τον Μίκη όμως ο λόγος, που μετά από 30 και 40 και 50 χρόνια από τότε, μπορώ με κάθε δικαίωμα, εκτός από «Επι-μίκη» να τον λέω και «Υπερ-μίκη», όπως τον διαβάζω ακούραστο σε ολοσέλιδες συνεντεύξεις και όπως τον βλέπω σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις να λέει όπως πάντα αδίστακτα τη γνώμη του, φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα, με όλη τη γνώση για να θωρακίσει την άποψή του, νεανικό, ακατάβλητο και ασυμβίβαστο παρά το ογδοντάρισμά του, ίδιος όπως τότε, ίδιος όπως πάντα.

Όπως σ’ εκείνες τις πρώτες συναυλίες του στο «Κεντρικό» της πλατείας Κολοκοτρώνη να μας ξαφνιάζει με τις δικές του πρωτόγνωρες μελωδίες, ίδιος πρωτοστάτης στις πορείες των Λαμπράκηδων, ίδιος να γράφει τραγούδια φυλακισμένος στη Ζάτουνα, ίδιος στην Κούβα, το ίδιο ψύχραιμος στους έξαλλους μεταπολιτευτικούς ενθουσιασμούς μας για να μας θυμίζει πάντα τον Ωρωπό.

Και το ίδιο να ανοίγει τις χερούκλες του για να διευθύνει την ορχήστρα και μαζί να αγκαλιάζει ολάκερη τη Ρωμιοσύνη.

Να ‘σαι καλά, Μίκη, φωνή της ψυχής μας και ψυχή της φωνής μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

***

E, KAI;

