Απροκάλυπτη ιδεολογική τρομοκρατία
Δυστυχώς, κατίσχυσε το δογματοπαγές και απόλυτον: Ο αναγκαίος διάλογος εξελίχθηκε σε παράλληλους, παραληρηματικούς μονολόγους, με εκατέρωθεν φωνασκίες, ύβρεις και ναρκισσιστικού τύπου απλουστεύσεις. Από τη μία η επιθετική αφέλεια του ΛΑΟΣ –ένα κράμα κραυγαλέου πρωτογονισμού και σωστών επισημάνσεων– και από την άλλη ένας φτηνός, ολοκληρωτικών αποχρώσεων αντίλογος, που εκπορεύεται από μία σεσημασμένη ομάδα πανεπιστημιακών και δημοσιολόγων με «αντιεθνικιστικό» πρόσημο και προοδευτικές περγαμηνές. Και ιδού το οδυνηρό παράδοξο: Με ελάχιστες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, στους κόλπους της η «ομάδα» αυτή περιφρονεί και καταλύει εμπράκτως τις αρχές που ρητορικά ανεμίζει και επαγγέλλεται:
= Υπεραμύνεται του διαλόγου, αλλά στην πράξη τον καταπνίγει. Επιστρατεύοντας οξείς χαρακτηρισμούς (ρατσιστές, εθνικιστές κ.λπ.) όχι μόνο δεν επιδιώκει να οξύνει το ενδιαφέρον της «άλλης πλευράς» και να ενεργοποιήσει τα ενδοσκοπικά αντανακλαστικά της, αλλά δεν της αναγνωρίζει καν το δικαίωμα μιας ενστικτώδους αντίδρασης. Έτσι και τολμήσει ένας «απλός πολίτης» να ψελλίσει τη λέξη «πατρίδα», αυτομάτως κατατάσσεται στη χορεία των εθνικιστών και των λεπρών. Απολύτως δογματικός ο αξιωματικός λόγος των εν λόγω προοδευτικών, παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές και σε ανατριχιαστικές μεθόδους «ίασης»…
= Υπεραμύνεται της ανοχής και της συν-εννόησης, αλλά στην πράξη τις εξοστρακίζει, τις υπονομεύει συνειδητά και τις πετάει στον Καιάδα. Αυτό, δηλαδή, που θα έπρεπε να διακρίνει την προοδευτική Αριστερά –μια διαρκής προσπάθεια να καταδυθεί στα μύχια του άλλου, να τον καταλάβει και να τον συγκινήσει με χυμώδη αντίλογο– όχι μόνο δεν αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό της «ομάδας», αλλά συνοδεύεται η έλλειψη αυτή από μια κραυγαλέα, ελιτίστικη περιφρόνηση, που σπρώχνει στη γωνία τον «απέναντι χώρο» και ενισχύει τον ανελαστικό του χαρακτήρα… Ακόμη χειρότερα: Ενεργώντας επιπόλαια, χυδαία και λαϊκίστικα, ομογενοποιεί τις αντιδράσεις (π.χ. στην «υπόθεση Δραγώνα») και ταυτίζει τις εξ αριστερών ευδιάκριτες ενστάσεις με τον απλοποιητικό, ισοπεδωτικό λόγο του ΛΑΟΣ και ακροδεξιών ομάδων. Άκρως βολική μέθοδος, μνημείο χυδαιότητος και ολοκληρωτικής λογικής…
= Επικαλούνται τη συνδρομή σοβαρών στοχαστών και επιστημόνων (π.χ. για το θέμα της «συνέχειας του Ελληνισμού»), αλλά αποκρύπτουν επιμελώς την επιστημονική εισφορά άλλων κορυφαίων του είδους. Έτσι, επικαλούνται τον Χομπσμπάουμ αλλά ξεχνούν τον Σβορώνο. Υμνούν τον Μάνγκο, που αρνείται τη σχέση του Ελληνισμού με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά παρακάμπτουν τον Μπένγκτσον και εκατοντάδες άλλους που μιλούν για την «επιβλητική προσφορά του Ελληνισμού και της ελληνικής παιδείας» στο Βυζάντιο…
