Η Ιστορία του μέλλοντός μας
Η Κύπρος μεν βιώνει το δικό της δράμα, όντας όμως πάντα αισιόδοξη, αφού η μακραίωνη ιστορία καλλιέργησε μια θετική στάση καρτερίας και υπομονής των ανθρώπων απέναντι στα γεγονότα και την ίδια τη ζωή.
Βρισκόμαστε ενώπιον της ανατολής του 2010, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι το 2010 και ιδιαίτερα ο Μάρτιος προδιαγράφονται ως εξόχως κρίσιμες περίοδοι, ίσως και αποφασιστικές, για την επίλυση του εδώ και πενήντα και πλέον χρόνια χρονίζοντος εθνικού και διεθνούς προβλήματος της Κύπρου. Κρίνουμε σκόπιμο και απαραίτητο εν όψει προβλεπόμενων εξελίξεων να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα, ακόμα δε και προϋποθέσεις, όρους απαραίτητους για να καταστεί η λύση του κυπριακού προβλήματος βιώσιμη και λειτουργική, πράγμα που σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να διακινδυνεύσουν η Κύπρος, η ηγεσία της αλλά και η Αθήνα μια λύση που δεν παρέχει ασφαλή εχέγγυα βιωσιμότητας και λειτουργικότητας. Τα ερωτήματα που τίθενται κατ’ αρχάς και για τα οποία δεν παίρνουμε απάντηση από τη δημοσιότητα και τη λειτουργία των ΜΜΕ αφορούν τα ακόλουθα:
1) Ποιος είναι ο ρόλος του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στο πολιτικό επίπεδο, δηλαδή στην ικανότητά του να εκπροσωπεί πραγματικά την τουρκοκυπριακή κοινότητα και να αποφασίζει σε κάθε στάδιο της διαπραγμάτευσης ο ίδιος -και η ηγεσία των Τουρκοκυπρίων- για το μέλλον της κοινότητάς τους και κατ’ επέκταση και για ολόκληρη την Κύπρο; Με το ερώτημα αυτό συνδέεται και ο ρόλος της Τουρκίας, όπου και πρωτοετείς φοιτητές Διεθνών Σχέσεων γνωρίζουν καλώς πως η Τουρκία ελέγχει τον χώρο της κατεχόμενης Κύπρου πολιτικά και γεωστρατηγικά.
Το 2ο ερώτημα αφορά το τι θέλει η Τουρκία στο Κυπριακό πραγματικά και αν διαθέτει την πολιτική βούληση να συμβάλει σε μια βιώσιμη και λειτουργική λύση για την Κύπρο που να μην υπαγορεύεται από τα στρατηγικά συμφέροντα ενός ηγεμονικού ελέγχου της Μεγαλονήσου, πράγμα που θα οδηγήσει ολόκληρη την Κύπρο σε τουρκικό έλεγχο, τον ελληνισμό της Κύπρου σε ομηρία και το κράτος σε διαρκή κρίση διάλυσης από την αφετηρία της κρατικής του υπόστασης.
Το 3ο ερώτημα που τίθεται είναι τι θέλουμε εμείς ως Κύπρος και Ελλάδα σε σχέση με την επίλυση του Κυπριακού και το μέλλον της Κύπρου ως κράτους και ως οντότητας. Θέλουμε μια λύση όποια και να ‘ναι ή θέλουμε μια αληθινά λειτουργική και βιώσιμη επίλυση του εθνικού μας προβλήματος; Θέλουμε μια επιστροφή σε μια παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν ή μια αληθινά δημοκρατική, ευρωπαϊκή λύση που να διασφαλίζει το μέλλον ολόκληρης της Κύπρου;
Αυτά ως ερωτήματα. Τώρα οι προϋποθέσεις:
Υπάρχουν δυο απαραίτητες προϋποθέσεις, τις οποίες πρέπει να έχει κατά νου σταθερά και σε κάθε στιγμή διαπραγμάτευσης ο Πρόεδρος της Κύπρου. Η πρώτη προϋπόθεση είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμα και με τη σημερινή της κολοβή μορφή ως προς την άσκηση κυριαρχίας σε ολόκληρη την επικράτεια και παρά τα προβλήματα μη εκπροσώπησης των Τουρκοκυπρίων στο θεσμικό της πλαίσιο, είναι ένα καλό και δημοκρατικό κράτος, ένα κράτος που δεν επιτρέπεται να καταργηθεί ούτε να αλλοιωθεί επί τα χείρω ως προς τη λειτουργικότητα και τη δομή του, αλλά να αναβαθμιστεί, να βελτιωθεί και να καλύψει τον τομέα της κυριαρχίας και της εκπροσώπησης της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Η δεύτερη προϋπόθεση παραπέμπει σε βασικές αρχές που πρέπει να τηρηθούν προκειμένου να διατηρήσουμε τη φύση και την ουσία ενός μοντέρνου και σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Η πρώτη είναι η δημοκρατική αρχή και η εφαρμογή της σε διάφορα επίπεδα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή θρησκείας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η κοινωνία των πολιτών και δημιουργούνται οι διαδικασίες ενσωμάτωσης και δημιουργίας του αποκαλούμενου πολιτικού λαού. Η δεύτερη είναι το ομοσπονδιακό πλαίσιο διακυβέρνησης με αναγνώριση της πολιτικής αυτονομίας και αυτοκυβέρνησης για τις δύο εθνότητες, οι οποίες θα είναι σε θέση να διατηρήσουν την πολιτιστική τους φυσιογνωμία, την ιδιοπροσωπία και την πολιτική αυτοπραγμάτωσή τους. Η τρίτη αρχή είναι το κράτος δικαίου, που σημαίνει προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες και εφαρμογή μιας κεντρικής αρχής του δυτικού πολιτισμού, που λέγεται κατοχύρωση ατομικών ελευθεριών και προστασία τους από την κρατική αυθαιρεσία.
Γνωρίζουμε ότι τα πιο πάνω δεν ανταποκρίνονται στο σημερινό ισοζύγιο ισχύος, που σημαίνει πως η Τουρκία, γεωστρατηγικά και πολιτικά, κατάφερε να ελέγχει τις εξελίξεις στον χώρο, διαθέτουμε όμως τη δύναμη δύο κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη δύναμη της γεωστρατηγικής θέσης της Κύπρου, την οποία χρειάζονται και ευρωπαϊκές χώρες αλλά και ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας και όπου η Κυπριακή Δημοκρατία παίζει ρόλο.
Επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε πως η ελληνική κρίση είναι προσωρινή, η Ελλάδα διαθέτει πάντοτε μια ισχυρή γεωπολιτική βαρύτητα, οφείλουμε να μη βιαζόμαστε, να μη συναινούμε σε όποιες υποδείξεις μάς κάνει στιγμιαία ο διεθνής παράγοντας, αλλά να σχεδιάζουμε την πορεία μας κοιτάζοντας το μέλλον, τη βιωσιμότητα της Κύπρου και τις γενιές που έρχονται, δεδομένου ότι η Ιστορία δεν διδάσκει μόνο για το παρελθόν αλλά καθοδηγεί το μέλλον.