Βυζάντιον

Παγωνιά, οι δρόμοι κλειστοί, οι Βούλγαροι εκνευρισμένοι, η χώρα αποκλεισμένη από τα χερσαία σύνορά της. Αυτό έχει να συμβεί από το 1943, είχε γίνει επί κατοχής από τους Γερμανούς. Τώρα γίνεται από αυτούς που έχουν το φυσικό και φυλετικό δικαίωμα να καταστρέφουν αυτόν τον τόπο. Τηλεφωνώ σε μια πολιτική πηγή μου. Είναι γυναίκα, ανήκει στο κυβερνών κόμμα και μου μιλάει σαν λιμενεργάτης: «Και τι να κάνουμε, ρε μαλάκα, μου λες; Ακόμα και να θέλεις να δώσεις λεφτά κάτω από το τραπέζι δεν μπορείς να το κάνεις σε χιλιάδες ανθρώπους». Σωστά. Μετά δεν θα υπάρχουν ανακοινώσεις από τις Βρυξέλλες. Θα μας φωνάξουν να παίξουμε κατευθείαν στο Copa Africa.
•••
Ζούμε πια μεταφυσικές καταστάσεις. Η κυβέρνηση αναμένει την κόπωση των αγροτών και την αποχώρησή τους από τα μπλόκα. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, τα καλά τρακτέρ δεν κουράζονται ποτέ. Διότι ένα καλό τρακτέρ αποδίδει καλύτερα στην Εθνική παρά στο χωράφι. Του βγάζεις τις πινακίδες και το αφήνεις στην Εθνική. Εν ανάγκη, ας είναι το τρακτέρ το τελευταίο πράγμα που φύτεψες. Ακόμα και αν καταρρεύσει το σύμπαν, δεν θα πέσει το καφενείο του χωριού.
•••
Έχουμε καταλάβει πως πρέπει να κοιτάξουμε την επόμενη μέρα, έτσι δεν είναι;
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το παρτάκι που γινόταν τα τελευταία πενήντα χρόνια τελείωσε και δεν υπάρχει κανείς να μας φέρει ποτά, εντάξει; Η χώρα αργοπεθαίνει. Και μας απασχολεί το τομάρι μας ή οι ιδεοληψίες μας. Η χώρα βυθίζεται σε κώμα. Στοιχειώδης ανθρωπισμός της διεθνούς κοινότητας θα μας έριχνε μια ατομική βόμβα για να τελειώσουμε ως χώρα, γένος, πείτε το όπως θέλετε. Ας κρατήσουν σε μια κιβωτό καθαρούς και χαρακτηριστικούς Έλληνες, όπως τον Άδωνι και την Ευγενία, τον Ευαγγελάτο και την Τατιάνα, την Αννίτα και τον Καρβέλα, προκειμένου το είδος να αναπαραχθεί από την αρχή. Ας κρατήσουν και κανέναν γκέι για λόγους πολιτικής ορθότητας.
•••
Γράφω βράδυ Τετάρτης. Και δεν έχω όρεξη για εξυπνάδες. Οι αγρότες παραμένουν στα μπλόκα. Ζητούν συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Με τον Γιώργο, δεν τους κάνει ο Μπορίσοφ. Κρίμα. Αλλιώς ο Γιώργος, ως πρόεδρος της Διεθνούς μπορούσε να φέρει και άλλους για να του κάνουν τη δουλειά. Έχει κάτι Νοτιοαμερικανούς που την ξέρουν άψογα. Εμείς τώρα τη μαθαίνουμε. Τι νομίζετε ότι μας λείπει; Τα ισπανικά, καλύτερες μπριζόλες και καταρτισμένοι ποδοσφαιριστές για να ανοίξουμε πανιά προς Αργεντινή. Είμαστε κάτι μεταξύ Ευρώπης, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Τζογάρουν πάνω μας για το αν θα πτωχεύσουμε. Τελικά εμείς είμαστε ο Δεύτερος Κόσμος, αυτό που υπάρχει πριν από τον Τρίτο Κόσμο. Είναι στιγμές που το διασκεδάζω επειδή, επιτέλους, όλα αυτά τελειώνουν. Αλλά
είναι και στιγμές που λυπάμαι τους επόμενους. Εν τέλει συνειδητοποιώ ότι το μεγαλύτερο λάθος μας είναι που κάναμε παιδιά. Θα μας μισήσουν, ήδη μας μισούν. Και να δείτε ότι θα γράψουν τα χειρότερα στους τάφους μας.
•••
«Συγγνώμη, έχεις καταλάβει ότι ο Παπακωνσταντίνου κάνει εντελώς δωρεάν και με τεράστια προσωπική επισφάλεια τη χειρότερη δουλειά του κόσμου;» Ο άνθρωπός μου από το οικονομικό υπουργείο με συνοδεύει στο Κολωνάκι, όπου χαζεύουμε αγρότες και βιτρίνες, αποτιμώντας παράλληλα τις τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις. Αλλά αυτό που μου είπε για τον Παπακωνσταντίνου διέγειρε το ενδιαφέρον μου, κάνοντάς με να αδιαφορώ για τα τεχνικά της ανάλυσης. «Μα, Προκόπιε, είναι αυτονόητο. Ο Παπακωνσταντίνου αυτήν τη στιγμή εισπράττει έναν μισθό υπουργού. Και μάλιστα του υπουργού που κάθεται στην ηλεκτρική καρέκλα. Έχει παραιτηθεί από ευρωβουλευτής, δεν είναι στην ελληνική Βουλή, έτσι και τον απομακρύνει ο Παπανδρέου (που κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό) θα μείνει χωρίς δουλειά. Βέβαια, πρέπει να σου πω ότι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχει ήδη προτάσεις για απασχόληση σε ξένους οικονομικούς οίκους και είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάτι τέτοιο θα κάνει φεύγοντας από την πολιτική…» Ομολογώ πως η περίπτωση του υπουργού με συγκίνησε. Δεν αστειεύομαι. Αν ήταν Αμερικανός σε αυτήν τη θέση, θα ζητούσε δύο εκατομμύρια δολάρια μπροστά (όχι ευρώ, για να είναι βέβαιος ότι θα πληρωθεί ακόμα και αν η χώρα καταρρεύσει) και μια καλή ασφάλεια ζωής. Ο Παπακωνσταντίνου παίρνει μαθήματα ζωής. Και δίνω το μικρόφωνο στον άνθρωπό μου που, μεταξύ άλλων, συνομιλεί και με Ευρωπαίους.
