Καταρρακωμένη χώρα, ορατοί κίνδυνοι
Οι ρητορικές διαβεβαιώσεις αποκαλύφθηκαν ισχνές και ανίσχυρες να δαμάσουν τις δηκτικές και καταστροφικές για την Ελλάδα δηλώσεις πλειάδας ευρωπαίων ιθυνόντων, κυρίως Γερμανών. Ουδεμία σοβαρή, χειροπιαστή και συγκροτημένη πρωτοβουλία αναπτύχθηκε από την Ένωση, ώστε να αναχαιτισθεί η πολυμέτωπη και κακοήθης επίθεση των κερδοσκόπων. Και αν εκδηλωθεί τώρα κάποια πρωτοβουλία προστατευτική, είναι αργά. Το κακό για την Ελλάδα είναι ανεπανόρθωτο…
Δυστυχώς, ο ερασιτεχνισμός των ημετέρων, καθώς και η άφρων, ίσως και κουτοπόνηρη, συμπεριφορά τους άμα τη αναλήψει της εξουσίας, ενίσχυσαν το αρνητικό κλίμα. Ποιος δεν θυμάται ότι τον ασκό του Αιόλου τον άνοιξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη Βουλή, μιλώντας για χρεωκοπία της χώρας! Προφανής ο στόχος: Ο δραματικός τόνος και οι βαριές εκφράσεις τρομοκρατούν την κοινωνία και καθιστούν προσπελάσιμα τα σκληρά μέτρα, ενώ ταυτόχρονα απωθούν στην επικράτεια της λήθης τον άκρατο λαϊκισμό των προεκλογικών υποσχέσεων. Προφανής λοιπόν ο στόχος, αλλά τραγικό το αποτέλεσμα: Πώς να εγκαλέσεις τον κ. Ρουμπινί ή τις φυλλάδες της ξένης που μιλάνε για χρεωκοπία, με ό,τι εφιαλτικό σημαίνει αυτό για την οικονομία, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ξεκίνησε το γαϊτανάκι παρόμοιων δηλώσεων;
Εξίσου άφρων και ερασιτεχνική υπήρξε και η συμπεριφορά του «εκσυγχρονιστή» Γιώργου Παπακωνσταντίνου: Αντί να παίξει σοβαρά, μυστικά και αστραπιαία το «κινέζικο χαρτί», άφησε να διαρρεύσουν πληροφορίες ότι θα προστρέξει για δανεισμό στη μεγάλη χώρα της Ανατολής. Πίστευε ο τλήμων (απερίσκεπτο να τον πεις; πάσχοντα εν απογνώσει,) πως έτσι θα στείλει σήμα στους κερδοσκόπους ότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Και φιλοδώρησε τη χώρα μ’ ένα νέο, οδυνηρό άνοιγμα του spread…
Η πικρή και στυγερή πραγματικότητα μιας Ελλάδας υπό κατάρρευση που βάλλεται πανταχόθεν εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την υπόσταση της χώρας:
• Πρώτον, θεωρείται βέβαιον ότι η κυβέρνηση θα εκποιήσει ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΟΣΕ, ΟΠΑΠ κ.ά.), υπακούοντας στις ρητές εντολές των επιτηρητών. Ποιος να μιλήσει και να ενδιαφερθεί για τέτοιες λεπτομέρειες, όταν θα βράζει στο καζάνι της ανέχειας και της ανεργίας;
• Δεύτερον, ουδεμία βελτίωση θα επέλθει, έστω κι αν βελτιωθούν τα δημοσιονομικά και μείνει ευχαριστημένη η Ένωση από τη μείωση του ελλείμματος. Η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τεράστια ποσά για την αποπληρωμή του χρέους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν δυνατότητες για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής ούτε για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης.
