Ο λαϊκός παράγοντας

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, για να μη διολισθαίνει σε αντιφατικές επιλογές, οφείλει να ακολουθεί σε όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις τη βασική αρχή που λέει: Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο λαϊκός παράγοντας και οι ανάγκες του. Έτσι θα αποφύγει λάθη όπως αυτό των λεγομένων «πράσινων τελών κυκλοφορίας» που «κατάντησαν» να τιμωρούν κάποιον φτωχοδιάβολο επειδή χρησιμοποιεί παλαιό αυτοκίνητο, γιατί προφανώς δεν του περισσεύει χρήμα να πάρει καινούργιο. Έτσι η κυβέρνηση θα αποφύγει και την πεπατημένη στον χώρο της φορολογίας –δηλαδή να υπερφορολογεί όσους δεν φοροδιαφεύγουν– αντί να βαδίσει στον δύσκολο δρόμο της πάταξης τόσο της φοροδιαφυγής όσο και της φοροκλοπής.
•Η ρητορική περί πάταξης της σπατάλης στο Δημόσιο όταν επικεντρώνεται στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων είναι αντιλαϊκή πολιτική, καθότι η σπατάλη υπάρχει αλλού, στην ανορθολογική κατανομή του προσωπικού, στα χρήματα που πάνε για δημόσιες σχέσεις και κρατική διαφήμιση, στη ρεμούλα που επικρατεί στους δήμους, στις αναίτιες προσλήψεις, στις χιλιάδες επιτροπές και αλλαχού. Άρα η καταπολέμηση της σπατάλης στο Δημόσιο ουδόλως σχετίζεται με την περικοπή των επιδομάτων των υπαλλήλων. Άλλωστε οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων κινούνται σε μικρομεσαίο επίπεδο.
•Στο όνομα της κρίσης μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται και να είναι σοσιαλιστική δεν ακολουθεί φορομπηχτική πολιτική, απλώς διαμορφώνει κατάλληλους μηχανισμούς ώστε να περιορίσει δραστικά τη φοροκλοπή και τη φοροδιαφυγή – επίσης στο όνομα της κρίσης μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν πριονίζει το εισόδημα του λαϊκού παράγοντα, χτυπάει την πραγματική σπατάλη και όχι το, έτσι κι αλλιώς, περιορισμένο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων. Είπαμε, μέτρο όλων των πραγμάτων ο λαϊκός παράγοντας.