•••
«Μερικές φορές, Προκόπιε, το επιτελείο που συζητάει με τους Ευρωπαίους θυμίζει τους Έλληνες που διαπραγματεύτηκαν τα πρώτα δάνεια. Οι ξένοι τούς έβλεπαν όπως θα αντιμετώπιζες εσύ έναν αφρικανό ιθαγενή φύλαρχο που ήρθε πρώτη φορά στην Ευρώπη και θέλει να ψωνίσει λάπτοπ. Η φιλοσοφία μας τους άρεσε, όχι όμως και τα μέτρα. Να, θα σου πω κάτι να το μεταφέρεις στον εκδότη σου. Ένας σοβαρός τεχνοκράτης ρώτησε τους έλληνες συνομιλητές του για ποιον λόγο η Ελλάδα δεν προχωρεί σε διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας και σε μια σοβαρή φορολόγηση της Εκκλησίας. Ο δικός μας έβαλε τα γέλια και του είπε ότι αυτά δεν γίνονται. Ο άλλος άρχισε να τον πιέζει να του εξηγήσει για ποιον λόγο δεν γίνονται. Άντε να καταλάβουν…»
•••
Λοιπόν, επειδή έχω πολύ σοβαρό ρεπορτάζ απ’ όλες τις συζητήσεις, θα σας πω ότι αυτά που περιγράφονται παραπάνω αποδίδουν και το κλίμα στις αγορές. Αυτήν τη στιγμή οι αγορές συνεχίζουν να πιστεύουν όχι ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει αλλά πως το 2010 θα βγει με αρνητικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό και είδατε επιτόκια 6,20, που είναι σαν να στέλνεις τον Παπακωνσταντίνου σε ενεχυροδανειστήριο στην Ομόνοια με τον Παρθενώνα και δύο νησιά στο χέρι. Αυτό που έχουν επισημάνει και οι εκπρόσωποι των ξένων οίκων είναι πως αυτή η κρίση δεν επιδέχεται πολιτική διαχείριση αλλά οικονομική. Πιο απλά, οι αγορές περιμένουν θεαματικές κινήσεις, που θα πείσουν για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Κινήσεις που θα έχουν και συμβολικό χαρακτήρα αλλά και θα σηματοδοτούν τη μετάβαση σε μία νέα, επιτέλους σύγχρονη εποχή. Και δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι βάρβαροι εξ Εσπερίας έχουν κολλήσει με την Εκκλησία. Τι να τους πει κανείς;
•••
Προσοχή: Για λόγους τάξεως αναφέρω ότι πρώτος, προ μηνός και βάλε, είχα γράψει ότι γίνονται επαφές με τους Κινέζους για αγορά του χρέους. Και γίνονται, παρά τις διαψεύσεις.
•••
Για να τελειώνω με τα οικονομικά –επειδή συντόμως θα μας τελειώσουν όλους– οφείλω να ενημερώσω τους καλούς συναδέλφους που διατηρούν εταιρείες με έδρα την Κύπρο πως δεν πρόκειται να απειληθούν στο ελάχιστο τόσο τα εισοδήματα όσο και η ανωνυμία τους. Κάθε χρόνο θα παίρνουν κανονικά το πιστοποιητικό αποφυγής διπλής φορολογίας και το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να την πέσει σε εταιρεία με έδρα τη μαρτυρική Μεγαλόνησο. Τι κάνουμε λοιπόν; Απευθυνόμαστε σε εξειδικευμένο δικηγορικό γραφείο, που συστήνει την εταιρεία, μας ανοίγει τους λογαριασμούς, διορίζει εκπροσώπους και διοικητικό συμβούλιο, ενώ εμείς δεν φαινόμαστε πουθενά. Έχουμε μόνο τους κωδικούς του λογαριασμού και κανονίζουμε τις δουλειές μας μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Πόσο κοστίζει; Τίποτα. Περίπου 5.000 η σύσταση και 1.500 τον χρόνο η συντήρηση. Άντε βρε, καλές δουλειές.
•••
Θεωρητικά, θα μπορούσα να σας γράψω και μερικά κουτσομπολιά πολιτικής φύσεως, που είναι και τα πιο εύκολα, είναι αυτό που λέμε η τροφή των δημοσιογραφικών γραφείων. Μόνο που, όταν βλέπεις ότι η αφρόκρεμα της εγχώριας δημοσιογραφίας ασχολείται με παπαριές, λειτουργεί και σ’ εσένα το σύνδρομο της χελώνας. Μαζεύεις το κεφάλι μέσα στο καβούκι, κινείσαι αργά, ήσυχα, μεθοδικά, προσπαθώντας να μην κοιτάζεις την ασχήμια και τα ξεράσματα γύρω σου. Και με τρόμο διαπιστώνεις ότι λες στον εαυτό σου: «Έλα, ρε μαλάκα, κούλαρε. Ζωή είναι, θα περάσει κάποια στιγμή».