Ο Μπαν Κι Μουν στο… παζάρι!

Αιφνιδιαστικά ανακοινώθηκε η άφιξη του Μπαν Κι Μουν στην Κύπρο με στόχο, όπως δηλώνεται, την «τόνωση» και την «ενδυνάμωση», την «επιτάχυνση» και την «ουσιαστικοποίηση» του πλαισίου διαπραγμάτευσης μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, με στόχο, ως είναι προφανές, την ταχεία επίτευξη λύσης στο χρονίζον και άλυτο πρόβλημα της Κύπρου.
Αντιλαμβανόμαστε ότι ο Γενικός Γραμματέας του
ΟΗΕ προ μηνών δήλωνε πως θα έλθει στην Κύπρο εφόσον οι συνθήκες και το κλίμα διαπραγμάτευσης προοιωνίζοντο μια ευνοϊκή προοπτική επίλυσης του Κυπριακού, και φυσικά η παρουσία του θα ενίσχυε τέτοιες τάσεις. Είναι επίσης σαφές πως ο Γενικός Γραμματέας δεν αφικνείται μόνο εκφράζοντας το ενεργό ενδιαφέρον του Παγκόσμιου Οργανισμού, αλλά εκφράζει ουσιαστικά την απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να επιλύσουν άνευ ετέρου το Κυπριακό, αφού δεν μπόρεσαν ακόμη να ξεπεράσουν ως Διεθνής Παράγων το απορριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου 2004.
Οι ΗΠΑ, που έχουν αποτύχει σε όλες τις διεθνείς τους πρωτοβουλίες να επιφέρουν βιώσιμες λύσεις στα προβλήματα στα οποία ενεπλάκησαν, όντας παγκόσμιος ηγεμόνας, θεωρούν το Κυπριακό ως «εύκολη υπόθεση», τουλάχιστον σε σύγκριση με τα άλλα διεθνή προβλήματα, και ενδιαφέρονται για μια επιτυχία σ’ ένα πρόβλημα που ταλανίζει Ελλάδα, Τουρκία, Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνον, και του οποίου η επίλυση θα χρησιμεύσει στον Διεθνή Παράγοντα, ώστε να διευκολυνθεί η τουρκική πορεία προς την ΕΕ.
Το ερώτημα που τίθεται είναι σαφές και ολοφάνερο και έγκειται στο σε τι συνίσταται η πρόοδος στις διακοινοτικές συνομιλίες ή στις διαπραγματεύσεις Χριστόφια – Ταλάτ, ώστε ο Γ.Γ. με την παρουσία του να δώσει μια περαιτέρω ώθηση στη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος. Όλοι γνωρίζουμε πλέον πως στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται τους τελευταίους 16 μήνες, η τουρκική πλευρά όχι μόνο δεν προβαίνει σε υποχωρήσεις επ’ αγαθώ μιας κοινά αποδεκτής λύσης, αλλά, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επέδειξε εσχάτως στις τελευταίες της προτάσεις μια ακόμη και για την τουρκική πλευρά μη αναμενόμενη κορύφωση αδιαλλαξίας, αφού το περιεχόμενο των προτάσεων που κατατέθηκαν από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας και διά χειρός Ταλάτ απεικόνιζε ό,τι πιο ακραίο κατετέθη ποτέ, σε διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού.
Οι προτάσεις αυτές των Τούρκων ήλθαν κατόπιν των δικών μας παραχωρήσεων, οι οποίες έγιναν στο πλαίσιο μιας μέχρι παρεξηγήσεως καλοπροαίρετης στάσης. Διερωτάται επομένως κανείς τι καινούργιο προσκομίζει ο Γενικός Γραμματέας το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει τον μοχλό άρσης του αδιεξόδου στην κατάσταση αποτελμάτωσης στην οποία περιήλθαν οι συνομιλίες και η διαπραγμάτευση.
Εκείνο που χρειάζεται η Κύπρος, και αυτό πρέπει να το καταστήσουμε σαφές στον Διεθνή Παράγοντα, είναι μια λύση στο πρόβλημα –που είναι το αρχαιότερο άλυτο πρόβλημα της Διεθνούς Κοινότητας μαζί με το Παλαιστινιακό και που αφορά το μοναδικό κράτος της Ευρώπης στο οποίο υπάρχει το διεθνές παράδοξο να κατέχεται ένα μέρος του από χώρα που αιτείται την ένταξή της στην ΕΕ– μια λύση που να συνάδει τόσο προς τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και αξίες όσο και με την έννοια του σύγχρονου κράτους. Επομένως, εκείνα που ενδιαφέρουν και αυτά που πρέπει να καταστούν σαφή στον Γ.Γ. του ΟΗΕ είναι τρία πράγματα:
Πρώτον, αποκατάσταση του αισθήματος Δικαίου για τους έλληνες κατοίκους της Κύπρου διά της επιστροφής εδαφών και της διευθέτησης του κυπριακού ζητήματος.
Δεύτερον, η λύση που θα είναι ομοσπονδιακής δομής πρέπει να ενσωματώνει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών του κράτους ως ατόμων και ως ομάδων και φυσικά την υλοποίηση της Δημοκρατικής Αρχής για το σύνολο του λαού.
Τρίτον, εφόσον αναφερόμαστε σε ομοσπονδία και όχι συνομοσπονδία, αυτό θα πρέπει να σημαίνει ενιαίο κράτος με δύο ή περισσότερες πολιτικά αυτόνομες, δηλαδή αυτοκυβερνούμενες, περιοχές, αλλά με μια ισχυρή κεντρική ομοσπονδιακή δομή, δημοκρατικά νομιμοποιημένη και εκπροσωπούσα το σύνολο του λαού.
Εκείνο που ενδιαφέρει την Κύπρο δεν είναι η λύση οποιασδήποτε μορφής και υψηλού ρίσκου για τους Έλληνες, οι οποίοι είναι και η αδύνατη πλευρά του διαπραγματευτικού πλαισίου, αλλά μια καλή λύση, δίκαιη για όλους, λειτουργική και βιώσιμη, που θα δημιουργήσει κράτος εξίσου καλό με αυτό που υφίσταται σήμερα, διότι για τους Έλληνες της Κύπρου η αποτυχία του εγχειρήματος μιας διαδικασίας επίλυσης θα σήμαινε το υπαρξιακό τους τέλος στην Κύπρο.