= Στις πρόσφατες αντιμαχίες με αφορμή την «υπόθεση Δραγώνα», πιστοποιήθηκε και ένα άλλο παθογενές της εν λόγω «ομάδος» – κυρίως σε ό,τι αφορά τη δημοσιογραφική της πτέρυγα: Σχεδόν κανένα από τα «μέλη» της δεν έχει διαβάσει τα επίμαχα βιβλία ούτε δείχνει να κατέχει στοιχειωδώς το θέμα. Η αβυσσαλέα άγνοια των περισσοτέρων υποκαθίσταται βολικά από δέσμες στερεοτύπων και φτηνές κοινοτοπίες… Παρά ταύτα, οι ίδιοι εγκαλούν τον ΛΑΟΣ –και σωστά– για διαστρέβλωση των απόψεων που καταθέτει στα εν λόγω βιβλία της η κυρία Δραγώνα! Έτσι άκουσαν να λέγεται, έτσι γράφουν… Υπάρχει, όμως, κάτι χειρότερο, που αφορά συνολικά την «ομάδα» αυτή: Ενώ π.χ. απορρίπτουν τη «συνέχεια του Ελληνισμού» –έστω και ως δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των Νεοελλήνων– ποιούν την νήσσαν απέναντι στα ιλαρά και θηριώδη κατασκευάσματα των ψευτομακεδόνων της FYROM! Εκεί, θεωρείται θεμιτό το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, ενώ αφήνεται εκτός κριτικού πεδίου ακόμη και η ρατσιστική θεωρία ορισμένων «ιστορικών» της γείτονος περί… μακεδονικής συνέχειας, πιστοποιημένης από εξετάσεις DNA σε κατοίκους της FYROM!
= Μιλώντας για τα βιβλία που επιμελείται η κυρία Δραγώνα («Τι είνʼ η πατρίδα μας;», που συνυπογράφει με την κυρία Άννα Φραγκουδάκη, και «Ελλάδα και Τουρκία, Πολίτης και Έθνος-Κράτος» με τον Φαρούκ Μπιρτέκ) οφείλει να πει κανείς ότι υπηρετούν συγκροτημένα την εθνοαποδομιστική ιδεολογία των συγγραφέων. Τρόπον τινά αποτελούν επιτομή των εν λόγω απόψεων. Και δεν αντιμετωπίζονται με κραυγές και ανοησίες ούτε με καθολική, δογματικού χαρακτήρα απόρριψη ενίων στοιχείων που αφορούν σε επιμέρους αναθεωρήσεις της επίσημης ιστορίας μας… Ωστόσο, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο δικαίωμα της κυρίας Δραγώνα ή οιουδήποτε να εισκομίζει τις απόψεις αυτές στην «αγορά», αλλά πρώτον, στο σημερινό αξίωμά της (νευραλγική θέση στο υπουργείο Παιδείας), και δεύτερον στην απροκάλυπτη ιδεολογική τρομοκρατία, η οποία ασκείται από τους ομόδοξους της κυρίας Δραγώνα στα πανεπιστήμια και στην υπόλοιπη δημόσια σφαίρα. «Κάθε διαφωνία χαρακτηρίζεται ακροδεξιά και ρατσιστική», έγραψε προσφάτως στην «Καθημερινή» ο Σταύρος Λυγερός, μιλώντας για ένα συναφές –ως προς τις εντάσεις και τις αντιμαχίες– θέμα, το «μεταναστευτικό»… Κατʼ αυτόν τον τρόπο όμως, η ιδεολογική τρομοκρατία ακυρώνει τον αναγκαίο διάλογο και «χαρίζει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στον ΛΑΟΣ»…
ΥΓ.: Προσεχώς η στήλη θα αναφερθεί διεξοδικά στις απόψεις της κυρίας Δραγώνα. Για την ώρα προτείνει ένα έξοχο βιβλίο: «Τα χαμένα παιδιά μας», της Γαλλίδας Νατάσας Πολονύ, Εκδόσεις «Πόλις».