Τριβές στο τρίγωνο Μαξίμου – Βουλή – Ιπποκράτους

«Από την οικονομία θα κριθούν τα πάντα, το πώς θα τα πάει η κυβέρνηση, αλλά και τα πρόσωπα, που για τον Παπανδρέου παίζουν σημαντικό ρόλο».
Οι περισσότεροι υπουργοί τις όποιες καθυστερήσεις τούς χρεώνουν οι βουλευτές τις ρίχνουν στους υψηλότερα ιστάμενους της κυβέρνησης, στους δύο άμεσους συνεργάτες του πρωθυπουργού τον Χάρη Παμπούκη και τον Θόδωρο Πάγκαλο.
Στο Μέγαρο Μαξίμου καθημερινά δεν σταματούν να κτυπούν τα τηλέφωνα, κινητοποιώντας τα στελέχη του πρωθυπουργικού γραφείου με μικρούς ή μεγάλους συναγερμούς, όταν προκαλούνται εμπλοκές στη Βουλή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ή διαφωνίες υπουργών. Τότε οι συνεργάτες του Παπανδρέου βρίσκονται επί ποδός. Τρέχουν να σβήσουν τις φωτιές που βάζει ο καθένας που αδυνατεί να λύσει το πρόβλημά του, και μπορεί να είναι από το πιο απλό μέχρι το πιο περίπλοκο. Όλα όμως έχουν κοινό παρανομαστή, την αδυναμία συνεννόησης.
Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση της Άννας Διαμαντοπούλου και του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, με την κόντρα τους στο θέμα της εγκληματικότητας, το ίδιο με την ασυνεννοησία μεταξύ του Παπακωνσταντίνου και της Κατσέλη στην οικονομία όπως και ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο για τα ασφαλιστικά των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων, το ίδιο στις αγροτικές κινητοποιήσεις, με την Κατερίνα Μπατζελή και εκείνους τους υπουργούς που, όπως ο Θ. Πάγκαλος, την άδειαζαν.
Το κλίμα της απίστευτης ασυνεννοησίας και δυσλειτουργίας στο πρωθυπουργικό γραφείο μετακυλίεται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στη Βουλή και στα γραφεία εκείνων που έχουν την ευθύνη χειρισμού των βουλευτών. Λαμβάνοντας πάντως οι βουλευτές υπόψη τα προβλήματα στην οικονομία, δεν πιέζουν για μια πιο κοινωνική πολιτική, αλλά μόνο να «στρώσει» το σύστημα στο κράτος, από το οποίο βέβαια απουσιάζουν δεκάδες ΠΑΣΟΚοι που έμειναν εκτός. Μόνιμη επωδός των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ είναι ότι η κυβέρνηση δεν βαδίζει με γρήγορους ρυθμούς. Δεν έχει αλλάξει ακόμη διοικήσεις οργανισμών, γραμματείες δεν έχουν καλυφθεί, με συνέπεια παντού να παρατηρούνται ολιγωρίες, δυσλειτουργίες, κακοί χειρισμοί, αναποτελεσματικότητα, την οποία τελικά χρεώνεται η κυβέρνηση συνολικά.
