επί του πιεστηρίου

Ωραίες οι μεταρρυθμίσεις. Και αναγκαίες. Αρκεί να είναι καλά σχεδιασμένες. Όχι μόνον στα χαρτιά. Αλλά και έτοιμο το ξεκίνημα υλοποίησης. Με λεφτά που υπάρχουν, με λειτουργικές άμεσες κατευθύνσεις που θα διευκολύνουν τον πολίτη και δεν θα τον μπλέκουν σε νέες ταλαιπωρίες.
Αυτά ως πρώτες σκέψεις για τη «Νέα Αρχιτεκτονική», που ακούει στο όνομα «Καλλικράτης» – αλήθεια γιατί… πεθάνατε τον «Καποδίστρια», κύριε Ραγκούση, δικό σας παιδί δεν ήταν, για ποιον λόγο θέλετε να ξεχαστεί; Το απαρνιέστε; Δεν είναι προσβολή για τον πρώτο πρωθυπουργό της ελεύθερης Ελλάδας, τον θεμελιωτή του ελληνικού κράτους; Πέραν του ότι δείχνει μικροψυχία απέναντι στον Αλέκο Παπαδόπουλο, που είναι «παιδί» του ο «Καποδίστριας».
Πριν προχωρήσετε στη «Νέα Αρχιτεκτονική», έχετε τα συμπεράσματα από τη λειτουργία του «Καποδίστρια»; Τι απέδωσε, τι πρόσφερε; Τι άλλαξε προς το καλύτερο με τη συνένωση των κοινοτήτων; Υπήρξε ανάπτυξη, προβλήματα των χωριών λύθηκαν, η ζωή όσων έχουν απομείνει βελτιώθηκε ή επιταχύνθηκε η ερήμωση; Και το μόνο που απέμεινε είναι τα έρημα σπίτια;
Θέτουμε τα ερωτήματα, κύριε υπουργέ, γιατί δυστυχώς οι πρώην κοινότητες, όπου ο πρόεδρός τους ήταν καθημερινά κοντά στα προβλήματα και έτρεχε μαζί με τους συγχωριανούς του για να δώσουν λύσεις (η λάμπα στον δρόμο που καιγόταν άλλαζε αμέσως, ενώ τώρα κάνει 3 και 4 μήνες να πάει το συνεργείο του δήμου), έχουν τη μεταχείριση που είχαν παλιά οι οικισμοί γύρω από τον δήμο, όπου έμεναν οι παρίες… Αυτή είναι η αληθινή πραγματικότητα.
Και κακά τα ψέματα, ο «Καποδίστριας» οδήγησε σε περαιτέρω ερήμωση της υπαίθρου και όχι στο ξαναζωντάνεμά της. Ερήμωση που άρχισε με το κλείσιμο του αστυνομικού σταθμού, του σχολείου, της κοινότητας, ακόμα και με την έλλειψη του παπά του χωριού. Τα νέα παιδιά δεν κάθονται πλέον στη γη όπου γεννιούνται. Πάνε στην πρωτεύουσα…
Τι έφερε ο «Καποδίστριας»; Την πρόσθεση ψήφων, την ισχυροποίηση του δημάρχου, την αύξηση των δαπανών, κάνοντας αμειβόμενες -και όχι με πενταροδεκάρες- τις θέσεις των δημοτικών συμβούλων ως αντιδημάρχων, προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, προέδρων των δημοτικών και πολιτιστικών επιτροπών και πάει λέγοντας, με τη διαφθορά να έχει πολυανθήσει και οι δήμοι από κύτταρο της τοπικής αυτοδιοίκησης να έχουν μεταβληθεί σε όργανα χρηματισμού και τοπικής διαπλοκής.
Δεν είμαστε αντίθετοι στις συνενώσεις. Με την προϋπόθεση όμως, κύριε Ραγκούση, πως θα υπάρξει συναίνεση του κόσμου και όχι νοοτροπία τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Ότι θα έχουν όλοι οι κάτοικοι των νέων δήμων την ΙΔΙΑ μεταχείριση και ΛΟΓΟ, και δεν θα οδηγούν οι συνενώσεις σε αποξένωση και σε ερήμωση, που όλο και περισσότερο είναι ο βραχνάς όλης της χώρας, και σε συρρίκνωση της γεωργικής απασχόλησης, με τα χωράφια να γίνονται παλιαγροί. Αποδεκτές οι φιλοδοξίες, όμως να μην έχουν ως συνέπεια την ταφόπλακα της υπαίθρου.
