Σύννεφα στον ορίζοντα της εξωτερικής μας πολιτικής
Ας αφήσουμε κατά μέρος τους στομφώδεις σχολιασμούς για τα αγροτικά μπλόκα και τη σκανδαλολογία. Βαρεθήκαμε να ακούμε ανούσιες αναλύσεις και τραγικά σενάρια διάφορων ανευθυνοϋπεύθυνων που όλα καταλήγουν σε επαπειλούμενες καταστροφές…
Κανείς δεν κάνει λόγο για άλλα, τουλάχιστον εξίσου σημαντικά θέματα, που επηρεάζουν άμεσα τις τύχες του έθνους, αφού ενέχουν κινδύνους και μάλιστα ορατούς. Αναφερόμαστε στα λιμνάζοντα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Και εξηγούμεθα. Είναι εμφανής η προσπάθεια της Άγκυρας να μας σύρει σε μια εφʼ όλης της ύλης συζήτηση, σε μια ιδιαίτερα βεβαρημένη, σύμφωνα με τις επιδιώξεις της, ατζέντα, τη στιγμή που μαίνεται στη γείτονα ο ανταγωνισμός μεταξύ πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου. Οι αποκαλύψεις της «Ταράφ» ουδεμία περί τούτου αμφιβολία αφήνουν: Το 2003 εκπονήθηκε από τούρκους στρατιωτικούς σχέδιο που απέβλεπε, όπως λεγόταν, στην πρόκληση θερμού επεισοδίου με την Ελλάδα και παράλληλα στην καλλιέργεια κατάλληλου κλίματος στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Οι τουρκικές όμως προκλήσεις δεν σταματάνε εδώ. Οι καθημερινές με αμείωτο ρυθμό παραβιάσεις του FIR και του εθνικού εναέριου χώρου μας έρχονται να προστεθούν και στην επίμονα επιχειρούμενη «διμεροποίηση» του μειονοτικού από την Άγκυρα (απλό, μέσα σʼ όλα τʼ άλλα, παράδειγμα: ο κ. Μπαγκίς εξήρτησε την επαναλειτουργία της Χάλκης από τον τρόπο που η Ελλάδα μεταχειρίζεται την «τουρκική μειονότητα»…), που μαζί με τις δυσοίωνες εξελίξεις του Κυπριακού συνθέτουν μια βαριά ατμόσφαιρα που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις των δύο χωρών.
Από την άλλη πλευρά, το Σκοπιανό όχι μόνο δεν επιλύεται αλλά αντίθετα περιπλέκεται με την αδιαλλαξία των εκεί κυβερνήσεων, που συνεχίζουν να συμπεριλαμβάνουν στο ίδιο πακέτο με την επίλυση του ονόματος το θέμα της εθνικότητας και της γλώσσας.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, προσφάτως πληροφορηθήκαμε ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας ακύρωσε την υπογραφείσα τον περασμένο Απρίλιο συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Τιράνων, που αφορούσε την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δύο χωρών, που τόσο διατυμπανίστηκε από την τότε κυβέρνηση. Η συμφωνία αυτή, υπενθυμίζουμε, υποτίθεται ότι θα αποτελούσε ευνοϊκό προηγούμενο για το γνωστό θέμα της εκκρεμότητας οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. (Θα πρέπει να ενημερωθεί αμέσως ο ελληνικός λαός για τα αίτια της αλβανικής υπαναχώρησης και της αθέτησης των υποχρεώσεών της που πηγάζει από την παγίως ακολουθούμενη αρχή «pacta sunt servanda».)
Όλα αυτά συνθέτουν ένα βαρύ τοπίο με εξαιρετικά θολό ορίζοντα. Μήπως λοιπόν έφθασε επιτέλους η στιγμή της πολυπόθητης επίτευξης εθνικής συναίνεσης στα μείζονα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής; Ας παραμερίσουμε τη σκανδαλολογία, ας χαμηλώσουμε τα φώτα από τα μπλόκα των αγροτών και ας εγκύψουμε, κύριοι της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, στα εθνικά μας θέματα. Γιατί οι καιροί ου μενετοί, επιτάσσουν εγρήγορση και όχι εφησυχασμό.