Η αγωνία των βουλευτών και των στελεχών εκφράζεται με λίγες λέξεις: ίσως, πρέπει, θα δούμε. Δηλαδή ίσως πάει καλά η οικονομία, πρέπει να προχωρήσουμε με εντονότερους ρυθμούς, πρέπει να δούμε τι θα γίνει με το φορολογικό νομοσχέδιο που καθυστερεί στην ολότητά του να κατατεθεί, με την εισοδηματική πολιτική που δεν είναι βέβαιοι τι θα γίνει, με όλα αυτά εντέλει που τους θέτουν οι πολίτες και οι ψηφοφόροι τους στους οποίους δεν μπορούν πλέον να απαντήσουν με σιγουριά. Ο πρωθυπουργός, δεν έχει καταφέρει ακόμη να βάλει σε μια «ρότα» το καράβι. Οι συνεχείς διαφωνίες των στελεχών, η μια πολιτική πάνω στην άλλη χωρίς να εξειδικεύεται, η αγωνία των πολιτών για τα εισοδήματά τους, και οι πιέσεις των Βρυξελλών έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κλίμα στην κοινωνία, με ορατό τον κίνδυνο κοινωνικής εξέγερσης, που όλοι ομολογούν ότι αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, δεν θα αποφευχθεί. Η ανοχή του κόσμου των πρώτων ημερών έχει εξανεμιστεί πλήρως σήμερα. Εκείνοι που γνωρίζουν καλά το πώς λειτουργεί ο Παπανδρέου φοβούνται ότι το σημερνό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κυβέρνηση θα συνεχιστεί. «Δεν φτάνει μόνο η πρόθεση του πρωθυπουργού για να οδηγήσει σε καλύτερη μοίρα τη χώρα, πρέπει να το αποδείξει με τους χειρισμούς του και σήμερα ό,τι και να γίνεται δεν αξιοποιείται ούτε από την κυβέρνηση, γιατί υπερισχύουν τα αρνητικά φαινόμενα, ούτε πολύ περισσότερο από το κόμμα, που δεν υποστηρίζει έντονα και έμπρακτα την κυβέρνηση, καθώς ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν
άφαντος».
Ως προς το τελευταίο, αρκετά είναι τα στελέχη που επιρρίπτουν ευθύνες στον Σ. Ξυνίδη, για τον οποίο λένε ότι δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τη θέση που του εμπιστεύθηκε ο πρωθυπουργός. Αναλώνεται σε ανούσιες συνεντεύξεις δεξιά και αριστερά, δεν γνωρίζει πώς λειτουργούν τα στελέχη του κομματικού μηχανισμού και αυτό φάνηκε από τον τρόπο που δεν κατάφερε να «μαζέψει» τους πράσινους αγρότες από τα μπλόκα. Επομένως, υποστηρίζουν, το κόμμα έχει αδρανήσει, ενώ θα έπρεπε να ήταν ένα βήμα μπροστά από την κυβέρνηση, με πολιτικές τις οποίες θα πρότεινε για την έξοδο από τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτοί που «σώζουν την παράσταση» είναι λίγοι και μεμονωμένοι σε επίπεδο υπουργών. Είναι εκείνοι που αποφεύγουν να προκαλέσουν τριβές στο κυβερνητικό στρατόπεδο και επιλέγουν τρόπους για να περάσουν την πολιτική τους στο προσκήνιο χωρίς να δημιουργήσουν ενδοκυβερνητικές κόντρες, εκείνοι που διαθέτουν πλήρη συνείδηση του τι θα πει ΠΑΣΟΚ και συνεχώς προσπαθούν να συνενώσουν απόψεις και να δημιουργήσουν συνοχή μεταξύ μελών της κυβέρνησης που διαφωνούν.
Επίσης εκείνοι που θέλουν τους βουλευτές, όχι άβουλα όντα, αλλά με προτάσεις και απόψεις που δεν φοβούνται να τις διατυπώσουν. Αλλά και εκείνα τα κομματικά στελέχη που ξέρουν το κόμμα από μέσα και από έξω και αγωνιούν για το πού οδεύει υπό τη σημερινή ηγεσία στην Ιπποκράτους. Όλοι αυτοί φυσικά που γνωρίζουν πώς λειτουργεί μια κυβέρνηση, πώς πορεύεται μια Κοινοβουλευτική Ομάδα, πώς συμπαρατάσσονται τα κομματικά στελέχη, είναι έξω από το τρίγωνο Μαξίμου – Ιπποκράτους – Βουλή και δεν έχουν λόγο και συμμετοχή. Ελάχιστοι μόνο από αυτούς που συμμετέχουν στη συνολική προσπάθεια έχουν παρουσία και αυτό φαίνεται στην περίπτωση του Χρήστου Παπουτσή, του οποίου οι παρεμβάσεις πολλές φορές αποβαίνουν σωτήριες για την κυβέρνηση, αλλά και για το κόμμα.