ΥΓ.: Τους παντοδύναμους τοπάρχες (περιφερειάρχες) που φτιάχνουν και θα είναι πιο ισχυροί και από τους υπουργούς –για τους δυστυχείς τους βουλευτές δεν μιλάμε, μια και πλέον ποιος θα τους υπολογίζει όταν θα είναι εκπρόσωποι π.χ. της Βούλας, ή του Μενιδίου…– ας τους δουν σε βάθος ορίζοντα, μετά από 10-20 χρόνια, τι μπορεί να δημιουργήσει π.χ. ο Περιφερειάρχης Μακεδονίας ή ο Περιφερειάρχης Κρήτης σε θέματα έξωθεν «βλέψεων» κατά της περιοχής τους. Και μη μένετε, κύριε πρωθυπουργέ, στις επευφημίες και τις θριαμβολογίες τού σήμερα.
Οι κύριοι πρώην πρωθυπουργοί που διαθέτουν ίδρυμα, με λεφτά που πληρώνει το Δημόσιο, δηλαδή ο λαός, έχουν τόσο πολλή… ευαισθησία απέναντι στις δυσκολίες που περνάνε αυτόν τον καιρό οι μη έχοντες, οι συνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι, που δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να πουν ότι φέτος δεν θα πάρουμε την επιχορήγηση που μας δίνει το κράτος για να συμβάλουμε στο ξεπέρασμα της κρίσης. Όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά εποίησαν την νήσσαν όταν αποκαλύφθηκαν τα 725.000 ευρώ που τσέπωσε το κάθε ίδρυμα. Χωρίς μάλιστα να προσφέρει τίποτε ή μάλλον προσφέρει, βολεύεται η οικογένειά τους και οι παρατρεχάμενοι. Ειπώθηκε ότι η απόφαση της κυβέρνησης είναι να περικοπεί το 10% της επιχορήγησης για το 2010. Σιγά τα αυγά… Μην το κάνετε γιατί θα πεινάσουν. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να μπει τέρμα σ’ αυτήν την πρόκληση. Όποιος θέλει ίδρυμα να το πληρώνει από την τσέπη του. Το πολύ να μείνει ΕΝΑ για όλους τους πρώην πρωθυπουργούς. Και να συγκεντρώνουν σ’ αυτό όλοι τα αρχεία τους. Και το μόνο, για λόγους ιστορίας και της μεγάλης προσφοράς του, να συνεχίσει να λειτουργεί, ως ανεξάρτητο, το Ίδρυμα «Ελ. Βενιζέλου», περιορίζοντας βέβαια σε μεγάλο βαθμό το προσωπικό του. Και μια αναγκαία επισήμανση. Κανένα ίδρυμα δεν έχει η Αριστερά (!) (ΚΚΕ και ΕΔΑ) παρά τους τόσους αγώνες της.
Μήπως μπορεί να μας πει ο… ποιητής, εν προκειμένω η «Καθημερινή», τι εννοεί όταν γράφει στο κύριο άρθρο της ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από την ελλογισμένη παραχώρηση ιθαγένειας; Τι σημαίνει ελλογισμένη; Σε αριθμούς τι; Και ποιος θα καθορίσει το… ελλογισμένο;
Κάθε μέρα, με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα για βόμβα στην Ευελπίδων ή στον Άρειο Πάγο, από κάποιον που θέλει να αναβάλει την εκδίκαση υπόθεσής του, νεκρώνουν τα δικαστήρια και ταλαιπωρούνται χιλιάδες κόσμου. Η ηγεσία της Δικαιοσύνης, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, σε συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης, θα πρέπει να φροντίσουν να οργανωθεί αμέσως υπηρεσία ασφαλείας, ενισχυμένη και με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους, ώστε να υπάρχει έλεγχος του χώρου, για να διασφαλιστεί η λειτουργία των δικαστηρίων.
Άλλο ένα βιβλίο κυκλοφόρησε ο καθηγητής Σερ Βασίλης Μαρκεζίνης πρόσφατα από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Ο τίτλος «Το καλό και το κακό στις Τέχνες και στο Δίκαιο». Η νέα συγγραφική δουλειά του κ. Μαρκεζίνη είναι ένα διεπιστημονικό δοκίμιο. Εξετάζει την τέχνη και ιδίως τη λογοτεχνία παράλληλα με το δίκαιο και εκφράζει ορισμένες σκέψεις για το πώς προσεγγίζουν αυτοί οι δύο κλάδοι, με τις ιδιαίτερες αλλά συσχετιζόμενες μεθόδους τους, τις έννοιες του «καλού» και του «κακού».

Πού ζει άραγε η κυβέρνηση; Η υπουργός Περιβάλλοντος κυρία Τίνα Μπιρμπίλη σ’ άλλον πλανήτη βρίσκεται; Τώρα βρήκαν να επιβάλουν περιβαλλοντικούς όρους στα διαμερίσματα και γενικά στα σπίτια για να μπορούν να νοικιάζονται; Να βάλουν διπλά τζάμια, συμβατά με το περιβάλλον κουφώματα; Είναι ώρα να χαλάσει ο κόσμος λεφτά για… πολυτέλειες, όταν αύριο δεν ξέρει αν θα ‘χει δουλειά; Μα προς Θεού, προσγειωθείτε!