Παραγωγή πολιτικής σκέψης ή εικόνας;
Ραγδαία υποτροπή στη χρόνια πάθηση της Νέας Δημοκρατίας, τον «αλαζονικό ελιτισμό», παρατηρείται εσχάτως στη Ρηγίλλης, σε σημείο ώστε πολιτικοί αναλυτές να διατυπώνουν τη «διάγνωση» ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εισέλθει στο «τελευταίο στάδιο του Συντηρητισμού»…
Ο κ. Σαμαράς, αν και εξέφρασε προ διμήνου, νικηφόρως, το ρεύμα του «Κοινωνικού Ριζοσπαστισμού», ήδη ευρίσκεται εγκλωβισμένος στη μέγκενη επιλογής στελεχών τα οποία έχουν προσβληθεί, και δη αθεραπεύτως, από το ισχυρό μικρόβιο του «αλαζονικού ελιτισμού» και ήδη οι δημοσκόποι τού καταλογίζουν την υστέρηση κατά 28 μονάδες (53,3% έναντι 23,3%) ως προς την ικανότητα του πρωθυπουργού στην επιλογή «καλύτερων συνεργατών».
Η πλειοψηφία των στενών συνεργατών του νέου ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο μικρό διάστημα που ενασκούν εξουσία, αδυνατούν να συγχρονιστούν με το πνεύμα της βάσης του κόμματος, τα «σημεία των καιρών», ενώ ταυτοχρόνως εκδηλώνουν, σχεδόν, πλήρη αδυναμία στον τομέα της παραγωγής πολιτικής και ιδεών, που θα συμβάλλουν στην έξοδο της χώρας από την πολυδιάστατη κρίση την οποία διέρχεται.
Ένιοι εξ αυτών παραμένουν βαθύτατα προσηλωμένοι σ’ ένα αναχρονιστικό παρελθόν ιδεών και πολιτικής πρακτικής, εγείρουν φράγματα απομόνωσης στα αιτήματα του ελληνικού λαού και «αρνούνται να συγχρωτίζονται με τον χύδην όχλον»!
Προβάλλουν τους εαυτούς των ως «κατόχους της μοναδικής αλήθειας» και η μακρά προπαίδεια της πολιτικής των παρουσίας απλώς επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»… Πλήρης, σχεδόν, δυσαρμονία λαϊκής βάσης και πολιτικής εκπροσώπησης.
Το ηττηθέν πνεύμα στις εσωκομματικές εκλογές του παρελθόντος Νοεμβρίου, των «Δυναστειών», της Οικογενειοκρατίας καθώς και του «δόγματος» «υπηρέτες πολλών αφεντάδων» διαχέεται στην πλειοψηφία της νέας ηγετικής πυραμίδας της Νέας Δημοκρατίας.
Η πρόσοψη της Νέας Δημοκρατίας, ο εκπρόσωπος του κόμματος, ευρίσκεται, κατά τις εκτιμήσεις της «δημοσιογραφικής αγοράς», είτε σε δυσκολία είτε και σε αδυναμία, λόγω των εγγενών καταστάσεων, είτε ακόμη στη δυσμενέστερη των περιπτώσεων λόγω προσωπικής στρατηγικής και επιλογών, να μεταδώσει το πνεύμα της «Ριζοσπαστικής Αλλαγής» που σημειώθηκε με την «αλλαγή σελίδας» στο νεοκλασικό μέγαρο της οδού Ρηγίλλης.
Αλλά και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσιάζεται εν απορία και διερωτάται συχνάκις «ποτέραν των οδών τράπωμαι» σε ουσιώδη θέματα που τίθενται προς συζήτηση στο Κοινοβούλιο. Απουσιάζει η ενιαία γραμμή και θέση.