• Τρίτον, κινδυνεύουν σοβαρά τα εν εξελίξει εγχειρήματα της κυβέρνησης, τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον είτε ορίζονται ως τομές (πάταξη της διαφθοράς, διαφάνεια, αξιοκρατία, «Καλλικράτης») είτε έχουν προσλάβει οραματικό χαρακτήρα (μεταμόρφωση της Αθήνας από τον Αθεμπίγιο). Και τούτο διότι σε μια χώρα που θα θυμίζει κόλαση, με την κοινωνία σε αναβρασμό και τον κρατικό μηχανισμό σαστισμένο, ακόμη και μια στιβαρή κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να υλοποιήσει τις σχετικές εξαγγελίες της. Πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που παρουσιάζει εξ αρχής αρρυθμίες και δίνει την εντύπωση ενός τρεμάμενου συνόλου που δυσκολεύεται ακόμη και στα στοιχειώδη.
• Τέταρτον, μια κυβέρνηση που βρίσκεται υπό πίεση και επιτήρηση και ψάχνει απεγνωσμένα για στηρίγματα είναι εξ ορισμού ευένδοτη στη διαπλοκή και εκτεθειμένη στις δυναμικές που αναπτύσσονται υπό αυτές τις συνθήκες στο εσωτερικό του κόμματος. Δύσκολα, φερ’ ειπείν, μπορεί να αντισταθεί στις απαιτήσεις του κομματικού για ρουσφέτια και διευκολύνσεις ημετέρων.
• Πέμπτον, επειδή ο λύκος στην αντάρα χαίρεται, διευκολύνεται η δρομολόγηση επίφοβων εξελίξεων στα εθνικά θέματα. Ποιο Αιγαίο, ποια Κύπρος και ποιες «γκρίζες ζώνες» τέτοιες ώρες ζοφερές, κατά τις οποίες η κοινωνία θα πασχίζει για την επιβίωσή της. Η επιστολή Παπανδρέου προς Ερντογάν για «συζήτηση εφ’ όλης της ύλης» (!) καθώς και η μυστικοπάθεια ως προς το πλήρες περιεχόμενο δικαίως δημιουργούν εύλογες ανησυχίες.
• Έκτον, ουδόλως αποκλείεται η πιθανότης ενδοκοινωνικών ρήξεων ως αποτέλεσμα των επικείμενων σκληρών μέτρων. Επί παραδείγματι, γιατί να ενδιαφερθεί η μεγάλη χορεία των ανέργων για τα δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα που θα εξουθενώσουν ικανό μέρος κοινωνικών ομάδων και γιατί να συμπαραταχθεί στον αγώνα τους, όταν οι ίδιοι δεν διαθέτουν ούτε τα προς το ζην στοιχειώδη; Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι απλώς δυσάρεστη, αλλά εξόχως απογοητευτική, διότι υπονομεύει εξ αντικειμένου τις δυνατότητες αποτελεσματικών αντιδράσεων που διαθέτει ένα συγκροτημένο όλον.
• Έβδομον, υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθεί η αξιωματική αντιπολίτευση στη δίνη του λαϊκισμού, θεωρώντας ότι η κλονιζόμενη κυβέρνηση μετράει μέρες και ότι έρχεται σύντομα η σειρά της να κυβερνήσει, με αποτέλεσμα να βάλει στην άκρη τις διακηρύξεις της για την εκπόνηση σοβαρού σχεδίου για την οικονομία και την ανάταξη της χώρας.
• Τέλος, ελλοχεύει ακόμη ένας κίνδυνος: Η συνολική απαξίωση του πολιτικού δυναμικού ενδέχεται να μη λειτουργήσει ιαματικά επιδοτώντας προοδευτικές λύσεις, αλλά να σημάνει δραστικές ανατροπές. Όπερ σημαίνει ετερόκλητες κυβερνήσεις στην αρχή (κάτι σαν την οικουμενική του παρελθόντος με προσθήκες παροπλισμένων «επιφανών» και τεχνοκρατών), που θα ανοίξουν τον δρόμο στον έλληνα Μπερλουσκόνι. Το χειρότερο είναι να φαντάζει βάλσαμο αυτή η λύση στα μάτια της σκορπισμένης και περιδεούς ελληνικής κοινωνίας…