H κατάρα του «πολιτικού κόστους»

H προσεκτική αναζήτηση της σημασίας του φανερώνει ότι συνήθως αποτελεί δικαιολόγηση για να μην αντιμετωπισθεί κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Οικονομικό, κοινωνικό, άλλο.

Δεν αντιμετωπίζεται γιατί έχει «πολιτικό κόστος». Με άλλα λόγια, γιατί η επίλυσή του θα δυσαρεστήσει. Και η δυσαρέσκεια αυτή θα εκφρασθεί στις οποιεσδήποτε εκλογές.

Εκλογές σωματειακές, συνδικαλιστικές, της τοπικής αυτοδιοίκησης, βουλευτικές κ.λπ.

Έτσι νομίζω εξηγείται η διαχρονική υποχώρηση στις απαιτήσεις οργανωμένων συμφερόντων. Η ικανοποίηση, ενώ αντικειμενικά δεν υπήρχε η δυνατότητα, αιτημάτων ισχυρών μειοψηφιών. Η ουσιαστική εξαφάνιση κάθε έννοιας αξιολόγησης σε κατ’ εξοχήν ευαίσθητους χώρους. Ενδεικτικά σημειώνεται ο χώρος της παιδείας. Οι πάσης φύσεως παροχές χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στη βελτίωση των υπηρεσιών. Το υπέρογκο κόστος των έργων. Η συσσώρευση αδικιών σε βάρος αδύναμων να πιέσουν κοινωνικών ομάδων. Και κυρίως η τακτική των μικρών ή μεγάλων συμβιβασμών για την αποφυγή εξεγέρσεων των δυναμικών μειοψηφιών. Η τακτική αυτή διαχρονικά οδήγησε τη χώρα αφενός σε μια πρωτοφανή, κατά την ομολογία των κυβερνώντων, εξάρτηση από τον δανεισμό και αφετέρου σε μια κατ’ εξοχήν δομική υποχώρηση της έννοιας της κοινωνικής ευθύνης.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να παραμείνουν στις καρέκλες τους, μικρές ή μεγάλες, οι διάφοροι αιρετοί και μη. Γιατί στην κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης προβλημάτων και καταστάσεων επισειόταν ο κίνδυνος, το πολιτικό κόστος, ο φόβος δηλαδή να δυσαρεστηθεί η κατά περίπτωση εκλογική πελατεία. Όταν όμως αυτή είναι διαχρονικά η φιλοσοφία από την οποία διαπνέονται οι κατά καιρούς κρατούντες, χαρακτηρίζοντας γραφικούς, απροσάρμοστους, όσους δεν τη συμμερίζονται, τότε γιατί αγανακτούμε που η χώρα βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση;

Μήπως λοιπόν σ’ όλους αυτούς που επικαλούνται το «πολιτικό κόστος» θα έπρεπε ξεκάθαρα να απαντήσουμε ότι χρέος και ευθύνη της οποιασδήποτε ηγεσίας είναι να λύνει τα προβλήματα ανεξαρτήτως από το αν θα γίνεται δυσάρεστη σε πολλούς ή λίγους; Σε τελευταία ανάλυση, ενδιαφέρει τον κάθε πολίτη αν θα εκλεγεί ή όχι ο οποιοσδήποτε πολιτικός; Όσο κι αν είναι σκληρή η απάντηση, νομίζω ότι είναι ορθή. Όχι, δεν τον ενδιαφέρει. Τον ενδιαφέρει να αντιμετωπίζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα σύγχρονα, πολύπλοκα προβλήματα. Να προχωρήσει επιτέλους ο τόπος. Να σταθεί ισάξια με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κι αυτές έχουν προβλήματα. Δεν βρίσκονται όμως στη δική μας την κατάσταση. Αυτό που τιμωρεί ο λαός είναι η αδράνεια, το τέλμα, η έλλειψη τόλμης, η εύκολη προσφυγή στη λογική του «πολιτικού κόστους». Κι αυτό φάνηκε, για μια ακόμη φορά, πανηγυρικά στις πρόσφατες εκλογές.

Τέρμα λοιπόν στη λογική του «πολιτικού κόστους». Ακριβώς γιατί το ζητούμενο είναι η διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος κι όχι του ατομικού ή του κομματικού.