Ο πρωταρχικός στόχος του εκάστοτε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και εν προκειμένω της Νέας Δημοκρατίας να κατανοήσει την ουσία των προβλημάτων του λαού και της χώρας, απουσιάζει στη, πρόσωπο με πρόσωπο, συνάντηση του κόμματος με την καθημερινή μικροϊστορία. Ακόμη και να κατανοήσει την εμβέλεια ενός συμβάντος και να προτείνει λύσεις πέραν και άνωθεν της μικροπολιτικής και του κακώς εννοούμενου κομματικού συμφέροντος.
Η Ρηγίλλης βαθμιαίως διολισθαίνει στην ψευδαίσθηση, σύμφωνα με την οποία βλέπω σημαίνει κατανοώ. Παραβλέπει τη βασική αρχή της πολιτικής ότι κάθε συμβάν, όσο αφηρημένο κι αν είναι, πρέπει απαραιτήτως να έχει μια ορατή και από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης –κόμματος δυνάμει εξουσίας– πρόταση λύσης…
Η αξιωματική αντιπολίτευση στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες αποτελεί θεσμό. Συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας και είναι αναγκαίο να συνδιαμορφώνει με τις προτάσεις της το επίπεδο ομαλής πορείας της χώρας και βεβαίως της ευημερίας του λαού.
Δυστυχώς, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα εναρμονίζουν τα βήματά τους με τις «επιταγές» της τηλεοπτικής δημοκρατίας και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του λαού σύμφωνα με τις «τηλεοπτικές επιταγές»!
Είναι δε γνωστό, και ουδείς το αμφισβητεί, ότι η τηλεόραση «κατασκευάζει την επικαιρότητα, προκαλεί έντονα συναισθήματα και καταδικάζει στην αδιαφορία και τη σιωπή τα γεγονότα -έστω και καίρια και ουσιώδη- που δεν έχουν εικόνα»!
Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της μακράς τηλεοπτικής θητείας του, προσαρμόζει την πρόσοψη του κόμματός του στην εδραία ιδέα ότι η σημασία των γεγονότων είναι ανάλογη με τον πλούτο και τη δυναμική των εικόνων τους…
Στην αντίληψή του -είναι άραγε και αντίληψη του κ. Σαμαρά;- ότι στην «τηλεοπτική δημοκρατία» η ουσιώδης αντικειμενική ανάλυση και η παραγωγή πολιτικής σκέψης δεν αξίζουν όσο οι εικόνες;
Έχει αναλογισθεί η Ρηγίλλης ότι η προσαρμογή του εκπροσώπου της σε τηλεοπτικούς χρόνους υποχρεώνει και τον γραπτό Τύπο, τις εφημερίδες, αντί να αναλύουν σε βάθος τα γεγονότα και να προσφέρουν γνώση στο κοινό, να επιλέγουν με τη σειρά τους τον εντυπωσιασμό και τη σκανδαλοθηρία;
Κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, πολιτικοί αναλυτές –η διεθνής βιβλιογραφία είναι πλούσια στον τομέα αυτό, δηλαδή στη διαγράμμιση των «ανθρώπων της TV»– επισημαίνουν:
•«Τέτοια άτομα εξυψώνουν τους εαυτούς των δημιουργώντας φαντασιώσεις μεγαλείου και καταδίωξης. Βρίσκονται πάντοτε σε ετοιμότητα, αναζητώντας συνεχώς σημάδια απειλής στο περιβάλλον και λαμβάνουν υπερβολικές προφυλάξεις. Η εικόνα που διαχέουν στην κοινή γνώμη είναι ότι πρόκειται για άτομα επιφυλακτικά και εσωστρεφή… Αμύνονται με την τακτική της διαίρεσης του κόσμου σε δύο στρατόπεδα… Η αντικειμενικότητα στις κρίσεις τους ελαχιστοποιείται… Δίνουν υπερβολική σημασία στις λεπτομέρειες κι αυτό τους αφαιρεί τη δυνατότητα να έχουν μια ευρύτερη οπτική…».
Αυτά χωρίς φόβο και πάθος. Με την υπόμνηση: «Veritas filia temporis…».