ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΨΗ ΑΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ ΤΕΦΤΕΡΙ

Υπάρχουν πάντα μυστικά
πολλά καί κλειδωμένα
γιατί αυτοί πού διοικούν
είναι παιδιά βλαμμένα.

Είναι αμέτρητοι κοριοί
πού τρέφονται μέ αίμα,
παγκόσμιοι βρικόλακες
πού υπηρετούν τό ψέμα.

Δέν ξέρω άν τούς γέννησε
μιά γυναικεία μήτρα,
ή είναι τά εκτρώματα
στού Σατανά τή χύτρα.

Κοιμούνται όπως οι οχιές
κι όταν ξυπνούν δαγκώνουν
γιατʼ είναι ο ρόλος τους αυτός
νά τρώνε, νά σκοτώνουν.

Τό ζωικό βασίλειο
όπου φιλοξενούνται
είναι μιά ζούγκλα σκοτεινή
(εκεί τό φως φοβούνται).

Αυτοί λοιπόν οι κύριοι
οι τόσο «φωτισμένοι»
έχουν τήν ανθρωπότητα
πατόκορφα χεσμένη.
Αφού μάς καταχέσουνε
μέ μένος καί μεράκι
τραβάνε αδιάφοροι
μ’ ορμή τό καζανάκι.

Κι αρχίζει τό ταξίδι μας
στούς βόθρους τής αβύσσου.
Αυτοί νίπτουν τάς χείρας των
σέ κρήνες παραδείσου.

Ο κύκλος συνεχίζεται
κι ούτε ποτέ θά κλείσει
κι άς τρέχει αδιάκοπα
τού αίματος η βρύση.

Δέν ξέρω είν’ ασθένεια
τό μίσος τους, τό πάθος;
γιά ένα είμαι σίγουρος
ότι δέν κάνω λάθος.

Δέν κάνω λάθος δυστυχώς
ότι αυτοί υπάρχουν.
Είναι μιά σπείρα άρρωστοι
πού δέρνουνε καί άρχουν.
Τό είδος τής καταγωγής
αυτών τών μαϊμούδων
ίσως υπάρχει κάπως πώς
στό Τρίγωνο Βερμούδων.

Στά βάθη τών ωκεανών
όπου τό φως δέν φτάνει
ίσως εκεί παράγονται
τά κτήνη μέ δρεπάνι.

Ίσως εκεί γυμνάζονται
μέ λογικές αγνώστους
ως πολυπόδων «τέκνα» (sic)
χαμηλοτάτου κόστους.

Οι μέρες μας ακροβατούν
πάνω στή μηχανή τους
τά πάντα στροβιλίζονται
στά βάθη τ’ αχανή τους.

Τό ξέρουν τά υβρίδια
κι όλες οι εξουσίες
γιά τούτο μάς πασάρουνε
στό συνεχές Μεσσίες.
Μέ σωτηρίες καί σταυρούς
μέ βίβλους καί στεφάνια
μάς καθιστούν ηλίθιους
δούλους καί χαϊβάνια.

Φτιαγμένοι γιά υπακοή
περνάμε τή ζωή μας
πληρώνοντας, άκου νά δεις
καί τήν αναπνοή μας.
………………
………………
«Βαπτίζεται ο δούλος τού Θεού Μιχαήλ».
Μετά από χρόνια η Μητέρα μου μού εξομολογήθηκε
πώς όταν μέ ανάσυρε ο παπάς
από τό νερό
δέν μπορούσα νά ανασάνω.
Μέ πολύ φόβο καί κόπο μέ έβγαλαν από τήν πνιγμονή.
Έτσι μού έμεινε η κλειστοφοβία πού μέ βασανίζει έως σήμερα.
Έχω κι εγώ τά ενθύμιά μου καί τά λέω. Δέν είμαι αχάριστος.