MUSIC+ MEDIA

// Ενδιαφέρουσες εξελίξεις φέρνει η νέα χρονιά, καθώς φαίνεται ότι σε πολλά επίπεδα ανατρέπονται ισορροπίες ετών, με σημαντικότερη ότι δεν φαίνεται οι πολυεθνικές να συνεχίζουν να καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού τα προσεχή έτη.
// Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το αν οι πολυεθνικές χάνουν τη δύναμή τους διεθνώς, αλλά περισσότερο με το ότι κάποιοι σε τοπικό επίπεδο είτε ανεξαρτητοποιούνται είτε ισχυροποιούνται.
// Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του ομίλου Γιαννίκου – μερικά ακόμα πρόκειται να προκύψουν το προσεχές διάστημα.
// Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε το άρθρο του Bono στους «New York Times» για «Δέκα για τα επόμενα δέκα». Ανάμεσα στις προτάσεις και σκέψεις που εκφράζει, για μια ακόμη φορά κάνει επίθεση στους internet providers.
// «Προσοχή! Το μόνο πράγμα που προστατεύει την κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία από την κακοτυχία της μουσικής και της βιομηχανίας της έντυπης ενημέρωσης είναι το μέγεθος των αρχείων δεδομένων.»
// «Οι αμετάβλητοι κανόνες της ταχύτητας μεταφοράς των δεδομένων προμηνύουν ότι είμαστε ελάχιστα χρόνια μακριά από το να μπορούμε να κατεβάσουμε μια ολόκληρη σεζόν του «24» σε 24 δευτερόλεπτα. Πολλοί θα περιμένουν να το κατεβάσουν χωρίς να πληρώσουν τίποτα.»
// «Μια ολόκληρη δεκαετία ανταλλαγής μουσικών αρχείων έχει κάνει ξεκάθαρο ότι αυτοί οι οποίοι πλήττονται είναι οι δημιουργοί – σ’ αυτή την περίπτωση οι νέοι, ανατρεπτικοί συνθέτες οι οποίοι δεν μπορούν να ζήσουν από τις πωλήσεις εισιτηρίων ή από τα μπλουζάκια – και τελικά οι άνθρωποι οι οποίοι επωφελούνται σ’ αυτήν την παράδοξη κατάσταση όπου «οι φτωχοί κλέβονται» (Reverse Robin Hooding) είναι οι πλούσιοι πάροχοι υπηρεσιών, των οποίων τα εκτεταμένα κέρδη αντανακλούν απόλυτα τα χαμένα έσοδα της μουσικής βιομηχανίας.»
// «Εμείς είμαστε απλώς το ταχυδρομείο, μας λένε, ποιος ξέρει τι μπορεί να είναι μέσα στον φάκελο που μεταφέρουμε; Αλλά εμείς γνωρίζουμε από τις αξιοσέβαστες προσπάθειες της Αμερικής να σταματήσει την παιδική πορνογραφία, όπως επίσης και την αναξιοπρεπή προσπάθεια της Κίνας να καταπιέσει δικτυακά τη διαφωνία, ότι τελικά είναι απολύτως εφικτό να καταγραφεί το περιεχόμενο.»
// «Ίσως λοιπόν οι ισχυροί του κινηματογράφου να επιτύχουν εκεί όπου απέτυχαν οι ισχυροί της μουσικής και να επιστρατεύσουν την Αμερική να υπερασπιστεί την πιο δημιουργική οικονομία του κόσμου, όπου μουσική, κινηματογράφος, τηλεόραση και ηλεκτρονικά παιχνίδια αποτελούν το 4% του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος.» Ο Bono κλείνει το άρθρο του με έναν αυτοσαρκασμό – «υπενθυμίζει» στον εαυτό του ότι δεν θα έπρεπε αυτήν τη φορά, σ’ αυτήν την καμπάνια για τα δικαιώματα, να προβληθούν οι υπερβολικά καλοπληρωμένοι διάσημοι ροκ σταρ, αλλά ο επόμενος άσημος, ταλαντούχος καλλιτέχνης.
// Έστω και αργά ο Bono φαίνεται να κατάλαβε ότι ο κόσμος όχι μόνο δεν δείχνει συμπάθεια, αλλά αντίθετα όποτε κάποιος πλούσιος καλλιτέχνης μιλά για το πόσο πλήττεται η μουσική, οι υποστηρικτές της πειρατείας πληθαίνουν.