ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ακόμα κι αν δεν το πει κανείς ευθέως αυτό προς τους αστυνομικούς, τα όργανα έχουν μια μοναδική ικανότητα να πιάνουν «στον αέρα» το μήνυμα και το κλίμα των καιρών και να προσαρμόζονται ανάλογα. Το πρόβλημα είναι ότι αφού μπουν στο κλίμα της φυσικής τους τάσης, τους παίρνει αρκετό καιρό μετά να βγουν από αυτό, όταν έρθει μια άλλη κυβέρνηση που βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Αυτό έχουν πάθει και τώρα. Ύστερα από πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ και δύο απανωτές εκλογές νίκες του Κώστα Καραμανλή, οι Αρχές θεώρησαν ότι παγιώνεται μια κατάσταση που είναι κοντά τους σε επίπεδο αρχών και αντιλήψεων για τη ζωή και την κοινωνία, με αποτέλεσμα τα κρούσματα «τσαμπουκά» να πλήθαιναν και να μην αντιμετωπίζονταν όπως έπρεπε από την τότε κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ, αν σε κάτι έχει διακριθεί (κι αυτό είναι μια από τις πιο σημαντικές κληρονομιές του Ανδρέα Παπανδρέου στους επιγόνους του), είναι η κατάργηση του τρομοκρατικού ρόλου του «χωροφύλακα» και η ανάδειξη των οργάνων της τάξης ως ένστολων πολιτών, ως ενός από εμάς. Αν η ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ή Προστασίας του Πολίτη συνεχίσει με βάση έναν σχεδιασμό και μια στόχευση να πατάσσει ή και να προλαμβάνει τα κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας, θα έχει κερδίσει μεγάλο έδαφος στη μάχη της επικοινωνίας, που είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους φρουρούς τους. Προς εκείνους που ορκίστηκαν και καθήκον έχουν να τους προστατεύουν, όχι να τους σπάνε τα μούτρα σε μπετονένιες ζαρντινιέρες ή να τους οδηγούν σιδηροδέσμιους ως τρομοκράτες ή να τους συλλαμβάνουν προληπτικά επειδή φορούν φούτερ με κουκούλα.
Ένα από τα μεγάλα ηθικά και πολιτικά πλεονεκτήματα του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη ΝΔ ήταν ο σεβασμός και η προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών: Κάθε φορά που αναβίωνε η αίσθηση-σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», η ΝΔ έχανε εξ ορισμού μια μάχη ή τον πόλεμο. Δεν μπορούσε να αντιπαρατεθεί πειστικά στη Δημοκρατική Παράταξη σ’ αυτό το πεδίο και το πιο έξυπνο που είχε να κάνει ήταν να μετατοπίσει το πεδίο αναμέτρησης αλλού. Τώρα μάλιστα που η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει να δώσει μάχη στο οικονομικό πεδίο (κάτι που απαιτεί προς αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης φόρους, περιστολές, μειώσεις και θυσίες των πολιτών), πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική σε ό,τι αφορά τη συνέπειά της στους άλλους πυλώνες της πολιτικής της: την τήρηση και προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών και τη συχνή απόδειξη (με πράξεις και όχι μόνο υποσχέσεις και επιχειρήματα) ότι νοιάζεται για τον απλό κόσμο και το αύριο που έρχεται. Ότι το σχεδιάζει και τα σχέδιά της τα μοιράζεται με τους πολίτες, τους κάνει κοινωνούς των σκέψεων και σχεδιασμών, αφού είναι κάτι που αφορά όλους μας.
Αν δεν το κάνει, αντιμετωπίζει την ισχυρή πιθανότητα να έχει την τύχη της κυβέρνησης Σημίτη, που κατέστη αντιπαθής και εχθρική από και προς τον λαό, με αποτέλεσμα περί το 2002 ο Κ. Καραμανλής να φαντάζει ως «αποκούμπι» των λαϊκών αναγκών αλλά και εκφραστής των ευαισθησιών και ανασφαλειών του κόσμου. Πρόκειται για ένα πολύ κρίσιμο σημείο, στον βαθμό που η διαχρονική δυναμική του ΠΑΣΟΚ πηγάζει από το είδος των σχέσεων που διατηρεί με τους πολίτες. Αν αυτή η σχέση διαταραχθεί, χάνονται τα σημεία αναφοράς των πολιτών, που εύκολα μετά αναζητούν άλλη κοινοβουλευτική έκφραση και διέξοδο.
Με αυτά ως δεδομένα, η πάταξη της αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και κακής συμπεριφοράς προς τους πολίτες (είτε Έλληνες είναι αυτοί είτε μετανάστες) είναι κομβικής σημασίας για τη νέα διακυβέρνηση.