Πριν από 11 μήνες, στο «ΠΑΡΟΝ» της 8ης Μαρτίου, είχα σημειώσει την αδικαιολόγητη απουσία δύο έγκριτων δημοσιογράφων από την τακτική παρουσία τους στις εφημερίδες με τις οποίες δημοσίευαν τις συνήθως μαχητικές και ουσιώδεις συνεργασίες τους, γι’ αυτό και είχαν κερδίσει ένα φανατικό αναγνωστικό κοινό. Δημοσιεύω όμως, πρώτα, μέρος από εκείνο το δικό μου σημείωμα:
«Το ξέρω πως δεν πρόκειται να στενοχωρηθούν, άλλωστε πόσο μετράει ένας αναγνώστης λιγότερος στον αυτοκαταστροφικό μαραθώνιο πρωταθλητισμού του κυριακάτικου κατακλυσμού των εφημερίδων και που από το σύνολό τους που αγοράζω, κόβονται δύο.
Πρώτο και καλύτερο το ”ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”, με αφορμή τις 5 κυριακάτικες εκδόσεις του, από τις οποίες απουσιάζουν τα άρθρα του Σπύρου Κομίνη, που, όπως και το ”ΠΑΡΟΝ” επισήμανε την περασμένη Κυριακή, φαίνεται ότι το περιεχόμενό τους ενοχλούσαν κάποιους ”βολεμένους”.
Και αντί το ”ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”, ως ”σκανδαλομάχο” να κυνηγήσει τα παρασκήνια των ”βολεμένων”, έκοψε για λόγους που οι ”πρωτοθεματοφύλακες” γνωρίζουν, ποιον; Τον καταγγέλλοντα συντάκτη που κοντά στα άλλα είναι και ο μόνος που εδώ και τρία χρόνια, με τα άρθρα του, είχε προβλέψει το ”κραχ” και τη σημερινή τραγική εικόνα της Διεθνούς Οικονομίας και στη συνέχεια με το ”έτσι θέλω” τον απέλυσε και που μόνο στο ”ΠΑΡΟΝ” δημοσιεύθηκε ότι η υπόθεση του Σπύρου Κομίνη έφθασε στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ και περιμένω τα αποτελέσματα.
Και η δεύτερη που κόβεται από την ταπεινή μου συνδρομή είναι η “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” που την περασμένη Κυριακή απουσίαζε από τα “Πολιτιστικά” το “ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ” του Βασίλη Αγγελικόπουλου, η πιο ελεύθερη και καταλυτική φωνή του ειδικού χώρου της κυριακάτικης έκδοσής της. Τον κατά τα άλλα άγνωστό μου κ. Αγγελικόπουλο αναζήτησα μέσω πληροφοριακού 11 μηδέν τάδε και τον βρήκα. Μου εξήγησε ότι τον απέλυσαν, γι’ αυτό και απουσίαζε από τη γνώριμη γωνία του. Τον ρώτησα αν η απόλυσή του έγινε για να μην καταστραφεί οικονομικά ο κ. Αλαφούζος και μου εξήγησε ότι η απόλυσή του οφείλεται σε λόγους εσωτερικής καταδίωξής του. Όμως τα ”εσωτερικά” μπορούν να είναι εσωτερικά, χωρίς να στερούν τους αναγνώστες από μια σωστή και ασυμβίβαστη φωνή που αντιπροσωπεύει και τις δικές τους απόψεις».
Πάμε τώρα στο αποτέλεσμα. Ύστερα από λίγες Κυριακές ο κ. Αγγελικόπουλος ξαναγύρισε στη γνώριμη γωνία του των «Πολιτιστικών» της «Κυριακάτικης Καθημερινής» και αυτή τη φορά μάλιστα μαχητικότερος και θίγοντας περισσότερο «έξω από τα δόντια» τα πλείστα όσα αποτελούν τα στραβοπατήματα της κοινωνικοπολιτικής μας δραστηριότητας και χαίρομαι ιδιαίτερα για την επάνοδό του, χωρίς βέβαια να έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι το αγοραστικό μου «εμπάργκο» βοήθησε για να συγκινηθεί η ευαισθησία της ηγεσίας της «Καθημερινής», την οποία ξανάρχισα να αγοράζω.
Αντίθετα με τους εκδότες του «ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ» που παραμείνανε κρατώντας την αμετακίνητη σκληρή τους στάση για τον Σπύρο Κομίνη που παραμένει άνεργος εδώ και ένα χρόνο επειδή έχει το ελάττωμα να βλέπει τα πράματα όχι στην επιφάνειά τους, που βολεύει συμφέροντα και εξυπηρετεί καταστάσεις, αλλά ερευνώντας πιο μέσα, που επειδή είναι αποκαλυπτική δεν είναι συνήθως και ευχάριστη.
Το άρθρο του Σπύρου Κομίνη που κόπηκε, δηλαδή που λογοκρίθηκε σε εποχή απόλυτης ελευθεροτυπίας και που σαν συνέπεια είχε ΝΑ ΔΕΙ ΠΟΡΤΑ από την ομάδα των μόνιμων αρθρογράφων του «ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ» είχε για τίτλο «ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΣΤΑΛΙΝ (…ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ)» και 12 μήνες πριν προβλέπει τη σταδιακή πτώση της δημοτικότητας του Ομπάμα. Το άρθρο αυτό το έχω στα χέρια μου, από το οποίο και αντιγράφω μόνο την τελευταία του παράγραφο:
«Έκαψαν το 40% του παγκόσμιου πλούτου. Αν οι ανεγκέφαλοι της Ουάσιγκτον πριν διαλέξουν τον Ομπάμα, βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Γάζα με λίγα δισεκατομμύρια δολάρια απ’ αυτά που «έκαψαν» με τις μαλακισμένες οικονομικές τους θεωρίες, δεν θα τρέχαμε όλοι σήμερα. Και η εκστρατεία γοητείας του Ομπάμα ανά τον κόσμο θα είχε καλύτερα αποτελέσματα αν ξεκίναγε με ένα θεαματικό κόψιμο στις δαπάνες για επιθέσεις σε ξένες χώρες. Τότε ίσως πιστεύαμε ότι το Πεντάγωνο είναι πράγματι υπουργείο Άμυνας και όχι υπουργείο Επίθεσης».
Πάμε τώρα και στο άλλο αποτέλεσμα, δημοσιευμένο στο «ΠΑΡΟΝ» της περασμένης Κυριακής: Το Πειθαρχικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών με απόφασή του καταδίκασε τους εκδότες του «ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ» που είναι και δημοσιογράφοι, δηλαδή τους κ. Θέμο Αναστασιάδη και Τάσο Καραμήτσο, σε ενός έτους διαγραφή τους από την Ένωση με αφορμή την άσκηση λογοκρισίας…
Ε, και;
Γ.Λ.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Την περασμένη Κυριακή και ύστερα από 11 μηνών εμπάργκο αγόρασα ξανά το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» για να διαβάσω την είδηση της διαγραφής τους και φυσικά για την… ταμπακέρα ούτε λόγος!